Να γιορτάσουμε τι; (SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Διαβάζω για τους χριστουγεννιάτικους μποναμάδες που ετοιμάζουν οι πρόεδροι για τις ομάδες τους. Στον Ολυμπιακό, έφτασε ήδη ο Τοροσίδης και νέος προπονητής –ο οποίος δεν χρειάζεται να συστηθεί, διότι, πολύ απλά, τον ξέρουν όλοι τον Τάκη Λεμονή. Στα δώρα προστίθεται και ο Σίκοφ, που πήρε βουλγαρικό διαβατήριο και, ως κοινοτικός πλέον, δεν πιάνει θέση ξένου παίκτη στον Ολυμπιακό. Διόλου απίθανο να αποκτηθεί και ο Μάκος από τον Πανιώνιο, που θα αποτελέσει την κορυφή στο χριστουγεννιάτικο δένδρο. Στον Παναθηναϊκό έχουν μεγάλη ανάγκη τα δώρα μήπως κι έτσι ξεπεράσουν την κακή ψυχολογική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, με τα τελευταία αντιεορταστικά αποτελέσματα. Το συνιστούν, εξάλλου, και οι κορυφαίοι των ψυχολόγων σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Διότι στον πολιτισμένο κόσμο συναντώνται συνήθως ψυχοπαθολογικές διαταραχές. Τι λένε, λοιπόν, οι επιστήμονες; Οταν βρίσκεσαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση, κάνε θεραπεία ψωνίζοντας. Βγες έξω και αγόρασε αυτό που σου κάνει κέφι ή, καλύτερα, αυτό που θα σου φτιάξει το κέφι. Ετσι, λοιπόν, στον Παναθηναϊκό σκέφτονται να ψωνίσουν ακριβά επώνυμα δώρα, όπως ο Βραζιλιάνος Κλέμπερσον, διώχνοντας συγχρόνως το στοκ των περασμένων αγωνιστικών περιόδων. Στο προσκήνιο και ο Σάλβα της Μάλαγα, άλλο ένα επώνυμο προϊόν, υποψήφιο για αγορά από τους «πράσινους». Στην ΑΕΚ, τώρα, ο Αγιος Βασίλης σκοπεύει να φέρει έναν επιθετικό–έκπληξη, η οποία έκπληξη ελπίζω να αναφέρεται στο όνομα του σέντερ φορ και όχι στην ποδοσφαιρική αξία του. Ο πρώτος μποναμάς φτάνει από ώρα σε ώρα στους Θρακομακεδόνες, λέγεται Μαρκόφσκι, είναι αμυντικός και παίζει ή, αν προτιμάτε, έπαιζε στη Βαρντάρ της ΠΓΔΜ. Αυτά, λοιπόν, και άλλα πολλά χριστουγεννιάτικα δώρα ετοιμάζουν οι ομάδες για τους οπαδούς τους. Για να σας πω τη μαύρη αλήθεια, τίποτα από όλα αυτά δεν με συγκινεί. Δηλαδή, δεν θα σου έκανε αίσθηση, αν ερχόταν –λέμε τώρα– ο Ροναλντίνιο σε κάποιο ελληνικό σύλλογο; Ειλικρινά, όχι. Διότι θα ήταν σαν να φορούσα σμόκιν για να πάω στο ΡΟΔΟΝ (που δυστυχώς έκλεισε, όπως και η παρατεταμένη εφηβεία μας), να δω τους RAMONES. Τι να το κάνεις το ανθισμένο τριαντάφυλλο στο μέσον της ερήμου; Αυτό που θα ήθελα πραγματικά ως δώρο, είναι να ζήσω μία φορά τα Χριστούγεννα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Να κάνω Χριστούγεννα στις κερκίδες, όπως στην Αγγλία. Το βρίσκω πραγματικά πολύ όμορφο και συγχρόνως πολύ ξένο, πολύ μακρινό. Να ξεκινήσω από νωρίς με τους φίλους μου, χαλαρά και ευχάριστα, να πάμε να δούμε μπάλα. Να σταματήσουμε στα μπαρ, στις παμπ, να βρούμε και άλλους, να πιούμε τις μπίρες μας και τα ουίσκια μας, να φορέσουμε τα γιορτινά κασκόλ της ομάδας μας, σκούφους αγιοβασιλιάτικους, και όλα να γίνουν μια γιορτή. Να ξέρουμε, δηλαδή, πως μόλις περάσουμε την πύλη του γηπέδου θα μας περιμένουν σαράντα–πενήντα χιλιάδες όμοιοι και συγχρόνως τόσο διαφορετικοί από μας, να ρεβεγιονάρουμε μαζί, με φόντο το πράσινο του γηπέδου. Να ευχηθούμε με συνθήματα χριστουγεννιάτικα τα καλύτερα στους αντιπάλους και, αν πάλι μας την κάτσουν και κερδίσουν αυτοί, δεν πειράζει, η γιορτή συνεχίζεται. Αυτό είναι δώρο. Αυτή η ατμόσφαιρα, αυτή η ψυχαγωγία, που δυστυχώς δεν μπορεί να μας την προσφέρει κανείς. Αυτό θα ήθελα εγώ ως φίλαθλος από τον πρόεδρο της ομάδας, αλλά και κάθε συλλόγου. Να τραβήξει το γκρίζο πόστερ –που με κάνει αυτές τις γιορτινές μέρες να νοιώθω ανακούφιση που αναστέλονται οι ποδοσφαιρικές δραστηριότητες, γιατί δεν θα άντεχα άλλο τη μιζέρια– και στη θέση του να στήσει ένα άλλο, πολύχρωμο. Να νιώσω, επιτέλους, ότι αυτό το παιχνίδι που αγάπησα και λέγεται ποδόσφαιρο με ελευθερώνει πραγματικά και με ψυχαγωγεί. Ο κάθε πιστός έχει τη δική του φάτνη? η έλλειψη μιας φάτνης ποδοσφαιρικής κλονίζει σημαντικά την πίστη μου. Καλά Χριστούγεννα, με υγεία σε όλους!