Παιδιά, έρχεται ο πρόεδρος… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη σαν τη δική μας, που μετατρέπει το αυτονόητο σε είδηση και μάλιστα κορυφαία. Έπειτα από ένα αναίμακτο, χωρίς επεισόδια και παρατράγουδα ντέρμπι, κυκλοφορούν οι εφημερίδες με τίτλους στα πρωτοσέλιδα «Δεν άνοιξε μύτη». Να πω ότι το γεγονός συνέβη σε πόλεμο, να καταλάβω το σημαντικό της είδησης, αλλά σε ποδοσφαιρικό αγώνα; Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι θεωρούνταν πρώτη είδηση το γεγονός ότι κρίσιμο ματς τελείωσε χωρίς αποβολές («ο αγών διεξήχθη ομαλώς εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου», ήταν η θεσμική αναφορά), που στα απλά ελληνικά σήμαινε ότι τα πρωτοπαλίκαρα των δυο ομάδων δεν είχαν διάθεση ή στη χειρότερη, δεν βρήκαν τρόπο να πλακωθούν μεταξύ τους. Κάποια άλλα χρόνια πρώτη είδηση ήταν ότι δεν δόθηκε πέναλτι σε ντέρμπι. Μιλάμε για συγκλονιστικό γεγονός.

Λογικό λοιπόν το ποδόσφαιρο να σου «συμπεριφέρεται» ανάλογα με το πώς το αντιμετωπίζεις ως γεγονός. Και αυτό φαίνεται από το ποιους επιλέγεις να αναδείξεις ως πρωταγωνιστές. Διαβάζω ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι εδώ και παίρνει αποφάσεις, οι οποίες θα βοηθήσουν να βγει η ομάδα από την κρίση. Διαβάζω επίσης ότι ο πρόεδρος πάντα έχει πάρει ανάποδες, το μυαλό του κάνει ανάποδα τιμόνια, και δηλώνει ευθέως (;), μέσω των στενών συνεργατών του (;) ότι τώρα θα δουν τον Κόκκαλη. Μπορώ να αντιληφθώ ότι εδώ μιλάμε για το εμπορικό κομμάτι, της «είδησης». Το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι κομμάτι πλέον της show-biz.

Κάθε επιστροφή πουλάει όπως αυτή του Τζέιμς Μποντ και χρειάζεται η προβολή, για να μην πω ότι επιβάλλεται, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που ο πρωταγωνιστής έχει αλλάξει. Εκτός όμως από το εμπορικό κομμάτι, άλλη λογική δεν μπορώ να βρω. Γνωρίζω -όπως κι όλοι μας- ότι οι πρόεδροι στην Ελλάδα πουλάνε, αφού το ποδοσφαιρικό καθεστώς στη χώρα μας είναι αυτό της προεδρικής δημοκρατίας. Φτάνει να σηκωθεί ένας πρόεδρος από την καρέκλα, να ρίξει μια άγρια ματιά, ακόμα και στο πουθενά, και αυτό θα γίνει είδηση. Καιρός όμως είναι να μας εξηγήσουν οι υποστηρικτές του είδους γιατί είναι είδηση ότι ο πρόεδρος είναι εδώ. Μετά ο φίλαθλος ή ο οπαδός που το διαβάζει, τι πρέπει να κάνει; Να κλάψει από χαρά, να νιώσει ότι απειλείται, να κοιμηθεί από την πολλή σιγουριά με τα παντζούρια ανοικτά ή να βγει γυμνός στους δρόμους και να πανηγυρίσει; Τι; Το πιο έξυπνο είναι να ρωτήσει «πού ήταν τόσο καιρό; Απουσίαζε; Και αν ναι, γιατί;». Οι τυχόν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μου μοιάζουν πιο πολύ σαν είδηση. Μετά θέλω να ξέρω, μόνος του θα βγάλει ο πρόεδρος την ομάδα από την κρίση; Δεν έχει συνεργάτες; Αυτοί έχουν να του προτείνουν λύσεις; Μήπως οι προτάσεις τους και οι υποδείξεις τους πήγαν στον πάτο του ωκεανού; Μήπως άλλα συζήτησαν και άλλα έγιναν τελικά; Και τέλος, μήπως είναι καιρός να αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους και να μην κρύβονται στο τελευταίο θρανίο; Αν έχουν να μας δώσουν είδηση, ας την ακούσουμε από τα στόματά τους και ας σταματήσουν επιτέλους να τη μοιράζουν σαν ξεροκόμματο σε όσους τη ζητιανεύουν. Εν κατακλείδι, όταν υιοθετείς πρακτικές περασμένων ετών, προβάλλοντας το αυτονόητο ως είδηση, γιατί αυτό σε ενδιαφέρει, τότε αποκλείεται να κατανοήσεις και να προβάλεις το ποδόσφαιρο του σήμερα και ακόμα πιο απίθανο να καταφέρεις να φτιάξεις την ομάδα του αύριο….