Βρείτε και φέρτε έναν λεφτά…. (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το τελικό σκορ 70-76 λαμπύριζε στον φωτεινό πίνακα του ΣΕΦ. Έμεινα να τον χαζεύω για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να νιώθω κάτι το ιδιαίτερο. Τι έπρεπε να κάνω, να συγκινηθώ; Εντάξει, μια νίκη εκτός έδρας με αντίπαλο τον Ολυμπιακό είναι μια μεγάλη στιγμή για την ομάδα που λέγεται Αρης, αλλά από τέτοιες μεγάλες στιγμές έχω γεμίσει ολόκληρο λεύκωμα... Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που ο Αρης νικάει τον Ολυμπιακό και αν θέλετε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους ή καλύτερα με τους αριθμούς τους, οι αριθμοί λένε πως ο Θρύλος έχει κατακτήσει 17 συνολικά τίτλους σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ ο Αρης μετράει 21, ρεκόρ που δύσκολα θα καταρρίψει άλλη ελληνική ομάδα. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, φούσκωνα από περηφάνια, κάτι για το οποίο αυτή η ομάδα φροντίζει να νιώθεις, αλλά συγχρόνως άρχισα να αισθάνομαι αμηχανία και μετά θυμάμαι ότι με έπιασαν τα νεύρα μου. Ήθελα να φωνάξω, να ουρλιάξω, να πιάσω έναν -οποιονδήποτε, έτσι στην τύχη- και να του πω ότι αυτή η ομάδα με τις κίτρινες φανέλες και τη μεγάλη ιστορία, αυτή που έκανε το μπάσκετ στην Ελλάδα εθνική υπόθεση, που ανάγκασε τα σινεμά, τα θέατρα, τις ταβέρνες να κλείνουν κάθε Πέμπτη που ταξίδευε και δίδασκε το άθλημα ανά την Ευρώπη, πως αυτή η ομάδα δεν πρόκειται ποτέ της να γίνει κομπάρσος, δεν της ταιριάζει, είναι έξω από τον DNA της και τίποτε από όλα αυτά τα πολλά που έχει πετύχει δεν έγινε τυχαία. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, πώς είναι δυνατόν τόσα χρόνια να μην τράβηξε την προσοχή κάποιου μεγάλου επιχειρηματία αυτός ο σύλλογος.

Να μην τον συγκίνησε ή καλύτερα, μια που μιλάμε για επιχειρηματίες, να μην τον έκανε να σκεφθεί ότι δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να επενδύσει επάνω του. Ο Αρης νίκησε τον Ολυμπιακό, μια ομάδα με μπάτζετ πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτόν, με αποτέλεσμα να ισοβαθμεί στην πρώτη θέση με τον Παναθηναϊκό που αγοράζει στη γηραιά ήπειρο όποιον παίκτη του κάνει κέφι. Μιλάμε για τη μέρα με τη νύχτα. Από την άλλη, σκέφτομαι πως αν το ματς με τους «πράσινους» δεν διεξαγόταν την πρώτη αγωνιστική, που ο Αρης ψαχνόταν, αλλά τώρα στα κοντά, μόνο χαλαρά δεν θα νικούσαν τα παλικάρια του Ομπράντοβιτς. Πόσο ψηλά λοιπόν θα μπορούσε να φτάσει αυτός ο Αρης αν είχε πρόεδρο κάποιον Γιαννακόπουλο ή αν ο Αγγελόπουλος αποφάσιζε, έπειτα από ώριμη σκέψη, να αγοράσει τον Αρη γιατί ως ομάδα του ταιριάζει περισσότερο;

Το έχω ξαναπεί και το έχω γράψει ότι δεν είναι το πείσμα ή η ξιπασιά -κληρονομιά ενός ένδοξου παρελθόντος- το να πιστεύω πως μόνο ο Αρης είναι ικανός να γκρεμίσει τον Παναθηναϊκό από τον θρόνο του για να καθίσει ο ίδιος στη θέση του τα επόμενα χρόνια. Και πως μόνο αυτός μπορεί να κάνει και πάλι την Ελλάδα να υποστηρίζει μια ομάδα στο μπάσκετ.

Εχει ιστορία, έχει κύρος, έχει κόσμο αμιγώς μπασκετικό που λατρεύει το άθλημα, κόσμο που το 1987-88 πλήρωνε 5.000 δραχμές εισιτήριο για να τον απολαμβάνει να παίζει με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα, τη Μακάμπι, βάλτε όποια θέλετε …. Ενας επιχειρηματίας τόσα χρόνια να μη βρεθεί; Δεν μπορώ να το χωνέψω, πραγματικά...