Μια ιστορία για τον Σόλιντ (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Πριν από κάποια χρόνια στην Ιταλία, δεν σας λέω πόσα για να μη φανερώσω την ηλικία μου, χάζευα την «Domenica Sportiva», τη δική μας, δηλαδή, «Αθλητική Κυριακή». Στο στούντιο σχολίαζαν παιχνίδια και φάσεις από το Καμπιονάτο, μαζί με τον κεντρικό παρουσιαστή, δύο μεγάλες μορφές του ιταλικού αλλά και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, οι αξιότιμοι κύριοι Σάντρο Ματσόλα και ο Ομάρ Σίβορι. Έφτασαν λοιπόν να συζητούν μια φάση, στην οποία ένας αμυντικός της Ιντερ είχε στριμωχθεί στο σημαιάκι του κόρνερ από έναν αντίπαλο επιθετικό.

Είχε την μπάλα στα πόδια του, πλάτη το γήπεδο και προσπαθούσε να βρει λύση. Ο Σάντρο Ματσόλα, αγνοώντας την εξέλιξη της φάσης, ζήτησε από τον παρουσιαστή να παγώσει την εικόνα, διότι ήθελε να κάνει μια παρατήρηση.

Ο «μεγάλος» Σάντρο, με τη βαριά μπάσα φωνή, ξεκίνησε να λέει: «Σε αυτή τη δύσκολη για τον αμυντικό περίπτωση, υπάρχουν τρεις πιθανότητες να ξεμπλέξει. Πρώτη, αυτή που θα τον οδηγήσει να πετάξει την μπάλα πλάγια, μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει, χαρίζοντας την επαναφορά στον αντίπαλο. Εκτός όμως από την επαναφορά, χαρίζει στον αντίπαλο και το πλεονέκτημα του οφσάιντ, αφού, ως γνωστόν, από πλάγιο οφσάιντ δεν υπάρχει. Γι' αυτό, αν έχει αποφασίσει κάτι τέτοιο, οφείλει να μαρκάρει αμέσως για να μην αφήσει αντίπαλο ελεύθερο, πράγμα όμως δύσκολο, αφού είναι λογικό να έρχονται κι άλλοι πίσω του. Να γιατί δεν θα συμφωνούσα με μια τέτοια απόφαση.

Πάμε τώρα στη δεύτερη επιλογή -συνέχισε ο Σάντρο- την οποία θεωρώ και την πλέον παρακινδυνευμένη. Αυτή στην οποία ο αμυντικός επιχειρεί να χτυπήσει με δύναμη την μπάλα στα πόδια του αντιπάλου για να κερδίσει αυτός πλάγιο στη χειρότερη και στην καλύτερη άουτ. Εδώ όμως κινδυνεύει να μην πάει κάτι καλά και η μπάλα να μείνει στα πόδια του αντιπάλου ή από καραμπόλα να χτυπήσει και στα δικά του, οπότε γυρνάμε στην προηγούμενη περίπτωση που αναλύσαμε λίγο πριν. Συμπερασματικά δεν θα συμβούλευα αυτή την επιλογή, παρά μόνο αν ο παίκτης είναι απολύτως σίγουρος για την κατάληξή της.

Τι μας μένει λοιπόν; Μία και μοναδική λογική λύση. Αν δει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν, να πετάξει ο ίδιος την μπάλα έξω και να παραχωρήσει κόρνερ». Στο άκουσμα της πρότασης δεν έμεινα μόνο εγώ άφωνος αλλά και ο παρουσιαστής. Τι είπε ο άνθρωπος σκέφτηκα. Δίπλα του βέβαια ο Ομάρ Σίβορι χαμογελούσε πονηρά, δείχνοντας να συμφωνεί. «Κι αν από αυτό το κόρνερ δεχθεί γκολ η ομάδα του; Δεν θα φέρει κι αυτός ευθύνη που τόσο αβίαστα το παραχώρησε;» τόλμησε να ρωτήσει ο παρουσιαστής και ήταν η ίδια ερώτηση που θα έθετα και εγώ, αν είχα τη δυνατότητα να τον ρωτήσω.

«Αν η ομάδα του δεχθεί γκολ από κόρνερ, η ευθύνη δεν είναι δική του αλλά όλης της ομάδας. Διότι στις στημένες φάσεις όλη η ομάδα αμύνεται, όλη η ομάδα οφείλει να λειτουργεί συντονισμένα και τέλος εκεί φαίνεται η συνοχή της. Δηλαδή, πόσο έχει δουλέψει στο κεφάλαιο αυτό και τελικά πόσο "ομάδα" με την έννοια του συνόλου είναι αυτή», ήταν η απάντηση του Σάντρο Ματσόλα. Ο Ομάρ Σίβορι απλώς συμφώνησε μαζί του. Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό σχεδόν ενστικτωδώς την Τρίτη το βράδυ όταν είδα τον Τροντ Σόλιντ να δηλώνει στην τηλεόραση ότι οι στημένες φάσεις ήταν αυτές που απέκλεισαν την ομάδα του από το Τσάμπιονς Λιγκ και σκέφτηκα πόσο τυχερός είναι που τις δηλώσεις αυτές δεν τις έκανε στην ιταλική τηλεόραση και ακόμα πιο τυχερός που δεν έχει δουλέψει ποτέ του στην Ιταλία. Αν δουλέψει ποτέ του...