Μωρά στη φωτιά! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

O πιτσιρικάς πήρε την μπάλα από δεξιά. Βρήκε μπροστά του χώρο και σκέφτηκε να τον περπατήσει. Πάτησε γερά και ξεκίνησε. Ο Γκασπάρ του Πανιωνίου τον είδε από μακριά να έρχεται, αλλά δεν ανησύχησε. Ο Σλοβάκος σκέφτηκε ότι ο Νίνης θα ενεργήσει όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του που παίζουν πάνω στη γραμμή. Θα προχωρήσει κάποια μέτρα, μετά θα τινάξει το κεφάλι του σαν άγριο άτι για να επιθεωρήσει τα αντίπαλα καρέ και όλα θα τελειώσουν όπως επιτάσσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο που ταλαιπωρεί τα ματάκια μας. Με μια μεγαλοπρεπή σέντρα στην καρδιά της άμυνας. Ομως το μελλοντικό αστέρι του Παναθηναϊκού -ευτυχώς για όλους μας- έρχεται από το παρελθόν. Και όταν η νιότη συμμαχεί με το θάρρος και το θράσος, μόνο ωραία πράματα περιμένεις.

Ο Νίνης προχώρησε. Κόλλησε την μπάλα στα πόδια του, χάραξε με το βλέμμα του πορεία και αποφάσισε να την ταξιδέψει. Στην αρχή με το δεξί πόδι, μετά με το αριστερό. Λίγο πριν τον κερδίσει ο νόμος της βαρύτητας πλάσαρε, στέλνοντας την μπάλα εκεί που είχε συμφωνήσει μαζί της. Στο βάθος των διχτύων, για να ανασάνει λίγο από την ταλαιπωρία της να την κλοτσάνε χωρίς να ξέρουν πού να τη στείλουν οι υπόλοιποι κοντοσώβρακοι. Τα ωραιότερα πράγματα είναι αυτά που φαντάζουν απλά. Μια μουσική φράση. Μια πινελιά σε έναν πίνακα. Ενας στίχος που στοίχειωσε στο μυαλό μας. Πόση δουλειά όμως θέλει; Πόση έμπνευση χωράει αυτή η απλότητα και πόσο ταλέντο; Φέρτε στο μυαλό σας για λίγο τον Νίκο Γκάλη. Βλέποντάς τον, έναν άνθρωπο 1 μέτρου και 85 εκατοστών, να τρυπώνει ανάμεσα στους πύργους και να αφήνει την μπάλα στο καλάθι, στοιχημάτιζες ότι διάλεξε το ευκολότερο άθλημα στον κόσμο για να αναδειχθεί. Πέντε λεπτά στο τερέν ενός γηπέδου με τα καλάθια απέναντί σου να φαντάζουν βουνά, έφταναν και περίσσευαν για να συνειδητοποιήσεις πόσο έξω είχες πέσει.

Ο Νίνης είναι ένας συμπαθέστατος αλητάμπουρας. Εχει μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και αυτό είναι για μένα το υπ’ αριθμόν 1 προσόν του. Μόνο το ταλέντο -αυτή η Μούσα που πολλοί θα ήθελαν να έχουν στο πλάι τους- δεν φτάνει.

Αν έχεις φτάσει πλέον στο σημείο να πιστεύεις χωρίς κλονισμούς ότι κάτι ξεχωριστό στον μέσα σου κόσμο βράζει, το επόμενο μεγάλο βήμα που θα σε περάσει απέναντι είναι να βρεις τη δύναμη να το κοινωνήσεις. Αυτό είναι λοιπόν που κάνει τον Νίνη να ξεχωρίζει. Οτι δεν ντρέπεται στην ηλικία του να επιβληθεί. Δεν φοβάται να σηκώσει το χέρι όταν έχει κάτι σημαντικό να πει. Και ο ποδοσφαιριστής έχει έναν και μοναδικό τρόπο για να επιβάλει την άποψή του. Να τη μετουσιώνει σε θέαμα στις τέσσερις γραμμές.

Κρίνω ότι το σημαντικό δεν είναι το αν ο Νίνης είναι ο μικρότερος που σκόραρε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ή όχι, αλλά το ότι με αυτές τις εμφανίσεις ο πιτσιρικάς μάς τραβάει από το μανίκι να συνειδητοποιήσουμε αυτό που πλέον είναι κανόνας στην ποδοσφαιρική Ευρώπη. Οτι δηλαδή ο Ραούλ, που έχουμε βαρεθεί να τον καμαρώνουμε εδώ και 13 συναπτά έτη, είναι μόλις 30 ετών και ότι ύστερα από δύο δεκαετίες με τον Μαλντίνι στα γήπεδα νομίζουμε ότι θα γεράσουμε μαζί του. Στον ατελείωτο αυτό κατάλογο ας προσθέσουμε και κάποιους δικούς μας.