Φέρτε και κάναν ξένο παίκτη, ρε... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Επωφελούμενες από τη διακοπή του πρωταθλήματος, οι ομάδες καταστρώνουν τα μεταγραφικά σχέδιά τους. Διάβαζα πάλι για ένα κάρο λεβέντες που πρόκειται να έρθουν, φιλοδοξώντας να κάνουν λαμπρή καριέρα στη χώρα μας. Κουράστηκα να διαβάζω για άλλους τόσους που σκοπεύουν να πάρουν τη μεγάλη απόφαση να μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Και, τέλος, πληροφορήθηκα τα τελευταία νέα για όλους αυτούς που οι εξουσιοδοτημένοι από τις ομάδες μανατζαραίοι κυνηγούν με λύσσα, αλλά αυτοί αντιστέκονται. Βλέπετε, για λόγους προφανώς κύρους (δεν ξέρω αν στο μυαλό σας έρχεται κάτι άλλο) αποτελεί πλέον διακαή πόθο κάθε ομάδας να εντάξει στο δυναμικό της έναν παίκτη αξίας. Στραβώθηκα λοιπόν να ξεφυλλίζω τα μεταγραφικά σεντόνια, τόνους χαρτιού κάθε μέρα, αράδες που έχεις την εντύπωση πως δεν θα τελειώσουν ποτέ. Αν έδειχνα την ίδια επιμέλεια και επιμονή, θα είχα καταφέρει να διαβάζω όλους τους τόμους από τον «Χαμένο χρόνο του Προυστ». Θα είχα έτσι την ευκαιρία να υπερηφανεύομαι, μια και θα ήμουν από τους λίγους σ' αυτόν τον πλανήτη που θα είχαν καταφέρει κάτι ανάλογο.

Από ονόματα καλά πάμε. Εύηχα και συμπαθητικά τα περισσότερα. Αν θέλεις τώρα να μάθεις τις ποδοσφαιρικές ικανότητες και επιδόσεις των υποψηφίων, τότε το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι απομονωθείς σε ένα γραφείο και να χωθείς στο Ιντερνετ. Για να βγάλεις όμως ορθά συμπεράσματα θα χρειαστείς τόσες ώρες στο Διαδίκτυο, όσες θα χρειαζόσουν για να βγεις σώος και αβλαβής από τον μινωικό λαβύρινθο... με αισιόδοξες προβλέψεις πάντα, ίσως και λίγο παραπάνω. Για περισσότερες πληροφορίες ρωτήστε τον θηριοδαμαστή ιστοσελίδων Χόρχε Μαζιά.

Λοιπόν, οι ομάδες -ανεξαρτήτως χρώματος- κυνηγούν τους: Φονσέκα (υπάρχουν τουλάχιστον 2-3 εκατομμύρια Φονσέκα στη Λατινική Αμερική δηλωμένοι, γιατί έχουμε και τους αδήλωτους), Ρούμπιο, Βάργκας, Σάλβα, Κέπα (ο τελευταίος δεν ξέρω πού τονίζεται, αλλά μου θύμισε το γεγονός ότι θα πρέπει να κάνουμε κάτι σαν χώρα ώστε να αναβαθμίσουμε επιτέλους τα δικά μας ΚΕΠΑ, δηλαδή τα Κέντρα Επαγγελματικής Αποκατάστασης). Και συνεχίζουμε με τον Σκέλα, τον Καβιέδες, τον Κακά (δεύτερη φορά που ο Αρης δεν αποκτά τον αυθεντικό -η πρώτη ήταν που απέκτησε τον Σιμιτς, όχι της Μίλαν, αλλά τον αδελφό του), τον Σατίρο ντα Νασιμέντο, τον Αντριάνο, τον Φερνάντο Σάντζο που έπαιζε στη «Μάχη της Κρήτης» δίπλα στον Κώστα Πρέκα και δεν ξέρω εγώ ποιον άλλον μπορεί να σκέφτονται να ξεμπαρκάρουν την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Καλά, άντε, η ΑΕΚ ψάχνει έναν επιθετικό στο εξωτερικό, γιατί δύσκολα βρίσκεις στην ελληνική αγορά. Κενά έχει όμως και στα μετόπισθεν. Δεν υπάρχουν αμυντικοί στην ελληνική αγορά; Αν υπάρχουν και είναι ακριβοί (σχετικό αυτό), τότε οι σύλλογοι (όχι μόνο η ΑΕΚ) κοιτάζουν να φέρουν τους καλύτερους φτηνότερους από το εξωτερικό. Μη μου πείτε ότι τέτοιους έχουμε και εδώ. Και τι γίνονται οι καλοί Ελληνες παίκτες; Κοιτάζουν να πάνε στο εξωτερικό να παίξουν εκεί μπάλα, είναι η απάντηση.

Αντε να βάλω λίγο νερό στο κρασί μου, να δω τα πράγματα πιο διεθνιστικά (και αυτό το ποδοσφαιροπάζαρο μόνο διεθνισμός δεν είναι) και να δεχθώ ότι οι ομάδες που θέλουν να διακριθούν στην Ευρώπη θα πάρουν τη μορφή μωσαϊκού. Να βάλω μέσα σε αυτό το σκεπτικό -με μισή καρδιά- και κάποιες δικές μας ομάδες. Οι υπόλοιπες όμως μπορούν να μου εξηγήσουν το δικό τους σκεπτικό; Αν υπάρχει! Ο Ιωνικός π.χ. τι τους θέλει τόσους ξένους; Για πορεία στην Ευρώπη; Ο Πανιώνιος πάλι; Για να πάω και στους δικούς μου. Στον Αρη οι ομάδα των Νέων πριν από λίγα μόλις χρόνια πρωταγωνιστούσε. Τώρα για να βρεις Ελληνα στην ομάδα θα πρέπει να τον έχει βαφτίσει ο Κόντης. Στον Ηρακλή δηλαδή δεν την ξέρουν τη δουλειά; Ολα έχουν ένα μέτρο. Αλλά, θα μου πείτε, πότε και πού είχαμε μέτρο για να έχουμε τώρα; Πάσο, τα φύλλα σας...