Ακόμα πληρώνουμε το «ΟΧΙ» (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Σήμερα γιορτάζουμε το «ΟΧΙ». Την επιθυμία δηλαδή του ελληνικού λαού να ζήσει ελεύθερος και αδούλωτος. Μία επιθυμία που έχουν όλοι οι λαοί. Αυτό το «ΟΧΙ» το καταλαβαίνω. Το άλλο «ΟΧΙ» που είπε ο Μεταξάς (λες και είχε άλλη επιλογή) ακόμα προσπαθώ να το κατανοήσω. Αν ήταν μόνο στο χέρι του, αν ήταν δική του επιλογή και δεν εκπροσωπούσε τη βούληση ενός ολόκληρου λαού, τότε μάλλον την πάτησε ο δικτάτορας. Αν δούμε τα γεγονότα με ψυχραιμία, με δεδομένο ότι από την ιστορική εκείνη μέρα έχουν περάσει πια πολλά χρόνια, με τα πάθη και τα μίση να έχουν επιτέλους καταλαγιάσει και αν τέλος δεχθούμε -καλή τη πίστη- ότι το «ΟΧΙ» ήταν πρωτοβουλία του Μεταξά, τότε μάλλον την πατήσαμε όλοι. Γιατί αυτό το «ΟΧΙ» τη σήμερον ημέρα το πληρώνουμε όλοι μας και μάλιστα πολύ ακριβά. Πρωτίστως εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι, οι κολλημένοι με την μπάλα. Αλλά όχι μόνο εμείς...

Αν του έκοβε λίγο του κυβερνήτη (αλλά ποιανού δικτάτορα του έκοβε, για να του κόψει αυτουνού) μόνο «ΟΧΙ» δεν θα έλεγε. Με την άρνησή του λοιπόν και την ξεροκεφαλιά του να το πάρει προσωπικά, αφού δεν εκπροσωπούσε κανέναν ελληνικό λαό, όλοι εμείς που αγαπάμε το τόπι την πατήσαμε, μια και καθόμαστε τώρα και βλέπουμε τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και φυσικά την Αρειανάρα, μαλώνουμε και φτιάχνουμε στομάχι, ενώ στη θέση τους θα βλέπαμε τη Γιουβέντους, τη Μίλαν, την Ιντερ, τη Ρόμα που γουστάρω με τη Φιορεντίνα και την Τορίνο. Αλλά όπως όλοι οι δικτάτορες, ο άνθρωπος ήταν άμπαλος και τρώμε όλοι εμείς το αγγούρι. Ως δικτάτορας θα μου πείτε ότι την πάρτη του σκεφτόταν, γιατί αν σκεφτόταν τον λαουτζίκο και τα γούστα του, δεν θα ήταν δικτάτορας. Αλλά φαντάζεστε τι ποδοσφαιρική ευκαιρία χάσαμε; Θα είχαμε τώρα τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα εμείς που σε ένα Μουντιάλ οι φουκαράδες καταφέραμε και πήγαμε και μας γυρνούσαν σαν το τσίρκο MEDRANO στην Αμερική, από τη μία πολιτεία στην άλλη. Θα είχαμε τις γηπεδάρες μας δικές μας, όλο δικές μας και όχι τσιφλίκι του κάθε προέδρου και ούτε θα εξαρτιόμασταν από τη διάθεση του κάθε δημάρχου ή κουφού υπουργού Χωροταξίας και Περιβάλλοντος για να φτιάξουμε έδρα όπως τη θέλουμε, αλλά και όπως η ιστορία μας επιβάλλει.

Κρέσπο, Τότι, Ιντσάγκι, Μαλντίνι, Ιμπραΐμοβιτς και Ζανέτι θα βλέπαμε κάθε Κυριακή και όχι όλους αυτούς που ταλαιπωρούν την μπάλα και το άθλημα. Το κυριότερο, δεν θα είχαμε κάθε φθινόπωρο το δράμα του Τσάμπιονς Λιγκ. Το ρεζιλίκι με τις εφτάρες, τις πεντάρες και τις σφαλιάρες να πέφτουν όπως στις ταινίες του Μπαντ Σπένσερ με τον Τέρενς Χιλ. Τώρα τρώμε στη μάπα τον Τέρενς Κουίκ. Ούτε θα καθόμασταν σαν τους μπακαλόγατους να μετράμε πόντους και βαθμούς για να δούμε τι τύχη θα έχουν οι ομάδες μας στη διοργάνωση.

Την πατήσαμε -σας λέω- και μάλιστα χοντρά. Τώρα θέλουμε να δούμε ένα ματς της προκοπής και αναγκαζόμαστε να τρέχουμε στα Μιλάνα και στις Ρώμες, να πληρώνουμε ένα κάρο λεφτά σε μετακινήσεις και διαμονές, ενώ μας δόθηκε η ευκαιρία να τα έχουμε όλα αυτά δικά μας, λες και τα είχαμε πάει άσχημα με τους Ενετούς τα προηγούμενα χρόνια. Αν υπάρχουν ακόμα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όμορφα κτίρια, γειτονιές με αισθητική και χρώμα, από εκείνη την εποχή προέρχονται.

Αφήνω έξω ότι θα βλέπαμε Φόρμουλα, οι Νεοελληνάρες θα κυκλοφορούσαν με Φεράρι και Λαμποργκίνι και εμείς οι γραφικοί θα πανηγυρίζαμε γιατί θα είχαμε απλή αναλογική και ισχυρή Αριστερά. Θα είχαμε όμως όλοι τα Αρμάνι μας και τα Τσερούτι μας και δεν θα χρειαζόταν να τα πληρώνουμε σαν είδος εισαγωγής. Ούτε θα μας έπρηζε η κυρά μας να της πάρουμε δώρο κάνα Καβάλι ή Ντόλτσε και Καμπάνα, αφού θα μπορούσε να το βρει κάτω από το σπίτι, στη λαϊκή δίπλα στις μπάμιες. Γι' αυτό σας λέω, δεν είναι καλό να λες «ΟΧΙ» από πείσμα.