Στιγμές από το 2006 (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Έφτασε η ώρα του απολογισμού. Στιγμές που σκαρφάλωσαν στη σοφίτα της μνήμης και έμειναν εκεί κλεισμένες να κοιτάζουν το μέλλον.
Η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από την Μπαρτσελόνα. Το είχα γράψει σε αυτήν εδώ τη στήλη ότι καιρός ήταν να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης μια ομάδα που αγαπάει το επιθετικό ποδόσφαιρο. Οι μεταγραφές της Μπαρτσελόνα, η προτίμησή της σε επιθετικογενείς παίκτες και τέλος η φιλοσοφία και ο αγωνιστικός προσανατολισμός όλων αυτών μέσα στο γήπεδο, με την μπάλα να πηγαίνει σχεδόν πάντα μπροστά, το αποδεικνύουν με τον ωραιότερο τρόπο. Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε το φαβορί και συγχρόνως την ομάδα που άρεσε στους περισσότερους να κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο. Ο αλησμόνητος ημιτελικός στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενα όνειρο παιδικό γινόταν πραγματικότητα και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να χαμογελάμε αμήχανα. Ο φωτεινός πίνακας του κλειστού γηπέδου της Σαϊτάμα, με το σκορ 101-95 να λαμπυρίζει σαν κορυφή χριστουγεννιάτικου δέντρου, δεν έσβησε ποτέ. Και ούτε πρόκειται. Για τη νεότερη γενιά αυτό το ματς ήταν ό,τι ήταν για τη δική μου ο τελικός με τη Ρωσία και η κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου. Με τη διαφορά ότι το παιχνίδι αυτό δεν ήταν τελικός. Σαν τέτοιος όμως πέρασε στην ιστορία. Η επιστροφή του Αρη στη μεγάλη κατηγορία. Ακόμη και αν δεν συνοδεύτηκε από περηφάνια. Γιατί πόσο υπερήφανος μπορείς να αισθάνεσαι για την ομάδα σου όταν αυτή παίζει στη Β' Εθνική και παίρνει το εισιτήριο της προαγωγής στην Α' Εθνική, τερματίζοντας τρίτη στη βαθμολογία ελλείψει μάλιστα άλλου ενδιαφερομένου; Ας είναι. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι! Μια που μιλάμε για Αρη, η επιστροφή του «αυτοκράτορα» στην Ευρωλίγκα. Μια Ιθάκη την οποία τα τελευταία χρόνια είχε σημαδέψει η πυξίδα των «κιτρίνων». Τελικά η ομάδα κατάφερε να επιστρέψει, ταλαιπωρημένη σαν τον Οδυσσέα, εκεί που ιστορικά ανήκει. Εκεί που τη γνώρισαν όλοι, την έμαθαν και με τη σειρά της έμαθε στον κόσμο μπάσκετ. Το λέει εξάλλου και το τραγούδι των παιδιών στην κερκίδα. «Αρη, θυμήσου τόσα χρόνια, μέσα στα ευρωπαϊκά σαλόνια...».

Ο θάνατος του Πίτερ Οσγουντ της Τσέλσι. Ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα των Λονδρέζων στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και στις αρχές του ΄70. Δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά ήταν ο πρώτος ξένος ποδοσφαιριστής που μου τράβηξε την προσοχή. Βλέπετε, έτυχε να παίξει με τον Αρη για το Κύπελλο Κυπελλούχων το '70 και όλοι μιλούσαν στην Ελλάδα γι’ αυτόν. Στα μάτια ενός πιτσιρικά ο ψηλός, δυνατός Εγγλέζος κλασικός σέντερ φορ έμοιαζε με γίγαντα ήρωα παραμυθιών.

Η κατάκτηση του Μουντιάλ από τη «σκουάντρα ατζούρα». Ο ημιτελικός με τη διοργανώτρια Γερμανία. Τα δοκάρια που κουνιούνται ακόμα σαν να έγινε σεισμός, ο πανηγυρισμός α λα Ταρντέλι του Γκρόσο, ο τελικός με τη Γαλλία, η κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι, η παράταση που δεν έλεγε να τελειώσει, το πείσμα των Ιταλών που, με νύχια και με δόντια, εξαντλημένοι, κοιτούσαν να συναντήσουν τη μοίρα τους στα πέναλτι. Ηξεραν, φαίνεται, ότι δεν μπορεί δεύτερη φορά να τους αρνηθεί την «κούπα». Μια φορά στην Πασαντένα έφτανε και περίσσευε. Ο αριστοκράτης που άλλαξε τον ρόλο του αριστερού μπακ στα ιταλικά γήπεδα και όχι μόνο μας άφησε και μας κοιτάζει από ψηλά, ακουμπώντας στα σύννεφα. Αυτός που με το μικρό του όνομα πιτσιρικάδες παίζαμε αθλητικό κουίζ. Πες μας το μικρό όνομα του Φακέτι. Αυτή ήταν μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις. Οποιος το γνώριζε και μπορούσε να το προφέρει κιόλας, ανέβαινε πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας. Τζιατσίντο Φακέτι. Από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, που έθεσαν έναν όρο. Ο αμυντικός να ξέρει μπάλα. Ετσι έγινε το ποδόσφαιρο πιο όμορφο. Τήρησε τον όρο, και πέρασε στην αιωνιότητα.