Ο «Γολγοθάς» του Γκασκόιν

Ήταν ο ημιτελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990 ανάμεσα στην Αγγλία και την Γερμανία. Ο Πολ Γκασκόιν δέχεται την κίτρινη κάρτα, που σημαίνει ότι αν η Αγγλία περάσει στον τελικό δεν θα έχει δικαίωμα συμμετοχής.

Ο 23χρονος ξεσπάει σε κλάματα. Ο Γκάρι Λίνεκερ τρέχει δίπλα του για να τον παρηγορήσει και αμέσως γυρνάει στον πάγκο προς τον Μπόμπι Ρόμπσον, τον τότε προπονητή της Εθνικής ομάδας. «Τα έχει χάσει» τον πιάνει η κάμερα να λέει και η γκριμάτσα του είναι χαρακτηριστική.

Η ψυχική αστάθεια του Γκασκόιν ήταν αυτή που τον χαρακτήρισε ως άνθρωπο. Η κατάχρηση του αλκοόλ μόνο χειροτέρεψε τα πράγματα.



Ξανά στην απεξάρτηση

Η εμφάνιση του σε φιλανθρωπικό γκαλά την προηγούμενη εβδομάδα, όπου παρουσιάστηκε μεθυσμένος και με τρεμάμενη φωνή, έγραψε μία ακόμα μελανή σελίδα στο βιβλίο της προβληματικής ζωής του Γκασκόιν.

Έτσι δεν εξέπληξε κανέναν η είδηση ότι το απόγευμα της Δευτέρας ταξίδεψε στην Αμερική για να μπει σε κέντρο απεξάρτησης.

Η κατάσταση στην οποία εμφανίστηκε οφειλόταν, όπως ο ίδιος δήλωσε, στην τριήμερη κατανάλωση ουίσκι. Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που ο «Γκάζα» ζητάει ιατρική βοήθεια.



Ο ποδοσφαιριστής της γενιάς του

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τον Πολ Γκασκόιν τον πιο χαρισματικό άγγλο ποδοσφαιριστή της γενιάς του. Μπορεί το σουλούπι του να μην σε έπειθε με την πρώτη ματιά, αλλά οι ενέργειες μέσα στο γήπεδο αρκούσαν για να σου διαλύσουν μεμιάς τις αμφιβολίες.

Αγαπούσε κάθε στιγμή του παιχνιδιού. Πανηγύριζε με πρωτότυπους τρόπους, προσπαθούσε να διασκεδάσει το κοινό και ζούσε από τις εκδηλώσεις λατρείας προς
το πρόσωπο του. Δεν ήταν τυχαίο ότι είχε την καθολική αναγνώριση του κόσμου, όποια ομάδα κι αν υποστήριζαν.

Το γκολ του κόντρα στη Σκωτία στο Euro του 96 αποτελεί μία από τις καλύτερες στιγμές μια ολόκληρης γενιάς φιλάθλων.



Θα μπορούσε να έχει καλύτερη εξέλιξη στην καριέρα του; Οι τίτλοι για τους οποίους έχει να περηφανεύεται είναι αυτοί του πρωταθλητή με τη φανέλα της Ρέιντζερς στα μέσα της δεκαετίας του 90. Η απόφαση όμως που πήρε και ίσως να ήταν η καθοριστική, ήταν ο επόμενος σταθμός του μετά την παρουσία του στη Νιουκάσλ.

Ήταν το καλοκαίρι του 1988 όταν έδωσε την υπόσχεση του στον Αλεξ Φέργκιουσον ότι θα υπογράψει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μία Γιουνάιτεντ που εκείνη τον καιρό ήταν ακόμα μερικά χρόνια μακριά από την εποχή της παντοκρατορίας της στην Αγγλία.

Ο Φέργκιουσον γύρισε από τις καλοκαιρινές του διακοπές στη Μάλτα για να μάθει ότι ο Γκασκόιν είχε υπογράψει στην Τότεναμ. Του είχαν υποσχεθεί ότι θα αγοράσουν στους γονείς του σπίτι.

Κι ύστερα ήρθαν οι «δαίμονες»

Αυτά που είχε να παλέψει στη συνέχεια δεν ήταν και λίγα. Και δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο των επιλογών του. Του συνέβησαν και δεν μπόρεσε να τα διαχειριστεί. Κατάθλιψη, διάγνωση διπολικής διαταραχής και ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.

Και αυτά έφεραν τις περιπέτειες που τον έκαναν πρωτοσέλιδο. Τράκαρε το λεωφορείο της Μίντλεσμπρο πάνω σε έναν τοίχο, τηλεφώνησε στη ρεσεψιόν ξενοδοχείου ζητώντας ένα μαχαίρι για να αυτοκτονήσει, ενώ λιποθυμούσε συχνά και σε όλα τα πιθανά μέρη.

Το τελευταίο ήταν αποτέλεσμα του αλκοολισμού που τον οδήγησε και στην ενδοοικογενειακή βία. Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Έχει παραδεχθεί ότι χτύπαγε τη γυναίκα του Σέριλ σε πολλές περιπτώσεις. Χώρισαν το 1999 και του πήρε τρία σπίτια…

Μετά τη μπάλα το χάος…

Τον Ιούνιο του 2010 αρχίζει να εξαπλώνεται η φήμη ότι ο Γκασκόιν έχει λίγες ημέρες ζωής. Άλλοι έλεγαν για αυτοκινητικό δυστύχημα, άλλοι για πνευμονία και κάποιοι για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Κανένας δεν διέψευσε τις φήμες.

Ένα μήνα αργότερα ο Γκασκόιν αποφάσισε να δείξει στον κόσμο ότι είναι ζωντανός με τον πιο παράξενο τρόπο. Την ώρα που το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό στην ιστορία της Αγγλίας (όπως χαρακτηρίστηκε) βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.

Η αστυνομία βρίσκεται για επτά ημέρες στο κατόπι του 37χρονου Ραούλ Μόουτ. Είχε πυροβολήσει τρεις ανθρώπους σκοτώνοντας τον έναν από αυτούς. Ο Γκασκόιν ακούει την είδηση στο ραδιόφωνο και σπεύδει στο σημείο όπου η αστυνομία έχει αποκλείσει τον Μόουτ.

Φέρνει μαζί του, μπύρα, κοτόπουλο, ένα κινητό τηλέφωνο και κάτι να φορέσει για κάνει κρύο. Κάνει παρέμβαση σε ραδιοφωνικό σταθμό και εγγυάται για τον καλό χαρακτήρα του δολοφόνου. «Ήρθα από το Νιούκαστλ για τον δω. Είναι καλό παιδί και θα με ακούσει»…



Στα 45 του χρόνια ο Γκασκόιν μοιάζει πιο ευάλωτος από ποτέ. Παλεύει ακόμα με το αλκοόλ. Η φωνή του σπάει, το σώμα του τρέμει ολόκληρο.

Ανεβαίνει ένα Γολγοθά ξανά και ξανά και κάθε φορά που μια ελπίδα ότι μπορεί να επανέλθει εμφανίζεται στον ορίζοντα, κάνει κάτι που τον φέρνει και πάλι στον πάτο, με έναν τεράστιο φορτίο στην πλάτη, που όσο τα χρόνια περνάνε μοιάζει αβάσταχτο.

Όταν τον ρώτησαν πριν λίγα χρόνια πως χαρακτηρίζει τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους άγγλους ποδοσφαιριστές της γενιάς του απάντησε «Καλύτερος». Στην ίδια συνέντευξη βέβαια είπε ότι είναι και ο καλύτερος ψαράς στη χώρα…

Θανάσης Ράλλης