Ντούσκο ή θάνατος(SportDay /Μιχάλης Λεάνης)

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είναι ένας πολύ καλός προπονητής για τα ελληνικά δεδομένα. Γιατί για τα ελληνικά δεδομένα; Γιατί το μεγαλύτερο και δημιουργικότερο κομμάτι της προπονητικής καριέρας του εξαντλείται στη χώρα μας. Τα πρώτα του βήματα ως κόουτς τα έκανε το 1983 στην τότε ισχυρή ποδοσφαιρικά και ενιαία Γιουγκοσλαβία. Πιο συγκεκριμένα στη Βελέζ του Μόσταρ, με την οποία κέρδισε στα νιάτα του ένα Κύπελλο το 1986. Στην 24χρονη θητεία του ως προπονητής είχε ακόμα ένα σύντομο πέρασμα από την πατρίδα του, πέρυσι στον Ερυθρό Αστέρα, το οποίο μάλιστα έληξε άδοξα με συναινετικό «διαζύγιο». Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που μόνο στη χώρα μας ο Ντούσκο έχει κερδίσει ως προπονητής εκτίμηση, τίτλους και διακρίσεις. Σύνολο: 7 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα. Καθόλου άσχημα.

Η μοναδική διάκριση που έχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο στο τιμόνι ελληνικού συλλόγου είναι αυτή την περίοδο 1998-99, όταν ο Ολυμπιακός για πρώτη και μοναδική φορά κατάφερε να περάσει στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ.

Σε άλλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα δεν έχει δουλέψει ποτέ του. Χωρίς καμία διάθεση λοιπόν να μειώσω το έργο του Μπάγεβιτς, επιμένω ότι τον θεωρώ ένα πολύ καλό προπονητή στη βάση των συγκεκριμένων απαιτήσεων και αυστηρών προδιαγραφών των μεγάλων ελληνικών ομάδων, στις οποίες έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Οπου προδιαγραφές, η κατάκτηση εγχώριων τίτλων και όπου απαιτήσεις, μια αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη. Πόσο αξιοπρεπή; Βλέποντας και κάνοντας. Χώρος για οράματα και προοπτικές δεν φαίνεται να περισσεύει. Προδιαγραφές με τις οποίες έδειξε να συμβιβάζεται ο Ντούσκο, τουλάχιστον στις τελευταίες του δουλειές. Ποιος θα ξεχάσει το περιβόητο «είμαστε πλήρεις» την τελευταία του θητεία στον Ολυμπιακό;

Δεν θεωρώ επίσης προσόν του το γεγονός ότι είναι άριστος γνώστης της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές μέσα από αυτή εδώ τη στήλη. Η γκρίζα, η μίζερη, η γεμάτη υπόνοιες και ερωτήματα; Αν ναι, τότε να τη χαίρονται όσοι την ευαγγελίζονται.

Αν λοιπόν μοναδική προοπτική του Παναθηναϊκού είναι να κερδίσει ένα πρωτάθλημα κατακτώντας την ελληνική πραγματικότητα και οι φιλοδοξίες τους περιορίζονται μόνο σε αυτές, που μεγεθύνονται με ένα καλό ζευγάρι γυαλιών πρεσβυωπίας, τότε καλά κάνουν και θέλουν τον Ντούσκο στον πάγκο τους. Να τους βοηθήσω και εγώ. Να πάω με τα σώβρακα να τον φέρω, όπως λέει σε ένα τραγούδι του ο Λούτσιο Ντάλα. Αν όμως στον Παναθηναϊκό δεν αρκούνται σε αυτά τα λίγα και ενδιαφέρονται πραγματικά, όχι απλά να κερδίσουν τίτλο, αλλά να κατακτήσουν τίτλους χτίζοντας μια ομάδα με βάσεις, η οποία θα κάνει αίσθηση στην Ευρώπη, τότε καλό είναι να το ξανασκεφτούν.

Δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές τις απαιτήσεις ο Μπάγεβιτς, γιατί πολύ απλά στερείται παραστάσεων. Δεν τον ενδιαφέρει. Δεν τον ενδιέφερε όταν ήταν νεότερος, πόσω μάλλον τώρα που τα χρόνια πέρασαν. Δεν μπορεί επίσης να μην υπάρχει κάπου στον πλανήτη, κάπου στην Ευρώπη, ένας αξιόλογος, μοντέρνος, με όνειρα και φιλοδοξίες προπονητής που θα παράγει έργο, αλλάζοντας την ελληνική αυτή βαρετή πραγματικότητα. Δεν είναι δυνατόν, 20 και βάλε χρόνια, να ανακυκλώνουμε την ίδια προπονητική φιγούρα. Να θεωρούμε τον Ντούσκο πανάκεια. Αυτός κάνει τη δουλειά του όσο ξέρει και του επιτρέπεται. Δεν κάνει λάθος. Ολοι οι υπόλοιποι κάνουν λάθος!