Ευτυχώς είναι Ισπανός…. (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Γι' αυτό τον γουστάρω τον Φερέρ, γιατί έχει τα φρύδια να ορίζει αυτός αν ένας αγώνας είναι ντέρμπι. Σου λέει ο Ισπανός, χωρίς διάθεση να κρυφτεί, ότι θεωρείτε όλοι σας το ματς με τον Παναθηναϊκό ντέρμπι. Πολύ καλά κάνετε, πολύ σεβαστή η άποψή σας. Εμένα όμως με ρωτήσατε; Οχι; Ε τότε αφήστε σε μένα το κουμάντο. Ξεκίνησε λοιπόν το παιχνίδι έχοντας στην ενδεκάδα τον Καμπάνταη, που είχε να παίξει από πέρυσι, τον Μαντούκα, που όταν τον βλέπουν οι ΑΕΚτσήδες σουφρώνουν τα χείλια τους σαν τον Πρετεντέρη, και τον Παουτάσο, που στους φίλους της ΑΕΚ συντάσσεται πάντα με τη φράση «αυτός μας έλειπε». Στο άκουσμα των ένδεκα, πολλοί άρχισαν να γκρινιάζουν. Τι κάνει ο άνθρωπος; Μήπως έχει τρελαθεί; Εκτός αποστολής οι Λάκης και Ντελίμπασιτς; Τώρα δεν μιλάει κανείς. Τι να πει; Οτι έκανε λάθη στις επιλογές του, αλλά στάθηκε τυχερός που δεν τις πλήρωσε; Ο Μαντούκα τα πήγε μια χαρά, σκόραρε και όταν έκρινε ο Ισπανός ότι η αποστολή του Βραζιλιάνου έχει λήξει τον τράβηξε στον πάγκο βάζοντας μέσα τον Λαγό για την κόντρα. Και ο Παουτάσο δεν τα πήγε άσχημα. Εγώ ξέρετε τι κατάλαβα; Οτι ο Φερέρ τον είχε μελετήσει καλύτερα και ορθολογικότερα τον αντίπαλο που λέγεται Παναθηναϊκός. Κατάλαβε τι καπνό φουμάρει και δεν τον φοβήθηκε. Πράγμα που δεν συμβαίνει με όλους εμάς, τους αιχμάλωτους της περίφημης ελληνικής πραγματικότητας. Για αυτόν ήταν ένα ματς όπως όλα τα άλλα. Σημαντικό, αλλά στον βαθμό που η ίδια του η ομάδα θα όριζε. Αντε τώρα να εξηγήσεις σε αυτόν τον τρελό Ισπανό ότι σε κάτι τέτοιους κρίσιμους αγώνες απαγορεύονται τα πειράματα και τα όποια ρίσκα. Και να του το εξηγήσεις, αυτός αποκλείεται να το κατανοήσει και μεταξύ μας πολύ καλά θα κάνει.

Ο Φερέρ είδε πως αυτός ο Παναθηναϊκός έχει την εντύπωση ότι παίζει παράταση στην οποία ισχύει ο «ξαφνικός θάνατος». Θυμάστε εκείνη τη βλακεία που είχαν ορίσει κάποτε οι αμαρτωλές αδελφές του ποδοσφαίρου, η ΟΥΕΦΑ και η ΦΙΦΑ; Οποιος σκοράρει πρώτος, αυτός κερδίζει. Μετά πέφτει ο διακόπτης και έρχεται το απόλυτο σκοτάδι. Θυμηθείτε τους «πράσινους» με τη Χάποελ του Σουμ και πείτε μου αν έχω άδικο. Παρουσίασε σε εκείνο το ματς ο Παναθηναϊκός σημεία βελτίωσης, αλλά κινδύνεψε και στάθηκε πολύ τυχερός. Αν είχε απέναντί του μια ομάδα περισσότερο έμπειρη ή ικανή, τότε θα μιλούσαμε για άλλο αποτέλεσμα. Δεν έχει συνοχή η ομάδα ούτε φυσική κατάσταση. Πράματα που είναι πολύ βασικά για να κερδίσεις ένα ντέρμπι. Στο κέντρο λείπει η αλληλοκάλυψη, ο παίκτης που θα καταπιεί χιλιόμετρα και θα κλείσει διαδρόμους, οι παίκτες στα πλάγια συχνά πυκνά κολλάνε, το κέντρο άμυνας μπάζει και τέλος η προσωπικότητα στο πρόσωπο ενός ποδοσφαιριστή που θα πάρει την ομάδα στην πλάτη του εξακολουθεί να παραμένει ευσεβής πόθος. Οταν μάλιστα ο Μουνιόθ, περισσότερο… Ελληνας παρά Ιβηρας στις αποφάσεις του, αποφασίζει να κρατήσει στον πάγκο ή εκτός αποστολής ό,τι έχει από χαφ, τότε ειλικρινά δεν ξέρω ποιος από τους δύο προπονητές ρίσκαρε περισσότερο ή ποιος πιάστηκε αδιάβαστος; Το άδικο είναι ότι ο Μουνιόθ οφείλει μέσα σε 6 μήνες να ξαναχτίσει τον ΠΑΟ. Αν και με την ένταση που τον διακρίνει τον βλέπω να τον τρώει το «άσπρο σύστημα». Εχοντας λοιπόν σταμπάρει τις βασικές αυτές αδυναμίες των «πρασίνων» ο Φερέρ, τι τον εμπόδιζε να ρισκάρει; Μόνο το δέος ή η υπερτίμηση του αντιπάλου. Πράγμα που θα έκανε αν το διαβατήριό του ήταν ελληνικό. Ευτυχώς είναι ισπανικό και στην ΑΕΚ πανηγυρίζουν όλοι.