Οχι Γιάννης... Τάκης! (SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Από τη στιγμή που άρχισαν να ξετυλίγονται οι πρώτες φήμες περί επιστροφής του Τάκη Λεμονή στο λιμάνι ως αντικαταστάτης του Νορβηγού Τροντ Σόλιντ, αφουγκράζομαι μια αμηχανία στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού, την καταλαβαίνω και τη δικαιολογώ απολύτως. Οι φίλοι του Ολυμπιακού είναι συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους αιφνιδιασμούς, αν τους θεωρούν ακόμα αιφνιδιασμούς. Μην ξεχνάτε ότι πριν από δύο χρόνια είδαν στον πάγκο τους, μεσούσης της περιόδου, τον Αλέφαντο. Η ιστορία μού θυμίζει το ανέκδοτο με τον τυπά που τράκαρε, έγινε κομμάτια και φώναζε «πάλι καλά που δεν πάθαμε τίποτα». Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν αγάπησε ούτε δέθηκε με τον Τροντ Σόλιντ. Ο Νορβηγός έφτασε στο λιμάνι για να πραγματοποιήσει την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Κατάφερε τελικά την υπέρταση των οπαδών, αφού η πίεσή τους χτύπησε κόκκινο με τις ευρωπαϊκές επιδόσεις της ομάδας. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφτασαν να νοσταλγούν τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ηταν οι ίδιοι που πριν από λίγο καιρό ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι. Σίγουρα ο Ντούσκο δεν ήταν αυτός που θα κατάφερνε την υπέρβαση εκτός συνόρων, αλλά με την ίδια σιγουριά μπορώ να δηλώσω ότι η ομάδα δεν θα αποδεικνυόταν τόσο εύκολη λεία για τους Ευρωπαίους αντιπάλους, όπως έγινε φέτος. Από τη στιγμή που χάθηκε για ακόμα μια φορά το ευρωπαϊκό όνειρο και οι «ερυθρόλευκοι» δεν συνεχίζουν ούτε καν στο ΟΥΕΦΑ, από το σημείο αυτό και μετά όλες οι αντιδράσεις των φιλάθλων πάγωσαν. Κατάλαβαν ότι αργά ή γρήγορα θα αναφέρονταν στο Σόλιντ σε παρελθόντα χρόνο. Και φτου κι απ' την αρχή. Αυτό που τους ένοιαζε βέβαια ήταν «το μη χείρον βέλτιστον», το οποίο σημαίνει να κάτσει στον πάγκο ένας προπονητής που να εμπνέει κάποιο κύρος. Το «το μη χείρον βέλτιστον» λοιπόν στη νεοελληνική έχει όνομα και επίθετο: «Τάκης Λεμονής». Οι φίλοι του Ολυμπιακού γνωρίζουν ότι το δικό τους παιδί και καλός προπονητής είναι και την ψυχολογία των παικτών μπορεί να αλλάξει και τη διαφορά ασφαλείας των 5 βαθμών από τη δεύτερη ΑΕΚ μπορεί να παγιώσει και να προσθέσει ακόμα έναν τίτλο στην καριέρα του. Εως εκεί. Μην τους ρωτήσετε για μετά. Ετσι κι αλλιώς οι φίλοι του Ολυμπιοακού έχουν μάθει να ονειρεύονται με ημερομηνία λήξης. Κάτι σαν τις συσκευασμένες τροφές. Εξι μήνες φτάνουν και παραφτάνουν. Μετά βλέπουμε. Το έργο το 'χουν ξαναδεί και απλώς τεστάρουν τις αντοχές τους. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, τον Μάη θα πανηγυρίζουν, αποτέλεσμα περισσότερο της ανικανότητας των αντιπάλων και λιγότερο των δικών τους προσπαθειών και μετά φτου κι απ' την αρχή. Νέος προπονητής; Αλλοι παίκτες; Μεταγραφές; Τσάμπιονς Λιγκ; Χτίσιμο νέας ομάδας; Τεχνικό επιτελείο ευρωπαϊκών προδιαγραφών και αντιστοίχων φιλοδοξιών; Ή «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»; Ποιος αλήθεια μπορεί να απαντήσει; Οι οπαδοί λοιπόν του Ολυμπιακού παύουν να ονειρεύονται για το μέλλον, τουλάχιστον για μερικούς μήνες, και ζουν το παρόν σαν «deja vu».