Το τρένο συνεχίζει το μακρύ ταξίδι του πρωταθλήματος χωρίς εκτροχιασμούς. Μόνο η σειρά των βαγονιών έχει αλλάξει. Πρώτη θέση ταξιδεύει ο Ολυμπιακός, δεύτερη η ΑΕΚ και από αυτή την Κυριακή τρίτο βαγόνι στον συρμό είναι αυτό του Παναθηναϊκού. Η ομάδα του Μουνιόθ απέδειξε κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε και είχαμε διαπιστώσει και στο παρελθόν. Οτι οι ομάδες μας δεν έχουν φτάσει ακόμα στο αγωνιστικό επίπεδο που θα τους επιτρέπει να ανταποκρίνονται με επιτυχία σε δύο δύσκολους αγώνες μέσα σε διάστημα τριών ημερών.
Η κακή εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο «Κλεάνθης Βικελίδης» χθες αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Κι όμως, οι «πράσινοι» θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν μια σειρά από θετικές γι' αυτούς συγκυρίες, αν είχαν δυνάμεις και καθαρό μυαλό. Ο Αρης έχασε νωρίς την ευκαιρία να ανοίξει το σκορ, κάτι που λειτούργησε αρνητικά στην ψυχολογία των παικτών του, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν αντέδρασε, με αποτέλεσμα οι «κίτρινοι» να συνέλθουν γρήγορα και να ξεπεράσουν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία το σοκ αυτής της αποτυχίας.
Νωρίς-νωρίς, στο 32ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, τρεις από τους τέσσερις αμυντικούς του Αρη βρέθηκαν «κιτρινισμένοι». Κατά σειρά, οι Βαγκέλι, Κουλουχέρης και Κολτσίδας. Ούτε αυτό το «δώρο» προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο Παναθηναϊκός. Να πιέσει για να τους φέρει σε δύσκολη θέση. Οι αμυντικοί του Αρη τελείωσαν το παιχνίδι σαν να μην «κιτρινίστηκαν» ποτέ! Το άλλο περίεργο που συνέβη στο πρώτο μέρος ήταν ότι ενώ ο Αρης ήλεγχε το παιχνίδι και τον ρυθμό με τις αντεπιθέσεις, οι «πράσινοι» κέρδισαν τα περισσότερα κόρνερ, χωρίς να καταφέρουν όμως να απειλήσουν τους αντιπάλους. Δεν έχει σοβαρή ευκαιρία για να θυμάται σε όλο το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός κι αυτό είναι που ουσιαστικά θα πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους της ομάδας.
Ύστερα, η ομάδα του Μουνιόθ από το πρώτο λεπτό του ματς δεν πίεσε ψηλά, εκεί που –ως γνωστόν– βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα του Αρη. Εκεί που μπορεί να γίνει το λάθος και με τους γρήγορους επιθετικούς που έχει στις τάξεις του ο Παναθηναϊκός να το εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο. Ούτε μετά το γκολ που δέχθηκε αποφάσισε να πιέσει ο Παναθηναϊκός. Τεράστιες οι αποστάσεις ανάμεσα σε Σαλπιγγίδη και Παπαδόπουλο, ακόμα μεγαλύτερες ανάμεσα στο κέντρο και την επιθετική γραμμή.
Αντίθετα, ο Αρης ήταν ωριμότερος από κάθε άλλη φορά. Κοίταξε τον αντίπαλο στα μάτια –κάτι που δεν έκανε με τους προηγούμενους–, τον σεβάστηκε, αλλά δεν τον φοβήθηκε. Τον έπαιξε στα ίσα και τον έτρεξε πρεσάροντάς τον σε όλο το γήπεδο, γνωρίζοντας ότι τα 90 λεπτά της περασμένης Πέμπτης θα έπαιζαν κι αυτά τον ρόλο τους. Και μόλις βρήκε τη «χρυσή» ευκαιρία, τον μαχαίρωσε στην καρδιά.
Το είχα γράψει μετά τον αποκλεισμό του Αρη από το Κύπελλο, στο ματς με τη Νίκη Βόλου, ότι είναι μια δύσκολη καμπή για την ομάδα. Δεν χρειάζονται υπερβολές, γκρίνιες, μιζέριες και –το κυριότερο– καταστροφολογία. Η ομάδα αυτή έχει μέλλον, ο προπονητής τώρα δείχνει να προσαρμόζεται σε ορθολογικά σχήματα και στρατηγικές και, αν πρυτανεύσει η λογική και ξεπεραστεί η κρίση, αυτή η ομάδα, εκτός από μέλλον, θα έχει και παρόν. Ολα ευτυχώς από τότε λειτούργησαν υποδειγματικά και να τος ο Αρης. Ελπίζω να είναι μόνο η αρχή!