Ο Νίνης του άρθρου 16 (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το πιο hot όνομα των τελευταίων ημερών δεν είναι άλλο από του Σωτήρη Νίνη. Ενας συμπαθέστατος πιτσιρικάς, που –σύμφωνα με την ηλικία του– θα έπρεπε να αγωνίζεται για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και για τη διατήρηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Αγωνίζεται όμως με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Το μόνο κοινό που έχει με το περίφημο άρθρο 16, είναι ότι η ηλικία του εκφράζεται με τον ίδιο αριθμό. Είναι μόλις 16 χρόνων. Ο μικρός δείχνει ώριμος στο παιχνίδι του, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Σημαντικό είναι επίσης το ότι δείχνει ώριμος για την ηλικία του έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Aκουγα με προσοχή τις πρώτες δηλώσεις του μετά το τέλος του παιχνιδιού. Ολοκληρωμένες προτάσεις, χωρίς τα «εντάξει» και «βέβαια» που προτιμούν από το ελληνικό λεξιλόγιο οι περισσότεροι συνάδελφοί του μεγαλύτερης ηλικίας, και –το κυριότερο– μια ηρεμία στο βλέμμα του, που προδίδει ότι διαθέτει σιγουριά σε αυτό που κάνει. Γιατί είναι σημαντικό αυτό; Διότι –κακά τα ψέματα– το ταλέντο από μόνο του δεν φτάνει. Δεν αμφιβάλλω ότι πολλά παιδιά στην ηλικία του Σωτήρη τα διακρίνει ανάλογο ταλέντο. Αλλά, αν δεν έχουν τη δέουσα ωριμότητα για να το υποστηρίξουν, τότε αυτό βαλτώνει σε κινούμενη άμμο. Είναι πολύ εύκολο, λοιπόν, για ένα παιδί στην εφηβεία να πάρουν τα μυαλά του αέρα και θεωρώ σκληρή την απαίτηση να έχει πλήρη επίγνωση του όποιου χαρίσματος διαθέτει. Αλλά εξίσου σημαντικό με την εμφάνιση του μικρού Σωτήρη στοιχείο είναι η βούληση του Μουνιόθ να τον χρησιμοποιήσει. Και εξηγούμαι. Ακούγονται και γράφονται καθημερινά πολλά. Ότι ταλέντα στην Ελλάδα υπάρχουν, αλλά ποιος θα τα στηρίξει, ποιος θα τα προωθήσει και ποιος θα τα αναδείξει. Το λογικό είναι αυτός ή αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με αυτό το καθήκον, και δεν μπορεί να είναι άλλοι από αυτούς που απαρτίζουν το προπονητικό τιμ μιας ομάδας. Ο Μουνιόθ και επίσης, εδώ και κάποιους μήνες, ο Φερέρ διδάσκουν σε όλους μας το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, ο προπονητής, που έχει πλήρη γνώση του αντικειμένου του και πάνω από όλα διαθέτει προσωπικότητα, επιβάλλει τις επιλογές του, με όσο ρίσκο και αν εμπεριέχει αυτή η κίνηση. Είτε αυτή λέγεται Σωτήρης Νίνης είτε λέγεται Παπασταθόπουλος, Πλιάτσικας ή Κονέ. Θα μου πει κάποιος, ναι, αλλά ο ξένος προπονητής έχει λιγότερους περιορισμούς από τις διοικήσεις, σε αντίθεση με έναν Έλληνα συνάδελφό του. Ότι μπορεί, δηλαδή, εύκολα να πάρει το καπελάκι του και να σηκωθεί να φύγει, μόλις διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του όπως ο ίδιος θέλει. Σωστό. Όμως, με την ίδια λογική, δεν θα πρέπει να παραπονιούνται οι ντόπιοι ότι έρχονται οι ξένοι προπονητές και τους τρώνε τη δουλειά. Ας αποκτήσουν και αυτοί την ίδια βούληση και κυρίως την ίδια προσωπικότητα να επιβάλλουν τις επιλογές τους. Αλλιώς, ας κάνουν στην άκρη και ας αφήσουν τον χώρο ελεύθερο στον όποιο Μουνιόθ και στον όποιο Φερέρ να τον καθαρίσει έτσι, ώστε μετά να μπουν αυτοί και να κάνουν κουμάντο. Aλλη λύση δεν υπάρχει. Στο κάτω κάτω της γραφής, το μόνο εύκολο είναι να διαλέγεις σε κάθε μεταγραφική περίοδο αυτούς που με λίγα χρήματα και αρκετό ταλέντο θα σου φέρει ο πρόεδρος και έτσι να φτιάχνεις ομάδες. Αν πάλι δεν σου κάτσει και πέσεις σε πρόεδρο τσιγκούνη, να εξαρτάσαι από την ατζέντα του κάθε μάνατζερ. Κάπως έτσι, όμως, φτιάχνονται οι ομάδες του play station. Το δύσκολο είναι να δουλέψεις σκληρά, να φτιάξεις υποδομές, να βρεις ποιοι αξίζουν και να τους επιβάλεις. Διαλέξτε και πάρτε.