Δεν αντέχω να δω άλλο ριπλέι... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Είναι πλέον καιρός να διευκρινίσουμε κάτι, πριν φτάσουμε -αν δεν έχουμε φτάσει ήδη- στο απροχώρητο. Άλλο πράγμα είναι να συζητάμε με τις ώρες για τη διαιτησία και άλλο να συζητάμε για τις αμφισβητούμενες φάσεις ξεπερνώντας τα όρια της υπερβολής και φτάνοντας σε αυτά της υστερίας. Αυτό δεν είναι κάτι που το λέω εγώ ο σοφός που θέλει να ταράξει τις ισορροπίες δημιουργώντας νέα θεωρήματα. Μια απλή διαπίστωση κάνω με την οποία ταυτίστηκαν όλες οι προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια, κάπου στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, επέστρεφα από τη Ρώμη και στο αεροπλάνο διάβαζα την «Gazeta dello Sport». Το βλέμμα μου έπεσε στον σπαραχτικό τίτλο που φιγουράριζε στην πρώτη σελίδα και έγραφε: «Οχι άλλη μουβιόλα»! Ηταν το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας αυτό, που έφερε την υπογραφή του τότε διευθυντή σύνταξης Καντιντό Καναβό. Αυτός ο δανδής της αθλητικής δημοσιογραφίας, πάντα μπροστά από τον καιρό του, έγραφε θυμωμένα, σχεδόν στα όρια της αγανάκτησης, ότι δεν αντέχει άλλο να παρακολουθεί Κυριακή βράδυ τις αθλητικές εκπομπές να σπαταλάνε τον τηλεοπτικό τους χρόνο με το να δείχνουν -νομίζοντας ότι αναλύουν- τις επίμαχες φάσεις κάθε παιχνιδιού. Υποστήριζε και με το δίκιο του ότι σε λίγο θα ξέρουμε απ’ έξω κι ανακατωτά όλα τα διαιτητικά εγκλήματα χωρίς να έχουμε απολαύσει τίποτα από το θέαμα αλλά και την ουσία αυτού του παιχνιδιού. Ηθελε με λίγα λόγια να πει ότι είναι τουλάχιστον άσκοπο να έχεις μπροστά σου το Φεγγάρι γεμάτο φως και εσύ να συζητάς και να προβληματίζεσαι για τη σκοτεινή του πλευρά. Δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω γιατί είμαι υποχρεωμένος να βλέπω και να ξαναβλέπω σε αργή φάση την παράβαση του «είδε ή δεν είδε ο διαιτητής». Να παγώνει η εικόνα και εγώ να πρέπει να σηκωθώ από τη θέση μου για να παρατηρήσω καλύτερα αν ο επιθετικός είναι στην ίδια ευθεία με τον αμυντικό και αν ο επόπτης, ο βοηθός διαιτητή ή ο πώς τον λένε βρίσκεται στη σωστή θέση και αν απόφάσισε σωστά ή λάθος. Και άντε πάλι πίσω το βίντεο και πάμε μια ακόμη φορά στο αργό και πάλι πάγωμα και φτου κι απ' την αρχή η συζήτηση. Την Κυριακή που μας πέρασε είδα δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές, αφού έχασα το μέτρημα, τα κατορθώματα του Καλόπουλου, την επίμαχη φάση με πρωταγωνιστές τον Εμπέντε και τον Ουέλινγκτον, μέχρι του σημείου να τις βλέπω ακόμη και στον ύπνο μου. Το γκολ, πάντως, του Σφακιανάκη από τα ωραιότερα που έχουν μπει στα ελληνικά γήπεδα είναι γεγονός ότι το απόλαυσα πολύ λιγότερες φορές, με την εικόνα ούτε να παγώνει ούτε να κυλά στο αργό. Ποιο από τα δύο είναι ποδόσφαιρο; Ο Καλόπουλος και ο κάθε Καλόπουλος ή ο Σφακιανάκης; «Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη;», αναρωτιόταν ο Ρέιμον Κάρβερ, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Αμερικανούς πεζογράφους και ποιητές. Παραφράζω λοιπόν το ερώτημα «Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για διαιτησία;» Για τη σωστή εφαρμογή των κανόνων; Για όργανα που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Για ένα βρόμικο κύκλωμα που διαφθείρει το ποδόσφαιρο; Για ό,τι και αν μιλάμε, δεν μπορεί επ' ουδενί να υποκαταστήσει το ίδιο το άθλημα, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας. Εκτός αν αυτό θέλει και εμείς απλώς έχουμε πέσει στην παγίδα. Αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλουμε. Οι κύριοι της Σούπερ Λίγκας οφείλουν να βρουν λύσεις, οφείλουν να διαφυλάξουν το προϊόν τους. Ο πρόεδρος Ντέμης καλά τα είπε: «Οσοι δεν κάνουν να πάνε σπίτι τους». Να συμφωνήσουν και οι άλλοι, να τηρήσουν τη συμφωνία και να πάνε οι ανίκανοι ή οι διεφθαρμένοι σπίτι τους, μπας και έτσι επιστρέψει το ποδόσφαιρο που κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε. Και προπαντός όχι άλλες αναλύσεις και συζητήσεις για αμφισβητούμενες φάσεις. Βάλτε μου, σας παρακαλώ, να δω το γκολ του Ροναλντίνιο!