Ο Νίνης, ο ρεμπέτης Μπίνης και το... φούιτ! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Αν έρθει ένας Σαλονικιός και σας πει ότι δυστυχώς έχει πάθει φούιτ, τι θα καταλάβετε; Τίποτε απολύτως. Στην αρχή θα νομίσετε ότι έχει μπερδέψει τη γλώσσα του και πως άλλο θέλει να πει κι άλλο λέει. Μετά, αν συνεχίσει να επαναλαμβάνει τη λέξη-μυστήριο, θα φοβηθείτε ότι κάτι πραγματικά σοβαρό του έχει συμβεί και θα αρχίσετε να ανησυχείτε. Δεν χρειάζεται. Ο άνθρωπος πολύ απλά θέλει να σας πει ότι ήταν με το αυτοκίνητό του και έπαθε λάστιχο. Μόνο που στα σαλονικιώτικα το λένε φούιτ.

Αυτό έπαθε η ΑΕΚ στο ματς με τον ΠΑΟΚ. Προσβλήθηκε από τη σπάνια αυτή αρρώστια με το δύσκολο όνομα. Επαθε φούιτ, λάστιχο, πώς το λένε, ρε αδερφέ; Αν, πάντως, οφείλει κάτι να προβληματίσει τους ανθρώπους της «Ενωσης», προπονητικό τιμ και διοίκηση, δεν είναι τόσο το αρνητικό αποτέλεσμα όσο η εμφάνιση της ομάδας στην Τούμπα. Το να περάσεις από μια «καυτή» έδρα σε ένα παιχνίδι από τα πλέον κρίσιμα εκτός έδρας της φετινής περιόδου και να μην καταφέρεις να κάνεις επί 90 ολόκληρα λεπτά ένα συνδυασμό της προκοπής και μια ευκαιρία για να έχεις κάτι αξιόλογο να καταχωρίσεις στο αρχείο σου, προκαλεί –το λιγότερο– απογοήτευση. Δικαιολογίες μπορεί να υπάρχουν και μάλιστα σοβαρές.

Οπως ότι η ΑΕΚ είχε σημαντικές απουσίες, ιδιαίτερα στον χώρο του κέντρου. Ομως και οι παίκτες-κλειδιά, αυτοί που περιμένεις σε ένα τέτοιο ματς να σηκώσουν το βάρος και να σπρώξουν την ομάδα μπροστά, απουσίαζαν, επιτρέψτε μου να πω προκλητικά. Σχεδόν αδιάφοροι. Μεταξύ άλλων, στα ντέρμπι χρειάζεται και ψυχή.

Την είχε ο ΠΑΟΚ και του βγήκε σε καλό. Δύο ευκαιρίες, δύο γκολ και συγχρόνως ο «Δικέφαλος» είναι σε θέση να υπερηφανεύεται ότι φέτος δεν έχασε ματς από την ΑΕΚ. Μια χαρά απολογισμός. Στον «Δικέφαλο του Βορρά» ξέρουν απ' έξω τη διαδρομή. Θα στηριχθούν στα δικά τους παιδιά Αραμπατζή Μελίσση, Μπαλάφα, στον πολύπειρο Ζαγοράκη, θα ποντάρουν στο γεγονός ότι όλα τα ντέρμπι του β' γύρου τα έχουν στην έδρα τους και ο στόχος, που δεν είναι άλλος από την έξοδο στο ΟΥΕΦΑ, θα επιτευχθεί. Κάθε φορά που μεσολαβεί διακοπή πρωταθλήματος γινόμαστε μάρτυρες της ίδιας θλιβερής ιστορίας. Οι ομάδες επιστρέφουν στους αγωνιστικούς χώρους ασύνδετες και χλομές. Οταν η ποιότητα απουσιάζει από το σύνολο και τη διακρίνεις μόνο στις ατομικές αρετές κάποιων παικτών, τότε το μόνο θετικό που έχουν να παρουσιάσουν οι ομάδες αυτές είναι η συνοχή και ο ρυθμός. Υστερα, όμως, από αγωνιστική απραξία πολλών ημερών λογικό είναι στα στοιχεία αυτά να παρουσιάζεται μια χαλαρότητα. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Ξάνθη. Ο Ολυμπιακός ψαχνόταν. Οι παίκτες θέλουν παιχνίδια για να αφομοιώσουν τον ρόμβο του Λεμονή αλλά και για να αποκτήσουν πάλι ρυθμό. Στο 4-3-3 του Σόλιντ έπρεπε να είχες παίκτες κλάσης στα άκρα. Ο Ολυμπιακός φέτος δεν έχει. Για το 4-4-2 με ή χωρίς ρόμβο χρειάζεσαι ποιοτικούς παίκτες στο κέντρο. Πλην των εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ούτε αυτούς τους έχει ο φετινός Ολυμπιακός. Μοναδικό του κέρδος, λοιπόν, ότι δεν πνίγηκε στα Πηγάδια.

Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τον Παναθηναϊκό, που μετέφερε στο νέο έτος τις περσινές αδυναμίες του. Αξιζε, όμως, να κερδίσει. Η περίπτωση του πιτσιρικά Νίνη μόνο θετικά μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οτι τον ανακάλυψε ο Μουνιόθ μόνο έκπληξη δεν μου προκαλεί. Κάποιοι άλλοι στην Παιανία επιφορτισμένοι με αυτό το καθήκον όχι μόνο τον Νίνη, αλλά ούτε τον ρεμπέτη Μπίνη έχουν ανακαλύψει ακόμα και αυτό τους εκθέτει ανεπανόρθωτα.