Βάλτε να ακούσουμε Clas (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Οι κρίσεις στον Παναθηναϊκό συναγωνίζονται πλέον σε συχνότητα ακόμα και αυτές στη Μέση Ανατολή. Δεν ξέρω αν η τελευταία, που προέκυψε από το άσχημο αποτέλεσμα στην Κέρκυρα, είναι η δεύτερη ή η τρίτη σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου. Αυτό που μετράει είναι ότι η κατάσταση στην ομάδα θυμίζει στίχο των Clash, συγκεκριμένα εκείνον τον περίφημο που έλεγε «τη μια μέρα είναι όλα μια χαρά, την επόμενη όλα μαύρα». Τι φταίει, λοιπόν, και ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι; Τι το μαγικό συμβαίνει και, μόλις η ομάδα δείχνει να βρίσκει τον δρόμο της και την ηρεμία της, στραβοπατάει με αποτέλεσμα να κατρακυλάει και πάλι στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε; Κάθε άποψη είναι και μια απάντηση. Κάθε απάντηση τις περισσότερες φορές προβάλλεται και ως λύση. Αλλά αφού υπάρχουν τόσες πολλές και διαφορετικές λύσεις, τότε γιατί ο Παναθηναϊκός δεν ξεκολλάει και μένει στάσιμος;

Έχω την αίσθηση –και την έχω διατυπώσει αρκετές φορές από αυτή τη στήλη– ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο σύνθετα, όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν (τεχνηέντως, κατά την ταπεινή μου άποψη) κάποιοι. Στο τέλος τέλος, δεν μιλάμε για το Τρίγωνο των Βερμούδων και για το μυστήριο που κρύβεται πίσω από αυτό το φαινόμενο. Για ποδοσφαιρική ομάδα μιλάμε. Αρκεί να πρυτανεύσει η λογική, η οποία στην προκειμένη περίπτωση επιβάλλει να μην επαναλαμβάνονται λάθη του παρελθόντος. Πολύ απλά, όπως έγραφε η Αντζελα Δημητρακάκη, να μη διορθώνονται τα λάθη με λάθη. Μόνο που η ταλαντούχος συγγραφέας αναφερόταν στις περιπέτειες μιας εφηβικής παρέας που ανακύκλωνε με λάθος τρόπο τη δημιουργικότητά της, καταλήγοντας σε αδιέξοδα.

Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν είναι έφηβος. Σε δύο χρόνια κλείνει αισίως 100 χρόνια ιστορίας. Ούτε και η διοίκησή του ηλικιακά δικαιολογεί συμπεριφορές εφήβου. Ώριμοι άνθρωποι είναι, ενήλικες, και ανάλογα οφείλουν να αντιδράσουν. Απορώ, λοιπόν, πώς αρνούνται να κατανοήσουν το απλό. Ότι η ομάδα δεν έχει ένα σημείο αναφοράς. Έναν κορμό πάνω στον οποίο θα κτίσουν. Ακόμα και από την ομάδα που κατέκτησε πριν από 2 χρόνια το νταμπλ, λίγοι παίκτες έχουν μείνει για να διατηρήσουν τον μύθο. Ζητάνε οι εξοργισμένοι οπαδοί από τους παίκτες να κατανοήσουν το βάρος της φανέλας που φορούν, την ιστορία της, το κύρος της. Αμφιβάλλω αν ξέρουν και οι ίδιοι ποια ομάδα «εκπροσωπούν». Διότι αν ήξεραν πραγματικά, όσο και αν τους πνίγει –δικαιολογημένα– η αγανάκτηση, θα γνώριζαν ότι ακραίες εκδηλώσεις σαν αυτές την Κυριακή το βράδυ στο αεροδρόμιο είναι ξένες προς τη φυσιογνωμία του συλλόγου και παραπέμπουν αλλού. Πάμε τώρα στους παίκτες. Ποιος να τους μάθει σε τι ομάδα ήρθαν, για να έχουμε καλό ερώτημα; Ποιος θα μάθει ή θα έπρεπε να είχε μάθει στον Δάρλα, στον μονίμως στο στόχαστρο Βύντρα, στον Τζιόλη, στον Λεοντίου, τα σχετικά με το βάρος της φανέλας; Αφού κανείς από τους παλιούς δεν κατοικοεδρεύει στην Παιανία. Για να μην περάσουμε στους αλλοδαπούς, που βλέπουν, βιώνουν, αλλά δικαιολογημένα αδυνατούν να καταλάβουν αντιδράσεις και συμπεριφορές.

Στου Ρέντη, μόλις αφιχθεί ο «νέος», θα τον παραλάβει η παλιά φρουρά, που μετράει πρωταθλήματα και Κύπελλα, για να τον ξεναγήσει κατάλληλα. Κανείς από τη διοίκηση δεν θα μπει σε αυτόν τον κόπο. Τα παιδιά «τα παλιά» θα καθαρίσουν. Θα τον μετρήσουν, θα τον ζυγίσουν και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα θα τον έχουν βάλει για τα καλά στο κόλπο. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, κακό του κεφαλιού του. Θα τα καταφέρει ο επόμενος. Αυτός που μπορεί πραγματικά, αν ανταποκριθεί στις περιστάσεις. «Βρομοδουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει», που έλεγε και ο αείμνηστος Τζακ Λέμον. Όλοι όσοι έχουμε υπογράψει στο παρελθόν δελτίο, ακόμα και σε ομάδα «γειτονιάς», γνωρίζουμε πολύ καλά ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα. Δίπλα στους παλιούς μεγαλώναμε. Στον Παναθηναϊκό, ακόμα να το αντιληφθούν. Οπότε, καλύτερα να γυρίσουμε και πάλι στους Clash. Αυτή τη φορά ας ακούσουμε το «Living in fame», που ταιριάζει με την περίσταση!