My only friend, the end... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Αυτή τη φορά δεν θα ανέβω στη Θεσσαλονίκη για να ψηφίσω. Ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά που απέχω και νιώθω λίγο άβολα. Νιώθω ενοχές, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω αντιληφθεί ποτέ μέσα μου στο παρελθόν το «θέλω» –ή καλύτερα το «δεν θέλω»– να νικά, και μάλιστα κατά κράτος, το «μπορώ». Αισθάνομαι ότι στην πόλη μου –ή στην πατρίδα μου, μια και για μένα πατρίδα είναι οι παιδικές αναμνήσεις– ο πόλεμος έχει χαθεί. Και δεν θα ήθελα να παραστώ σε μια συνθηκολόγηση, ούτε σε μία ακόμα παράδοση όπλων. Αφήνω την τιμή, αλλά και τον χώρο, σε όλους αυτούς που συνέβαλαν σε αυτή την ήττα, από πόστα θεσμικά και μη. Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό είναι το επάγγελμά τους. Να ποντάρουν στην τρέλα ή στα όνειρα των ανιδιοτελών και στο τέλος να χάνουν ή να κερδίζουν...

Θα μου πείτε ότι τα γράφω όλα αυτά επειδή έχω φύγει. Οτι μιλάω εκ του ασφαλούς. Εύκολο να το λες, αλλά δύσκολο να το ζεις, θα πω εγώ με τη σειρά μου. Κι αυτό διότι κανείς από τη γενιά μου –τη γενιά των πνευματικών μεταναστών, όπως θέλω να την αποκαλώ– δεν άφησε πίσω του αυτή την πόλη επειδή το ήθελε πραγματικά ή επειδή δεν την αγάπησε. Κοίταξε προς τον Νότο ή επειδή κυνηγήθηκε ή επειδή κάποιοι φρόντισαν να του δείξουν την έξοδο. Μιλάμε για μια ολόκληρη γενιά, της οποίας δεν σεβάστηκε σχεδόν κανείς τις ανησυχίες. Το τοπίο στην πόλη είναι αυτό που λίγο-πολύ έχετε οι περισσότεροι στο μυαλό σας. Γι' αυτό που φρόντισαν να σας ενημερώσουν τα ΜΜΕ, αφού πρώτα συνέβαλαν στη διαμόρφωσή του. Μεγαλόσχημοι τοπικοί ηγέτες έξω από το μέτρο, την πρωτοπορία και την κοσμοπολίτικη αισθητική που έκανε αυτή την πόλη τα παλαιότερα χρόνια να ξεχωρίζει. Δεν θα κατάφερναν ποτέ να βασιλέψουν υπό συνθήκες πρωτοποριακές. Γι' αυτό φρόντισαν επιμελώς να τις γκρεμίσουν.

Εβλεπα πριν από λίγες μέρες την εκπομπή έρευνας του Παύλου Τσίμα για τη Θεσσαλονίκη. Την εκπομπή την είδα. Την έρευνα δεν είδα πουθενά. Τα ίδια και τα ίδια. Εικόνες για κατανάλωση, με μόνο σκοπό την υψηλή τηλεθέαση και για απενοχοποίηση… λίγος Χριστιανόπουλος. Ολη η πόλη τόσα χρόνια οι ίδιες μούρες και μορφές. Μερικές δεν γεννήθηκαν, ούτε μεγάλωσαν εκεί. Η έρευνα (;) έβγαλε στο φως το απόλυτο σκοτάδι. Η Θεσσαλονίκη του… «χαλαρά», που μόνο στο άκουσμά του πλέον μου έρχεται να κάνω εμετό. Λες και έχει άλλες επιλογές η πόλη. Λες και στο Μεξικό θέλουν να τρέξουν αλλά δεν μπορούν! Το «χαλαρά» ήρθε να αντικαταστήσει το παλαιότερο απόφθεγμα έρευνας ότι «η πόλη είναι ερωτική». Μη χέσω…

Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο η τσάμπα πλάκα που πληρώνεται με εκατομμύρια από τα κανάλια και ένας-δύο διανοούμενοι για ξεκάρφωμα. Είναι άνθρωποι που έχουν ματώσει μέσα τους, Δεν είναι τόσο γνωστοί, δεν πουλάνε στο ευρύ κοινό, αλλά έχουν πολλά και ενδιαφέροντα να πουν για όσους θέλουν να ακούσουν ή να ερευνήσουν πραγματικά. Είναι ο Αγγελάκας και οι Τρύπες, είναι ο Παυλίδης και τα Ξύλινα Σπαθιά, ο Κικιρίμπας στο παλιό Σαντέ, ο Χριστιανάκης στο Ρέζιντενς, ο Κάβουρας στον Θερμαϊκό, ο Αλέξης ο Ρήγος, είναι πολλοί. Σέρνονται, αλλά το αυτόφωτο της δημιουργίας τους τούς κάνει να φαίνονται από μακριά.

Οσο λοιπόν η λυματολάσπη των ισχυρών παραγόντων της πόλης θα σκεπάζει όλους αυτούς, λογικό είναι το τοπίο να παραμένει θολό και να μην αλλάζει. Η γενιά του πράττειν, όμορφη σαν τη Βενετία, βουλιάζει. Διότι, όπως πολύ σοφά γράφει ο Τζον Χάλογουεϊ: «Το πράττειν διασπάται καθώς οι ισχυροί παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως ατομικούς πράττοντες, ενώ οι υπόλοιποι απλώς εξαφανίζονται από το προσκήνιο». Μπορούμε λοιπόν να ορμήσουμε στους ισχυρούς και να πάρουμε την πόλη; Αλλη λύση δεν βλέπω. Αν ναι, επιστρέφω και μάλιστα με τα σώβρακα!