Επιτέλους νίκη (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δεν σας λέω κάτι καινούργιο. Αλλωστε, για να φτάσετε μέχρι τη σελίδα 34, στην οποία φιλοξενείται το κείμενό μου, θα έχετε καταλάβει ότι πήραμε επιτέλους νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και τι νίκη, ε; Η ΑΕΚ ύστερα από 21 παιχνίδια κατάφερε να πάρει τρεις βαθμούς στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Δεν με νοιάζει που είναι κόντρα στη Λιλ, ούτε που οι Γάλλοι έπαιζαν με δέκα παίκτες από το 22'. Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό είναι νίκη. Οχι μόνο βοηθάει την ΑΕΚ να συνεχίσει στην Ευρώπη (είτε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ είτε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ), αλλά δίνει βαθμούς και στην Ελλάδα. Είχαμε πέσει πολύ χαμηλά. Για να ακριβολογώ, είμαστε ακόμα πολύ χαμηλά.

Αυτά ως πρόλογο. Στο αγωνιστικό κομμάτι, η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο δεν είχε συνοχή, δεν είχε αποφασιστικότητα. Είναι γνωστό και αποδείχτηκε περίτρανα χθες ότι οι άλλες ομάδες που αγωνίζονται στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι τουλάχιστον ένα κλικ πάνω από τις δικές μας. Οι Γάλλοι έχασαν από πολύ νωρίς ένα σημαντικό γρανάζι για τη μηχανή τους, αλλά ακόμα και με παίκτη λιγότερο έπαιζαν πιο γρήγορα από την ΑΕΚ. Η «Ενωση» δεν εκμεταλλεύτηκε τον παίκτη παραπάνω, αλλά ευτυχώς έχει στον πάγκο της τον Σέρα Φέρερ.

Ο Ισπανός είδε στο πρώτο ημίχρονο ποιοι ήταν σε κακή μέρα και ποιοι δεν μπορούσαν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Ηταν ηλίου φαεινότερον ότι ο Σέζαρ δεν ήταν αυτός που είχαμε συνηθίσει. Ο Φερέρ το είδε και έβαλε τον Μαντούκα. Ο Εμερσον δεν μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω και ο Ισπανός έβαλε τον Καπετάνο. Δικαιώθηκε απολύτως με τις αλλαγές του.

Η ΑΕΚ άρχισε να πιέζει ψηλά και εμφανίστηκαν οι αδυναμίες της Λιλ. Ο Τόζερ βρήκε τον εαυτό του, ο Λυμπερόπουλος γύρισε λίγο πιο πίσω και ελευθερώθηκε, η ΑΕΚ έβγαινε από τα πλάγια και δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για να κάνει γκολ. Μεγάλο λάθος της «Ένωσης» ότι χαλάρωσε μετά το γκολ και γύρισε πίσω. Ευτυχώς δεν το πλήρωσε.

Στην ατομική κριτική, ο Ζήκος για ακόμα ένα παιχνίδι ήταν εξαιρετικός. Ο Έλληνας μέσος είναι το μυαλό στο κέντρο της ΑΕΚ. Τα κάνει όλα. Κόβει, καλύπτει, οργανώνει. Το κέντρο της άμυνας λειτούργησε σχεδόν άψογα. Ο Τόζερ ανέβηκε στο β' ημίχρονο και ο Καπετάνος βοήθησε ως κρυφό φορ. Η παρουσία όμως που με εντυπωσίασε ήταν του Περπαρίμ Χετεμάι. Ο νεαρός μέσος αγωνίστηκε λες και παίζει μπάλα στο Τσάμπιονς Λιγκ δέκα χρόνια. Μυαλωμένος, κάλυψε πολλά χιλιόμετρα, κυνηγούσε όλες τις μπάλες, έκανε πολλές σέντρες και προσπαθούσε να διεμβολίσει την άμυνα της Λιλ.