Κάτι γίνεται, κάτι γίνεται! (SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Ο Παναθηναϊκός έκανε συμβόλαιο για τρία χρόνια στον πιτσιρικά Νίκο Μπουτζίκο. Μόλις 17 χρόνων. Προέρχεται από την ομάδα Νέων που προπονεί ο Κώστας Ταράσης. Ο Μουνιόθ, μάλιστα, σκέφτεται πολύ σοβαρά να τον ξεκινήσει στο σημερινό παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Στην αρχή ήταν ο Νίνης που μας εξέπληξε ευχάριστα. Τώρα έρχεται η σειρά του Μπουτζίκου. Την Κυριακή που μας πέρασε ο μικρός της ΑΕΚ, ο Κονέ, πέτυχε ένα από τα ωραιότερα γκολ της αγωνιστικής. Ξαφνικά ο Ολυμπιακός στο μεταγραφικό του στόχαστρο έβαλε ένα 16χρονο. Τον Αλεξιτς, επιθετικό της Βοϊβοντίνα, ο οποίος μάλιστα από τους ειδικούς θεωρείται ένας από τους δυο-τρεις καλύτερους παίκτες της εθνικής Σερβίας κάτω των 17 ετών.
Η ΑΕΚ, που έχει μπει σε αυτή τη διαδικασία νωρίτερα, απέκτησε με συνοπτικές διαδικασίες τον 17χρονο μέσο Γιώργο Τόφα από το Παραλίμνι, από εκεί που ξεκίνησε την καριέρα του και ο Μιχάλης Κωνσταντίνου. «Κάτι γίνεται, κάτι γίνεται», που έλεγε και η μακαρίτισσα η Τζένη Καρέζη σ' εκείνη την αλησμόνητη παράσταση του «Μεγάλου μας Τσίρκου». Καιρός ήταν. Παντού σε όλο τον κόσμο οι δικοί μας ηλικιακά πιτσιρικάδες είναι παίκτες βασικοί στις ενδεκάδες των ομάδων τους, έχοντας αποκτήσει εμπειρία, αναγνώριση και κύρος. Το είπε και ο Σέρα Φερέρ στην πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη στον Βασίλη Σαμπράκο. «Οταν βλέπεις έναν 18χρονο να ανταποκρίνεται σε ματς επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, τότε σίγουρα το μέλλον τού ανήκει». Και μαζί με αυτόν ελπίζουμε κι εμείς, για το ποδοσφαιρικό μας αύριο. Αργήσαμε σε αυτόν τον τομέα και τώρα οφείλουμε να επιταχύνουμε. Αν έχουμε βάλει όντως μυαλό και δεν μιλάμε για πυροτεχνήματα σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα που εμπνεύστηκαν οι δύο ποδοσφαιρικές προσωπικότητες από την Ιβηρική Χερσόνησο. Ο Μουνιόθ και ο Φερέρ. Πράγμα που σημαίνει ότι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και αυτοί αποχωρήσουν, θα μετράμε μία ακόμα από τις τόσες χαμένες ευκαιρίες. Εύχομαι να μην είναι έτσι. Ο τρίτος δρόμος για το ελληνικό ποδόσφαιρο περνάει μέσα από τις υποδομές και την ανάδειξη νέων ταλέντων.
Ο Τουρέ, ο Τσιρίλο, ο Σορεντίνο, ο Βίκτορ, ο Ρομέρο, ακόμα και ο πολύς «Ρίμπο» κρίνονται ως πολύ καλές περιπτώσεις για να ενισχύσουν μια ομάδα, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτοί που θα τη χτίσουν. Ο καθένας απ' όλους αυτούς θα παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητες και τον επαγγελματισμό που τον διακρίνει και μετά θα επιστρέψει στη χώρα του ή θα θελήσει να δοκιμάσει τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες σε ανταγωνιστικότερα πρωταθλήματα.
Κι εμείς θα μένουμε πάντα εδώ, σχεδόν στάσιμοι, να περιμένουμε τον επόμενο σωτήρα που θα μας γεμίσει με όνειρα και προσδοκίες, ώστε να γεμίσουμε σώμα και μυαλό με κουράγιο που θα μας βοηθήσει να μεταφέρουμε τον σταυρό μας λίγα μέτρα παρακάτω. Ομως έτσι δεν αλλάζει τίποτα. Ούτε μπορούμε πραγματικά να ελπίζουμε. Πραγματική ελπίδα είναι η αλλαγή νοοτροπίας, η οποία θα μας οδηγήσει σε αλλαγή πλεύσης. Από τη στιγμή που τα γεγονότα μάς έχουν αποδείξει περίτρανα ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, απλώς εμείς στραβά αρμενίζουμε, οι επιλογές στενεύουν δραματικά. Ο Μουνιόθ και ο Φερέρ μάς δείχνουν τον δρόμο. Φτιάξτε υποδομές και εγκαταστάσεις, βγάλτε ταλέντα, έτσι μόνο θα μπορέσετε να γίνετε στο μέλλον ανταγωνιστικοί. Ο δρόμος που φωτίζουν θα πρέπει να γίνει κανόνας. Κανόνας απαράβατος, χωρίς αποκλίσεις. Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα αργήσουν να έρθουν, δεν μας επιτρέπεται η λοξοδρόμηση.