Τις τελευταίες ημέρες χαζεύοντας τηλεόραση νιώθω ότι βρίσκομαι στη χώρα που αγάπησα. Στη χώρα πριν το 2009. Ελάχιστες αναφορές στη δική μας κρίση, αφού και δόσεις παίρνουμε και λεφτά δεν παίρνει ο κόσμος. Καλή φάση λοιπόν για τις ειδήσεις που έχουν πλέον άλλα σημαντικότερα θέματα να ασχοληθούν, όπως την κόντρα κυβέρνησης-ΣΥΡΙΖΑ για κάθε θέμα που μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους.
Ίσως για το μόνο που δεν έχει υπάρξει κόντρα μεταξύ των δύο πλευρών μέχρι στιγμής είναι για τα κουτάβια. Και το περιμένω πως και πως, αφού θέλω να δω ποιος θα κάνει claim στην υπεράσπιση των κουταβιών και να έρθει ο άλλος μετά να αντιδράσει, λέγοντας ότι η υπεράσπιση των κουταβιών μας γυρίζει δεκαετίες πίσω. Ξεκαθαρίζω από τώρα τη θέση μου λέγοντας ότι είμαι κατά των κουταβιών αφού στο τέλος μας παραπλανούν και μεγαλώνουν.
Η μεγαλύτερη απασχόληση μου πάντως, είναι αυτή της ενδυματολογικής κόντρας μέσα στη βουλή. Τι πρέπει να φοράνε οι βουλευτές, αν είναι ευπρεπώς ντυμένοι, αν το επίσημο ένδυμα είναι υποχρεωτικό ή προαιρετικό κτλ.
Γενικά ποτέ δεν ήμουν υποστηρικτής του «πρέπει» αλλά του «αν θέλεις». Το «πρέπει» πάντα μου δημιουργούσε μια αποστροφή και ακόμα και αν ήμουν θετικός αρχικά με την προτροπή στο τέλος καταλήγω να αλλάζω γνώμη μόνο και μόνο επειδή πήγαν να μου το επιβάλλουν. Το παραδέχομαι ότι δεν είμαι παράδειγμα φυσιολογικού ανθρώπου, αλλά νομίζω ότι κανένας από τους πολίτες δεν ενδιαφέρεται αν οι βουλευτές φοράνε κοστούμι.
Αν το κοστούμι είναι άπλυτο; Ή αν ακόμα χειρότερα είναι ο βουλευτής άπλυτος αλλά φοράει κοστούμι τι γίνεται; Συγνώμη αλλά δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το ρούχο που θα περιορίζει τη δυσωδία. Έτσι λοιπόν προτιμώ να έχω απέναντι μου έναν άνθρωπο που λέει λογικά πράγματα ακόμα και αν δεν φοράει γραβάτα.
Συμφωνώ παρόλα αυτά με το ότι πρέπει να προσαρμοζόμαστε ανάλογα με την περίσταση. Όχι να αλλάζουμε αλλά να προσαρμοζόμαστε. Θυμάμαι στο λύκειο έναν συμμαθητή που επειδή είχαμε εκλογές του δεκαπενταμελούς είχε βάλει ένα σακάκι δύο νούμερα μεγαλύτερο και κουβαλούσε μαζί του έναν χαρτοφύλακα μοιράζοντας χαιρετούρες στον κόσμο. Το αποτέλεσμα δεν χρειάζεται να σας πω ότι δεν ήταν υπέρ του. Το αντίθετο μάλιστα αφού εισέπραξε και κάποιες, φιλικές πάντα, καρπαζιές. Δεν το λες και προσαρμογή στην περίσταση το εγχείρημα.
Γραβάτα έχω βάλει δύο φορές στη ζωή μου. Μία φορά στο δημοτικό από αυτές που είχαν λάστιχο για να πω ποίημα και μία φορά πρόσφατα επειδή σε μια φιλική μάζωξη σε σπίτι είπαμε να το κάνουμε πιο spicy λέγοντας ότι το επίσημο ένδυμα είναι υποχρεωτικό. Το μόνο spicy που υπήρξε εκείνη τη βραδιά ήταν κάποιες καυτερές πιπεριές σε μία ομελέτα και τίποτα παραπάνω.
Sorry κιόλας αλλά αν κάποια μέρα καταφέρω να λύσω τα προβλήματα της ανθρωπότητας κανείς δεν θα νοιαστεί για το τι φόραγα εκείνη την ημέρα. Ακόμα κι αν φορούσα τιγρέ σακάκι με μπορντό γυαλιστερό παντελόνι.
Είναι πιθανό να σκεφτούν κάποιοι «Αυτός μοιάζει λίγο με μαλάκα, αλλά τουλάχιστον μας έσωσε» παρά «Μπορεί να μας έσωσε , αλλά είναι μαλάκας».
Η αλήθεια έρχεται πάντα μετά το αλλά.
Follow @ThanasisRallis
Heartbreak Hotel 21/01/2013 (Full Show) by Thanasis Rallis on Mixcloud
ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
