Πρόσφορο το έδαφος για τους αεριτζήδες…

Το να πουλάς ελπίδα στη χώρα της απελπισίας, είναι το μόνο εύκολο. Ο κόσμος μπερδεύεται, του δημιουργούνται προσδοκίες, αλλά αργά ή γρήγορα, έρχεται για όλους η ώρα της κρίσης.

Έπειτα από 16 περίπου μήνες, την πιο καθοριστική στιγμή, ο πρίγκιπας ζήτησε άλλες 72 ώρες. Έπειτα από έξι και πλέον μήνες, σε μια επίσης κομβική στιγμή, ο Βιντιάδης ζήτησε 30 μέρες προθεσμία.

Όσοι βαρέθηκαν τις ιστορίες αυτές, δηλώνουν βέβαιοι ότι τόσο μετά τις 72 ώρες, όσο και μετά τις 30 μέρες, πάλι κάτι θα βρισκόταν για να κερδηθεί κι άλλος χρόνος. Όσοι συνεχίζουν να ελπίζουν, δηλώνουν πρόθυμοι να κάνουν κι άλλη υπομονή.

Και οι δύο αντιδράσεις είναι ανθρώπινες, δικαιολογημένες. Αρκεί να μην έχεις προσωπικό συμφέρον για να ευοδωθεί ή να χαλάσει μια πιθανή συμφωνία.

Ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, όπου ο κόσμος ψάχνει από κάπου να πιαστεί, κάπου να πιστέψει, το ίδιο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο για τις ομάδες που το αστέρι τους έχει σβήσει και κουβαλούν πίσω τους πολύ κόσμο απελπισμένο.

Το ποδόσφαιρο μας έχει παράγοντες που ελέγχουν ομάδες με τα ψέματα και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο με τέτοιου τύπου τεχνάσματα. Και το κάνουν με ευκολία, διότι βρίσκουν πάντα διαθέσιμους κάποιους άλλους, αεριτζήδες που κάνουν το κομμάτι τους, ή ακόμα και κανονικούς επιχειρηματίες που θέλουν να διαδοθεί λίγο περισσότερο το όνομά τους.

Όλα γίνονται διότι διανύουμε την περίοδο της απελπισίας. Στην οικογένεια μας, στην καθημερινότητα μας, στη δουλειά μας, στη μπάλα που βλέπουμε που κάποτε ήταν διασκέδαση. Τώρα, για πολύ κόσμο, έχει μετατραπεί σε αληθινή ψυχική ταλαιπωρία, σε έναν ακόμη λόγο να χαλάει η ψυχολογία του.

Και επειδή η καθημερινότητά μας δύσκολα θα αλλάξει από «αύριο», ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο μας κάποια πράγματα θα αλλάξουν σύντομα…

Υ.Γ: Η «έδρα» του ποδοσφαίρου επανέρχεται και πάλι στην Ευελπίδων… Σε πολλά επίπεδα… Σύντομα…