Τσάμπιονς Λιγκ ή θάνατος (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

«Η ευρωπαϊκή υπέρβαση μέσω Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ είναι πιο εφικτή στην παρούσα φάση από ό,τι η διάκριση μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ». Καλά που το είπε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, γιατί όταν τα λέγαμε πριν από δύο χρονάκια στο ραδιόφωνο του SuperΣΠΟΡ FM με τον Μπάμπη, είχαν πέσει όλοι οι ευρωπρωταθλητές πάνω μας να μας φάνε. Μαλώναμε, τσακωνόμασταν, βριζόμασταν, κοιτούσαμε να το φέρουμε μία από εδώ, μία από εκεί, να το πούμε πιο μαλακά, να επιχειρηματολογήσουμε, αλλά τίποτα. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Όλοι κάθετοι και αμετακίνητοι. Τσάμπιονς Λιγκ ή θάνατος. Χαλάσαμε τα στομάχια μας να επιμένουμε. Ηττοπαθείς μας είπαν, ότι δεν έχουμε όραμα και φιλοδοξίες, ότι καταστρέφουμε την προοπτική των ελληνικών ομάδων, ότι κατεβάζουμε τον πήχη και, τέλος, το συνηθισμένο που καιρό τώρα έχει σταματήσει να μας εκπλήσσει, δηλαδή ότι τα παίρνουμε από τις διοικήσεις. Μόνο που οι διοικήσεις έλεγαν άλλα. Ή μάλλον προτιμούσαν να μη μιλούν. Βέβαια, τις πραγματικές δυνατότητες -όχι τις υπερτιμημένες στα μάτια μας και στα μυαλά μας- των αντιπροσώπων μας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης κανείς δεν γούσταρε να μιλήσει. Ή έστω να μπει στη διαδικασία να τις ακτινογραφήσει. Ποια είναι η Ρόμα, ποια είναι η Σαχτάρ, ποια η Λιόν, ποια η Ουντινέζε; Ελα ντε! Οταν όμως άρχισαν να περνούν όλες πάνω από το πτώμα μας, τότε... στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα. Ο Μπάμπης και εγώ μιλούσαμε για πορείες ελληνικών ομάδων και ιδιαίτερα, γι' αυτές του Παναθηναϊκού, οι οποίες ήταν πραγματικά αξιόλογες, αλλά επιμέναμε ότι ήταν συγκυριακές. Λίγο μια καλή φουρνιά παικτών, μια καλή κλήρωση, λίγο τύχη και ένας αξιόλογος κόουτς στον πάγκο και το... όνειρο στήθηκε. Μόνο που δεν θα κρατούσε για πολύ. Εμείς προειδοποιούσαμε τους υπνοβάτες για να μην τους φανεί απότομη η μετάβαση από το όνειρο στην πραγματικότητα, και αυτοί στην ταραχή τους μας κατηγορούσαν για αντιπαναθηναϊκούς. «Δεν χρειάζεται να ισχυριστώ ότι έχω δίκιο. Η ιστορία θα με δικαιώσει τα επόμενα χρόνια», είχε πει κάποτε ο Φιντέλ, όταν η κυβέρνηση Μπατίστα τον έσερνε στις δικαστικές αίθουσες ως υποκινητή για ανατροπή του καθεστώτος. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει περίτρανα ότι ουκ ολίγες φορές η ετυμηγορία της είναι δικαιότερη από τις αποφάσεις των όποιων δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένων και των λαϊκών δικαστηρίων που εύκολα και με μαεστρία στήνουν κάποιοι. Πόσο θα μπορούσαν να αντέξουν οι ομάδες μας σε αυτή την πίεση; Και με ποια υποδομή; Να χάνουν και να επιμένουν; Να υιοθετούν πρακτικές και αντανακλαστικά ομάδων με συνεχή παρουσία στον θεσμό; Μιλάμε για συλλόγους που έχουν χάσει εκατομμύρια στην υπόθεση της ευρωπαϊκής καταξίωσης και συνεχίζουν να ποντάρουν σε αυτή. Πού πας, ρε Καραμήτρο Ελληνα; Εμείς απλά και άκοπα, όπως συνηθίζουμε άλλωστε, το ευκαιριακό, το εφήμερο, το προσωρινό, όλα αυτά τα βαφτίσαμε κανόνες και είχαμε και το θράσος να ζητάμε μερίδιο. Μετά ήρθε στο προσκήνιο η περίφημη συζήτηση για το μπάτζετ. Οτι το μπάτζετ δεν παίζει ποδόσφαιρο. Οταν μια ομάδα έχει ξοδέψει 100 δεκάρες και η άλλη, η ανταγωνίστρια, έχει ξοδέψει 80, άντε 60, μπορεί και να μην παίζει το μπάτζετ ποδόσφαιρο. Οταν όμως έχει ξοδέψει 100 και εσύ 5 -και χωρίς μάλιστα να ξέρεις πού και πώς-, ε, τότε, διάολε, υπάρχει διαφορά.

Ξαφνικά ο πήχης χαμήλωσε. Πρώτος έτρεξε να τον κατεβάσει ο Τζίγκερ. Μια χαρά μας ταιριάζει για διακρίσεις και πορείες το ΟΥΕΦΑ, άφησε να εννοηθεί από πρόσφατες δηλώσεις του. Χθες το τόλμησε και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού. «Το ΟΥΕΦΑ είναι πιο βατή διοργάνωση και καλό θα ήταν, αν μπορούσαμε κάποτε να κατορθώσουμε αυτό που πέτυχε κάποτε η Γαλατασαράι, δηλαδή το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ», δήλωσε! Πριν αρχίσουμε παρέα με τον Μπάμπη να μαλώνουμε και πάλι με τους πολλούς, αν θέλει, ας μας πει ο πρόεδρος ποιο ήταν το μπάτζετ της Γαλατασαράι, όταν πέτυχε τον άθλο, και μετά τον πληροφορούμε εμείς ποιο αυτό της ΤΣΣΚΑ που κατέκτησε τον ίδιο τίτλο πρόσφατα.