Κι άμα σου κάτσει; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Τι είναι το άστρο για κάποιον που ασχολείται με τον αθλητισμό; Δύσκολα θα λάμψεις χωρίς αυτό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν, και δικαιολογημένα, αφού έχουν φάει τους αγωνιστικούς χώρους με το κουτάλι της σούπας, ότι το άστρο πρωτίστως και δευτερευόντως το ταλέντο και οι συγκυρίες είναι οι πρώτες ύλες για το χτίσιμο μιας επιτυχημένης καριέρας.
Αντε πες τους ότι είναι εμπαθείς. Τα γεγονότα μιλούν και μάλιστα με φλύαρο τρόπο από μόνα τους. Φανταστείτε μόνο ότι ο μπασκετμπολίστας Βουρτζούμης έχει κατακτήσει τρία ευρωπαϊκά τρόπαια με τρεις διαφορετικές ομάδες, πράγμα που δεν έχει καταφέρει στην καριέρα του ο Νίκος Γκάλης.

Τι καλύτερη απόδειξη για το πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις, άμα έχεις άστρο.
Ενας από τους πολλούς που γεννήθηκαν με το φωτεινό αστέρι πάνω από το κεφάλι τους είναι σίγουρα και ο Οτο Ρεχάγκελ. «Γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;», όπως άρεσε να λέει ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ., εκπρόσωπος της άλλης μεριάς, αυτής της κακοτυχίας. Αν ήμουν μαθητής και τα Χριστούγεννα οι δάσκαλοι μου ζητούσαν να ζωγραφίσω κάτι σχετικό με τη γέννηση του Θεανθρώπου, θα έφτιαχνα κανονικά μια φάτνη, τον Ιωσήφ, την Παναγία μας, το Θείο Βρέφος και τους τρεις μάγους να πλησιάζουν με τα δώρα. Πάνω, όμως, από τη φάτνη θα ζωγράφιζα τη φάτσα του Οτο. Αυτός είναι το απόλυτο άστρο. Ποιο άστρο της Βηθλεέμ;

Είμαι σίγουρος ότι αν ο Γερμανός αποφάσιζε να πάει κάποτε μια κρουαζιέρα και το πλοίο του βούλιαζε στα μισά του Ωκεανού, αποκλείεται να τον έτρωγαν οι καρχαρίες. Πολύ απλά γιατί θα έπεφτε στο μοναδικό κοπάδι καρχαριών που θα είχαν τερηδόνα και δεν θα ήταν σε θέση να μασήσουν. Οχι ότι δεν είναι άξιος ο Γερμανός, αλλά το να προσπαθεί να μπαλώσει στο σπίτι του την τρύπια σωλήνα της ύδρευσης και αυτή να τρυπάει εκ νέου και να βγάζει πετρέλαιο, χρεώνεται στα υπέρ του.

Βάλτε στο βίντεο του μυαλού σας όλα τα ματς της Εθνικής μας με τον Οτο στον πάγκο και πείτε μου με το χέρι στην καρδιά μία περίπτωση που θέλαμε την τύχη με το μέρος μας και αυτή μας γύρισε την πλάτη. Ενα ματς που το ξεκινήσαμε καλά και δεν μας πήγε.

Ισως μόνο αυτό με την Ουκρανία στο Καραϊσκάκη πέρυσι για την πρώτη φάση του Μουντιάλ. Η εξαίρεση στον κανόνα.

Στη Βοσνία, τώρα τελευταία, ξεκινήσαμε με τον Καραγκούνη κουτσό και δεν το πληρώσαμε. Μετά το γκολ οπισθοχωρήσαμε, αλλά τα δύο καλά σουτ των Βόσνιων πέρασαν ξυστά άουτ, λες και κάποιος να πάτησε ένα μπίπερ και να μίκρυνε αυτόματα η εστία μας. Ο Σεϊταρίδης δεν ήταν να βγει από το παιχνίδι, αλλά επειδή δώσαμε το χαρτάκι της αλλαγής στον τέταρτο διαιτητή, αναγκαστικά έπρεπε να την κάνουμε.

Μπήκε ο Πατσατζόγλου και σκόραρε. Θα μπορούσα να γράφω ανάλογα παραδείγματα μέχρι αύριο, συμπεριλαμβανομένων και όλων αυτών που συνέβησαν στην Πορτογαλία. Επ' ουδενί δεν θα μείωναν την αξία του Γερμανού, αλλά ούτε και τον θρίαμβο των παικτών μας. Απλώς θα επιβεβαίωναν τη λαϊκή παροιμία που λέει: αν έχεις τύχη, διάβαινε και ριζικό περπάτει. Ή, καλύτερα, αν έχεις Οτο, διάβαινε…