Τσιπρατίστας και Μπουταρίστας (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Αν για κάθε δήμο υπήρχε μια αξιόλογη και διαφορετική πρόταση, όπως αυτή του Τσίπρα στην Αθήνα και του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, να δείτε πώς θα άλλαζε το περιβόητο πολιτικό τοπίο. Γιατί μη μου πει κανείς ότι ήταν οι κομματικοί μηχανισμοί που ενεργοποιήθηκαν στο έπακρο, με αποτέλεσμα ο Γιάννης και ο Αλέξης να συγκεντρώσουν αυτά τα αξιοζήλευτα ποσοστά. Ποιος μηχανισμός; Του Συνασπισμού; Αν ναι, τότε γιατί δεν τον ενεργοποιούσε και στο παρελθόν σε άλλες υποψηφιότητες; Ή μήπως ήταν η περίοδος που ο μηχανισμός είχε πάει για σέρβις; Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν η Αριστερά βρίσκει επιτέλους το θάρρος να προτείνει αυτόν που πραγματικά την εκφράζει και όχι τους διάφορους «περίπου», τότε εισπράττει ανταπόκριση. Σε άλλες περιπτώσεις απομονώνεται ή καλύτερα βρίσκει τρόπο να αυτοαπομονωθεί. Αρα, το μάθημα τι μας δίδαξε, καλά μου παιδιά; Οτι όταν έχεις κάτι να πεις με σύγχρονο αριστερό λόγο, τότε κανείς δεν φοβάται να έρθει μαζί σου. Αν όμως αναμασάς τα λόγια σου και ανακυκλώνεις τα σχέδιά σου, τότε κάθεσαι και αναρωτιέσαι τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν. Στην περίπτωση βέβαια του Γιάννη Μπουτάρη, δεν συντρέχουν κομματικοί μηχανισμοί και άλλα κόλπα θλιβερά. Ούτε για αστείο. Μια παρέα ήταν που αποφάσισε να διεκδικήσει αυτό που ζει και βιώνει κάθε μέρα. Την πόλη της. Το ίδιο είχε γίνει πριν από χρόνια με τον Σπύρο Βούγια, τότε που είχε κατέβει υποστηριζόμενος από τον Συνασπισμό, αλλά το ποσοστό που συγκέντρωσε τότε ήταν διπλάσιο από το ποσοστό της Αριστεράς στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Και τότε οι κομματικοί μηχανισμοί πιάστηκαν στον ύπνο. Οπως και τώρα με τον Μπουτάρη. Θυμάμαι πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο Βούγιας έκανε το λάθος να κατέβει για δήμαρχος κρατώντας την πράσινη ομπρέλα του ΠΑΣΟΚ, τον σκληρό μηχανισμό του κόμματος να θεωρεί συντριβή το μόλις 27% ποσοστό που είχε εισπράξει στην εκλογική αναμέτρηση. Ο ίδιος μηχανισμός αυτή τη φορά πρότεινε ένα παιδί από τα σπλάχνα του. Το ποσοστό της Χρύσας Αράπογλου μόλις 20% και κάτι. Μάλλον αυτή τη φορά μιλάμε για θρίαμβο της συντριβής, μια και η φίλη μου, η Χρύσα, ούτε τον εαυτό της δεν κατάφερε να ψηφίζει. Και αυτό γιατί πολύ απλά δεν είχε καταφέρει να μεταδημοτεύσει από τον Δήμο Καλαμαριάς. Τώρα τι θα γίνει την επόμενη Κυριακή; Κάτι που δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Χέρι με χέρι «Παπ», Καρατζαφέρη. Και πάνω από όλους ο νομάρχης Ψωμιάδης. Σε λίγες μέρες -26η και 28η Οκτωβρίου- θα έχει και παρέλαση. Οποιος δεν σέβεται τα ιερά και όσια της πατρίδας, αλλά κυρίως την παράδοση του Εθνους μας, καλύτερα να μην κάνει τον κόπο να παραστεί. Οι Τσίπρας και Μπουτάρης χαμογελούν και αυτό μας κάνει να αισιοδοξούμε. Σε μια δημοκρατία δεν κερδίζουν μόνο αυτοί που πήραν τα μεγαλύτερα ποσοστά, αλλά και αυτοί που έδωσαν έναν αγώνα για αξίες που κοντεύουμε να ξεχάσουμε και ο κόσμος τους επιβράβευσε γι' αυτό. Γιατί ο κόσμος, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, δεν μίλησε την Κυριακή που μας πέρασε. Απλώς μουρμούρισε ένα παράπονο. Τι είπε ο κόσμος την Κυριακή; Δώσε μου άλλη λύση να σηκωθώ να πάω να ψηφίσω. Δεν μου δίνεις; Γυρίζω την πλάτη μου και πάω για... άλλα πιο ωραία και πιο ενδιαφέροντα, σύμφωνα με την κρίση μου. Η επιχειρηματολογία ότι ο δήμος είναι κάτι που με αφορά εύκολα πέφτει πλέον στο κενό. Εμένα, τον πολίτη, τι με θέλετε; Ενεργό μόνο για την ψήφο; Για όσους λοιπόν δεν το άκουσαν, ελπίζω την επόμενη φορά ο κόσμος να μην το ψιθυρίσει, αλλά να το φωνάξει. Τρόποι υπάρχουν...