Φταίνε σίγουρα οι σπόροι, αλλά φταίει και το χωράφι... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Η ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ κριτική που δέχεται η ομάδα του Παναθηναϊκού –τώρα τελευταία και από τα φίλια Μέσα– αφορά τον δημοσιοϋπαλληλικό αέρα που πνέει στην Παιανία. Το θέμα πρέπει κατ' αρχάς να απασχολήσει τους δημόσιους υπαλλήλους. Αγονται και φέρονται από τα χείλη και τα πληκτρολόγια των αθλητικών συντακτών, κινδυνεύοντας να γίνουν συνώνυμα της φυγοπονίας, της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού...

Ωστόσο, το πρόβλημα στην Παιανία παραμένει. Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Μάρκους Μινχ το αποτύπωσε σωστά, μιλώντας για έλλειψη ομαδικού πνεύματος. Ο μέσος όρος παραμονής στην Παιανία μετά την αποφράδα ημέρα της Ριζούπολης σπάνια ξεπερνά τον ένα χρόνο. Μικρό χρονικό διάστημα για να αντιληφθεί ο... μισθοφόρος τι ακριβώς αντιπροσωπεύει ο Παναθηναϊκός στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ποιες απαιτήσεις έχουν οι οπαδοί του. Γι' αυτόν ο Παναθηναϊκός είναι ένα ακόμα επαγγελματικό συμβόλαιο. Στο προπονητήριο μάλλον δεν υπάρχει κανείς για να του μάθει περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Ο καθένας παίζει για τον εαυτό του, χωρίς να εξαρτά τη δική του απόδοση από αυτή της ομάδας.
Οι δανεικοΙ Μπόβιο και Ιβανσιτς έχουν την αίσθηση του εφήμερου. Ο Μπίσκαν δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ο Βίκτορ προσπαθεί να ξεπεράσει τον τραυματισμό και τη μακροχρόνια αποχή του. Μένουν ο μαχητικός (ακόμα και εναντίον συμπαικτών του) Γκονζάλες, ο παραγωγικός Σαλπιγγίδης και ο Παπαδόπουλος, που επιζητεί να συνδεθεί με τον καλό εαυτό του. Ο Βίκτορ Μουνιόθ προσπαθεί να κάνει ομάδα παίκτες με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και ιεραρχήσεις. Δύσκολη δουλειά όσο δεν υπάρχει κάποιος να βάλει ένα χεράκι. Κάποιος που να μπορεί να επικαλεστεί το ένδοξο παρελθόν του στην ίδια ομάδα και να εμπνεύσει. Κάποιος που να μην περιμένει απλώς να περάσει ο μήνας για να ενημερωθεί ο τραπεζικός λογαριασμός του.

Οσοι κατηγορουν τους παίκτες για «δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία» ας αναρωτηθούν ποιοι από τους παράγοντες του Παναθηναϊκού που κατοικοεδρεύουν στην Παιανία έχουν διαφορετική νοοτροπία. Ποιοι μπορούν να εμπνεύσουν. Εστω άκομψα και παραδοσιακά, όπως κάνει στον Ολυμπιακό ο Σάββας Θεοδωρίδης. Οπως κάνει στην ΑΕΚ με τη σιγουριά και το κύρος του ο Ντέμης Νικολαΐδης. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν είναι βιομηχανίες με αυστηρή σειρά παραγωγής. Είναι ψυχοσυνθέσεις που πρέπει πρώτα να συνδυαστούν και μετά να παρουσιάσουν αποτέλεσμα. Στον Παναθηναϊκό όλα μοιάζουν ασύνδετα και απομονωμένα. Ομάδα με μειωμένο ποδοσφαιρικό εγωισμό. Οργανισμός που αντιδρά με δυσκολία στις αγωγές που του χορηγεί ο Μουνιόθ. Πέραν πάσης αμφιβολίας, χρειάζονται μεταγραφές. Πριν από αυτές χρειάζεται η δημιουργία κλίματος που να προσθέτει στην αξία του νεοφερμένου. Είναι επιπολαιότητα να αποδοθεί στην τύχη το ότι σχεδόν όλοι όσοι ήρθαν στον Παναθηναϊκό αποδίδουν χειρότερα από την πραγματική αξία τους. Ολοι τους κάτω του αναμενομένου. Δεν μπορεί συνέχεια να φταίνε οι σπόροι. Κάτι γίνεται με το χωράφι. Δεν είναι αποτυχία που τελικά δεν «καρποφόρησε» ο Σανμαρτεάν. Θα ήταν, όμως, μεγάλη επιτυχία αν το κλίμα στην Παιανία ήταν εύκρατο και τον «ανάγκαζε» να ευδοκιμήσει...

ΥΓ.: το κείμενο γράφτηκε πάνω σε μια ιδέα του Γιώργου Μαζιά, ο οποίος ψάχνοντας για κάποια μεταγραφική εξέλιξη στον Παναθηναϊκό δεν προλάβαινε να την αναπτύξει.