Ένα μυστικό ο Σόλιντ, ένα κι εγώ... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Παραμονές του παιχνιδιού Βαλένθια-Ολυμπιακός πληροφορήθηκα ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που σίγουρα δίνει τροφή για σκέψεις και προβληματισμούς. Στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ πέρυσι και φέτος ο Ολυμπιακός από τα 15 γκολ που έχει δεχθεί τα 14 είναι από τη μικρή περιοχή. Πιο κοντά δεν γίνεται. Στον αντίποδα, η πλειονότητα των τερμάτων που έχει πετύχει ο Θρύλος είναι από πολύ… μακριά -συνήθως έξω από τη μεγάλη περιοχή- και εκμεταλλευόμενος ως επί το πλείστον στημένες μπάλες (φάουλ-κόρνερ). Συνεπώς το πράγμα μιλάει από μόνο του και δεν χρειάζεται και πολλές αναλύσεις. Από τις λίγες φορές που τα νούμερα λένε την αλήθεια. Καλό είναι βέβαια να ανανεώσουμε τη στατιστική, προσθέτοντας στα γκολ που έχει δεχθεί ο Ολυμπιακός και αυτό του Μοριέντες με κεφαλιά, στην τελευταία του αγωνιστική υποχρέωση με αντίπαλο τη Βαλένθια. Ο δείκτης των τερμάτων ανεβαίνει στο νούμερο 15.

Κάτι συμβαίνει, λοιπόν, κάτι δεν λειτουργεί καλά ή καθόλου, που επιτρέπει στον αντίπαλο να φτάνει με άνεση μέχρι το τέρμα του Θρύλου. Ανεξάρτητα αν φτάνει με άνεση ή κόπο. Το θέμα είναι ότι πετυχαίνει τον αντικειμενικό του σκοπό, που δεν είναι άλλος από το να σκοράρει. Δείτε με προσοχή τα τέρματα που δέχθηκε ο Θρύλος στο «Μεστάγια». Το πρώτο ξεκινάει από μια συνηθισμένη φάση. Οι Ισπανοί αναπτύσσονται από αριστερά και κόβουν την μπάλα προς την περιοχή. Παραλήπτης ο Ανγκούλο. Αυτός επιχειρεί μια ντρίμπλα στον Πάντο και μετά... η αιωνιότητα. Την επόμενη φορά που θα ξαναδείτε αυτό το γκολ προσπαθήστε να παγώσετε την εικόνα. Τότε είναι αδύνατον το μάτι σας να μη σταθεί σε δυο πολύ σημαντικές… λεπτομέρειες. Πρώτη: ο ελεύθερος χώρος που ανοίγεται στον Ανγκούλο μετά την επιτυχημένη ντρίμπλα στον Πάντο φτάνει και περισσεύει για να σηκώσεις επταώροφη πολυκατοικία με πυλωτή. Αλληλοκάλυψη μηδέν.

Δεύτερη λεπτομέρεια: σχεδόν πάνω στη γραμμή της μεγάλης περιοχής βρίσκεται ο πανταχού παρών Στολτίδης, παρακολουθώντας τη φάση. Συγχρόνως, από μέσα του παρακαλεί τον Υψιστο να μη φάει την ντρίμπλα ο Πάντος. Ξέρει ότι αν γίνει αυτό, εκτός από πανταχού παρών, καλείται να παίξει και τον ρόλο αυτού που... τα πάντα πληρών. Το μοιραίο δυστυχώς συμβαίνει και όταν ο Στολτίδης αποφασίζει να μπει στη φάση, ο Ανγκούλο όχι μόνο έχει προλάβει να σκοράρει, αλλά έχει αποφασίσει κιόλας πού θα αφιερώσει το γκολ. Ο Ιεροκλής, πεσμένος στο χόρτο, καταλαβαίνει ότι έπρεπε να είχε αντιδράσει γρηγορότερα.

Πάμε τώρα στο δεύτερο γκολ. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο Μοριέντες έχει σηκώσει το χέρι του, κάνοντας νόημα στους συμπαίκτες να σεντράρουν, και όλα τα άλλα τα αναλαμβάνει αυτός. Η σέντρα γίνεται και οι αμυντικοί του Ολυμπιακού απέχουν από τον σέντερ φορ της Βαλένθια τόσο που μόνο αν αυτός είχε να πλυθεί ένα μήνα θα δικαιολογείτο τέτοια απόσταση. Σηκώνεται μόνος και βάζει μπάλα και Νικοπολίδη ντουέτο στα δίχτυα.

Ολη η φιλοσοφία και η στρατηγική στο σύγχρονο ποδόσφαιρο στηρίζονται στον χώρο. Οσους περισσότερους χώρους αφήνεις τόσες περισσότερες επισκέψεις θα δεχθείς. Το θεώρημα πολύ απλά λέει «χώρος που παραχωρείται, καταλαμβάνεται». Αν δεν δώσεις χώρο, τότε το πλεονέκτημα περνάει στα δικά σου χέρια για να το διαχειριστείς. Η συνοχή και η κάλυψη στον αγωνιστικό χώρο είναι οι πληγές του Ολυμπιακού. Η διαπίστωση/διάγνωση είναι κοινή. Η ομάδα στους ευρωπαϊκούς αγώνες δέχεται πολύ εύκολα γκολ και ακόμα δυσκολότερα σκοράρει. Δεν ξέρω ποιο είναι το μυστικό που έχει ο Σόλιντ και σκοπεύει να το πει μόνο στον πρόεδρο, αλλά κοινό μυστικό όλων των ομάδων που αντιμετώπισαν τον Ολυμπιακό είναι ότι σκόραραν με όλη τους την άνεση...