Τι δεν κατάφερε η Εθνική (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Mετά το θαύμα της Πορτογαλίας, η Εθνική μας πολλά μπορεί να έχει καταφέρει. Ποια είναι αυτά θα μας τα πει -αν ποτέ του θελήσει- ο κατ' εξοχήν αρμόδιος, που δεν είναι άλλος από τον ομοσπονδιακό προπονητή Οτο Ρεχάγκελ. Εγώ όμως, βλέποντας τα γεγονότα, είμαι σε θέση να πω ότι γνωρίζω τι είναι αυτό που δεν έχει καταφέρει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Μία μεγάλη νίκη! Αυτό δεν έχει καταφέρει. Μία νίκη αντάξια του τίτλου που φέρει αυτή η Εθνική. Αυτού της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Δεν το κατόρθωσε ούτε σε φιλικούς αγώνες!

Το πρώτο ματς μετά το μεθύσι της Πορτογαλίας ήταν το φιλικό με την Τσεχία ένα αυγουστιάτικο βράδυ στην Πράγα, σχεδόν τρία χρόνια πριν. Έληξε χωρίς σκορ. Πολύ νωρίς για να ανησυχήσει κάποιος. Ενα μήνα μετά άρχισαν τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Βρεθήκαμε λοιπόν στο «μέτωπο». Παίξαμε στα Τίρανα στο «Κεμάλ Σταφά» και χάσαμε 2-1. Τότε ήταν που εκδηλώθηκαν οι πρώτες γκρίνιες. Οι περισσότερες όχι τόσο για την απόδοση της Εθνικής μας, που ήταν κάτω του μετρίου, όσο γιατί χάσαμε από τους Αλβανούς και πληγώθηκε ο πατριωτισμός μας.
Μετά αγωνιστήκαμε με την Τουρκία στο Καραϊσκάκη. Ούτε σε αυτό το ματς νικήσαμε. Άλλη μαχαιριά! Η επόμενη αγωνιστική έλεγε ταξίδι στο Κίεβο. Ισοπαλία. Καθόλου άσχημα. Έπειτα επικρατήσαμε στο Καζακστάν και ακολούθησε η μόνη, για μένα προσωπικά, μεγάλη νίκη? αυτή με αντίπαλο τη Δανία. Πολύ σημαντική από βαθμολογικής απόψεως αλλά κυρίως γιατί σημειώθηκε απέναντι σε μια αναγνωρισμένη ευρωπαϊκή δύναμη, με κύρος και παρουσία σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Μετά ακολούθησε το χάος. Δεν νικήσαμε στην Κωνσταντινούπολη, χάσαμε από τους Ουκρανούς στα χώματά μας, χάσαμε και από τη Δανία στην Κοπεγχάγη και… αντίο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Πριν ολοκληρωθεί η φάση των προκριματικών μεσολάβησε αυτή του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών, διοργάνωση στην οποία η πρωταθλήτρια Ευρώπης με τα αποτελέσματα και τις επιεικώς μέτριες εμφανίσεις της μόνο τον τίτλο της δεν υπερασπίστηκε. Ξεγυρισμένη «τριάρα» από τη Βραζιλία, ήττα από την Ιαπωνία και ισοπαλία με το Μεξικό. Σε φιλικό που ακολούθησε χάσαμε και από το Βέλγιο. Και μια που αναφέρθηκα στα φιλικά, καλό είναι να θυμηθούμε και σε αυτά τις επιδόσεις της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Τη φιλική «τεσσάρα» από την Αγγλία, την ήττα από την Αυστραλία, τις ισοπαλίες με Σαουδική Αραβία και Κορέα, την ήττα από τη Γαλλία και τη Ν. Κορέα.

Αν αυτά είναι αποτελέσματα που ταιριάζουν σε ομάδα που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης, ε τότε τύφλα να έχουν οι όποιες επιτυχίες σημειώθηκαν, πριν φορέσουμε το στέμμα και αυτοανακηρυχθούμε σε σημαντική παρουσία στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Όλα αυτά αποδεικνύουν τη σοφή ρήση που λέει ότι μερικοί (που στην προκειμένη περίπτωση είμαστε εμείς οι ίδιοι) αδυνατούν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της τύχης τους. Συνεπώς, δεν μπορώ να ακούω ότι δεν έγινε και τίποτα που χάσαμε ακόμα ένα σημαντικό ματς στην έδρα μας. Το μόνο «τίποτα» που διακρίνω είναι το «τίποτα» της επόμενης, μετά την Πορτογαλία, μέρας. Αυτό, μάλιστα, το βλέπω. Ούτε ανέχομαι υποθέσεις του στυλ αν σκόραρε ο Γιαννακόπουλος θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι. Με το «αν» ο μόνος που καταξιώθηκε και έκανε καριέρα ήταν ο Κίπλινγκ με το ομώνυμο ποίημά του!