Το έχει γράψει και ο Παζολίνι (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Στο ημερολόγιο-οδοιπορικό του Πιέρ Πάολο Παζολίνι με τίτλο «Το μακρύ ταξίδι της άμμου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ηλέκτρα –και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα– έχει μια πολύ όμορφη φράση, την οποία ο Παζολίνι αποδίδει σε μια παρέα κοριτσιών στη συζήτηση των οποίων υπήρξε ακουσίως αυτήκοος μάρτυρας: «Δεν είναι ωραίο αυτό που είναι ωραίο, αλλά είναι ωραίο αυτό που αρέσει».

Δεν ξέρω πώς το έφτιαξα μέσα μου συνειρμικά, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτή η φράση ταιριάζει γάντι στον Ολυμπιακό. Ο προπονητής Τροντ Σόλιντ φαίνεται να θεωρεί ωραίο αυτό που βλέπει, στους φιλάθλους όμως που μένουν ικανοποιημένοι από τη νίκη αυτό δεν αρέσει. Ωραίο εκείνοι θεωρούν τον Ολυμπιακό που τους... αρέσει. Αυτή την αγωνιστική, την τελευταία του πρώτου γύρου, οι «ερυθρόλευκοι» δούλεψαν για να διατηρήσουν τη διαφορά από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, αλλά ο τελευταίος βοήθησε ώστε αυτή να γίνει ακόμα μεγαλύτερη.

Πρωταθλητής χειμώνα ο Ολυμπιακός, άτυπος ο τίτλος, αλλά μόνο ως εξαίρεση στον κανόνα λειτουργεί το δεδομένο ότι σπανίως ο πρωταθλητής χειμώνα δεν είναι και ο πρωταθλητής στο τέλος της περιόδου. Η ομάδα του Σόλιντ έπαιξε για ακόμα μια φορά με τρόπο ανορθόδοξο, αλλά κατάφερε να κερδίσει. Κι αυτό γιατί, αν κάθε φορά μέχρι το τέλος της σεζόν ένας ή δύο παίκτες του βρίσκονται σε φόρμα, η ομάδα προλαβαίνει να κερδίσει ακόμα ένα πρωτάθλημα χωρίς να έχει λειτουργήσει ως σύνολο. Πριν από λίγες αγωνιστικές ήταν ο Ριβάλντο, κάποιες άλλες ήταν ο Καστίγιο, μετά ο Κωνσταντίνου και εσχάτως ο Νικοπολίδης και ο Στολτίδης.

Ο Παναθηναϊκός αποδεικνύεται ιδανικός αυτόχειρας. Πριν από μερικές αγωνιστικές έδειξε να συνέρχεται, αλλά δυστυχώς ξανακύλησε στις αμαρτωλές συνήθειες του πρόσφατου παρελθόντος. Η μέθοδος πίεσης του δόκτορος Μουνιόθ αποδεικνύεται ότι είχε πρόσκαιρα αποτελέσματα. Η Κέρκυρα κέρδισε δίκαια και αυτό που παρατηρείς εύκολα είναι ότι στην ομάδα έχουν μαζευτεί πολλοί ντελικάτοι παίκτες, όπως ο Βίκτορ, ο Ίβανσιτς, ο Τζιόλης, ο Γκονζάλες, ενώ δεν υπάρχουν, εκτός του Μπόβιο, αυτοί που θα κάνουν τη βρόμικη δουλειά για να αναδείξουν τους «καλλιτέχνες». Υπάρχει υπερπροσφορά λοιπόν από καλλιτέχνες τύπου Μικελάντζελο στον Παναθηναϊκό.

Δεν θα ήταν άσχημο να δούμε και κάποιους σε ρόλο Καραβάτζιο. Στον αντίποδα, η ΑΕΚ ζωγραφίζει στο γήπεδο και μάλιστα αριστοτεχνικά. Η ομάδα λειτουργεί, δείχνει συνοχή, έχει λύσεις, σκοράρει και –το κυριότερο– δεν δείχνει διάθεση για αφελή στραβοπατήματα. Ο Λυμπερόπουλος, ο Σέζαρ, ο Λάκης και ο πάντα σε όλες τις φάσεις Καμπάνταης φροντίζουν να κάνουν το έργο τους όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστο. Η ανατολή ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες φτιάχνει συνθέσεις χρωμάτων ωραιότερες από αυτές της δύσης.

Γι' αυτό θα σας πρότεινα να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή στην ανατολή ορισμένων παικτών που αποτελούν το μέλλον του ποδοσφαίρου μας. Του Διαμαντίδη, του Παπαστεριανού, του Ιωαννίδη, του Παπαδόπουλου, όλοι αυτοί από τον Ηρακλή, αλλά και των Παπασταθόπουλου και Πλιάτσικα από την ΑΕΚ. Είναι το ωραίο, που είναι και ωραίο και μας αρέσει, όπως γράφει και ο Παζολίνι.