Δύο Βίκτορ, μία νίκη (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Όλα πράσινα και φωτεινά. Η καλή νεράιδα έκανε τη μαγική της εμφάνιση από νωρίς στο ΟΑΚΑ, όταν στο ζέσταμα ακούμπησε τον Μπίσκαν και αυτός ένιωσε τράβηγμα. Τη θέση του στην αρχική ενδεκάδα καλύπτει εσπευσμένα ο Τζιόλης. Βρείτε μου έναν οπαδό του Παναθηναϊκού που να θεώρησε το περιστατικό ατυχές ή γκαντεμιά. Την κατάλληλη χρονική περίοδο, στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου, πριν ακόμα δηλαδή ο αντίπαλος βρει τα πατήματά του στον αγωνιστικό χώρο, ήρθε το αυτογκόλ του Κωστούλα. Και τέλος, η κλασική ευκαιρία στο 88' του Οκκά, από αυτές που στο ρεπερτόριό του έχει πολλές ο Κύπριος επιθετικός.

Δηλαδή, ο Παναθηναϊκός ήταν μόνο τυχερός και γι' αυτό κέρδισε το ντέρμπι; Κάθε άλλο. Διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο και τον -απαραίτητο σε τέτοιου είδους αγώνες- παράγοντα τύχη και, παίζοντας έξυπνα, πήρε τη νίκη. Οταν ο Ολυμπιακός δεν υπολόγισε ότι σε ένα ντέρμπι σαν αυτό εύκολα μπορεί να γίνει η στραβή και να βρεθείς από κάτω, οι «πράσινοι» του έδωσαν να το καταλάβει με τον σκληρότερο τρόπο. Η ομάδα του Σόλιντ κατάφερε στο πρώτο μέρος, όταν οι «πράσινοι» παρουσιάστηκαν διστακτικοί, να επιβάλει τον ρυθμό. Τίποτα άλλο όμως. Καμία ανάπτυξη, καμία διάθεση να «χτυπήσει» ή να τελειώσει το παιχνίδι. Από τη στιγμή λοιπόν που δίνεις στον αντίπαλο το δικαίωμα να διαχειριστεί την τύχη σου, το πιθανότερο είναι να συμβεί αυτό που είδαμε όλοι μας: να σκοράρεις δηλαδή, αλλά σε λάθος τέρμα. Και μετά να τρέχεις και να μη φτάνεις. Αλλά και εδώ φάνηκε λίγος ο Ολυμπιακός, μια και δεν κατάφερε στον πολύ χρόνο που είχε στη διάθεσή του να στριμώξει τον ΠΑΟ, να τον βάλει στην εστία και γενικά να φανεί απειλητικός. Καμία ανάπτυξη, καμία συνοχή, καμία στρατηγική για να ανατραπεί το αρνητικό αποτέλεσμα. Με την ίδια λογική λοιπόν, αν ισοφάριζε ο Ολυμπιακός, από τύχη θα το έκανε. Και τότε θα λέγαμε ότι ο μεγάλος άτυχος της βραδιάς ήταν ο ΠΑΟ, ο οποίος δέχθηκε χωρίς πίεση γκολ στα τελευταία λεπτά.

Οι «πράσινοι», ύστερα από το εξ ουρανού τέρμα, ήξεραν πώς να κουμαντάρουν το ματς. Και αυτό οφείλεται στο ότι τόσο ο Βίκτορ του πάγκου όσο και ο Βίκτορ του αγωνιστικού χώρου ξέρουν πολύ καλά να αξιοποιούν τα δώρα που απλόχερα τους προσφέρουν οι αντίπαλοι.

Βόρεια, 500 χιλιόμετρα μακριά, η ΑΕΚ απέδειξε ότι είναι πλέον σε θέση να διαχειριστεί και κρίσεις. Βρέθηκε σε αφιλόξενη έδρα να χάνει από πολύ νωρίς, πάτησε γκάζι, διόρθωσε από τον πάγκο τα όποια λάθη της και έτσι βρέθηκε γρήγορα μπροστά. Αν δεν είχε δουλέψει όλο αυτό το χρονικό διάστημα το rotation που κάποιοι ειρωνεύονταν, ποιοι αλήθεια θα αντικαθιστούσαν όλους αυτούς που υστέρησαν στο πρώτο ημίχρονο στο «Κλεάνθης Βικελίδης»; Η αλλαγή τακτικής, ξέρετε, γίνεται όχι μόνο από τους προπονητές, αλλά και από παίκτες που έχουν συμμετοχή, αλλά και μυαλό για μπάλα.

Από την άλλη, ο Αρης έδειξε για μία ακόμα φορά (το «ακόμα» διότι έτσι θέλω να ελπίζω) ότι δεν μπορεί να σκοράρει, διότι δεν έχει κίνηση στην επίθεση. Κρατάω μια παλαιότερη σκληρή ή ρεαλιστική άποψη του προπονητή Ογιος, ότι δηλαδή «δεν υπάρχει τύχη ή ατυχία, αλλά ανικανότητα», την οποία προσφέρω στους υπεύθυνους.
Συγχαρητήρια στον Λεωνίδα Καμπάνταη, ο οποίος ενώ σκόραρε, δεν πανηγύρισε. Έδειξε απόλυτο σεβασμό στην ομάδα που υπηρέτησε, στον κόσμο που αγάπησε και από τον οποίο αγαπήθηκε. Έδειξε να σέβεται τον σύλλογο περισσότερο απ' όσο τον σέβονται οι παράγοντες, οι οποίοι -για να προασπίσουν τάχα μου την ομάδα- τον χαρακτήρισαν κάποτε προδότη, επειδή τόλμησε να κάνει προσφυγή για τα δεδουλευμένα.