Από τη φράση στη δράση (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Πάλι καλά που ένας συγκεκριμένος άνθρωπος έκανε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού μια συγκεκριμένη πρόταση για την καταπολέμηση της βίας –και μάλιστα πολύ απλή και ρεαλιστική. Πιο εύκολα θα έλιωναν οι πάγοι στον Βόρειο Πόλο από το να αναλάμβανε η πολιτεία να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα, διότι από πρωτοβουλίες άλλο τίποτα... Πετάξτε το «άλλο» και κρατήστε το «τίποτα». Αλίμονο! Τι θα γινόταν μετά τα σεμινάρια, με τους επίτιμους καλεσμένους να φλυαρούν με τις ώρες για το πώς θα καταπολεμήσουμε το καρκίνωμα της βίας; Κλέφτες θα γίνουν αυτοί;

Τους χάλασε την πιάτσα ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ειλικρινά μπράβο. Βαρέθηκε φαίνεται κι αυτός να περιμένει, oπότε αποφάσισε να αναλάβει μόνος του δράση. Στο κάτω κάτω της γραφής, για το επάγγελμά του πρόκειται και αρκετά ανέχθηκε να του το δηλητηριάζουν. Είδατε, όμως, πόσο απλό είναι; Μια προειδοποιητική φράση: «Πρέπει να παλέψουμε με τους χούλιγκαν. Εγώ, λοιπόν, θα είμαι ο πρώτος που θα φύγει από το γήπεδο, αν οι οπαδοί μου πετάξουν αντικείμενα ή επιτεθούν κατά των αντιπάλων». Μετά τη φράση, περιμένω τη δράση. Οχι των χούλιγκαν –αυτή τη θεωρώ δεδομένη–, αλλά τη δική του. Και είμαι βέβαιος ότι θα το τολμήσει ο Ζέλικο. Ποιον να φοβηθεί στ' αλήθεια;

Μου άρεσε, όμως, που με μία πρόταση-ματ εξέθεσε όλους τους δήθεν. Αυτούς κυρίως που ο θεσμικός ρόλος τους άλλα ορίζει και επιβάλλει. Αυτούς που έπειτα από κάθε ματς «φωτιά και τσεκούρι» το μόνο που έχουν να δηλώσουν μπροστά στις κάμερες –και το επιδιώκουν μάλιστα– είναι τα ευχαριστήρια στον υπέροχο κόσμο τους. Μετά συνήθως, αφού παρέλθει το πρώτο 24ωρο, επανέρχονται εκ νέου στα όρια του καθωσπρεπισμού, για να καταδικάσουν τα μεμονωμένα περιστατικά που δεν ταιριάζουν στη φιλοσοφία τους. Από τη στιγμή που όλοι γίναμε φιλόσοφοι και μέχρι και η Κοκκίνου έχει τη δική της «Κοσμοθεωρία», σε cd παρακαλώ, όλα μου φαίνονται πολύ φυσιολογικά.

Καιρός ήταν, λοιπόν, να βγει μπροστά κάποιος με την πυγμή και το κύρος του Ζέλικο, δίνοντας να καταλάβουν σε όσους αδυνατούν να αντιληφθούν τη σοβαρότητα του ζητήματος ή απλώς τους αρέσει να το αναβάλλουν για λόγους επικοινωνιακούς ότι αρκετά με αυτή την κακόγουστη κωμωδία. Οι φυσικοί πρωταγωνιστές σε αυτό το θέαμα είναι άλλοι και αυτούς αφορά άμεσα. Πολύ καλά κάνουν λοιπόν και παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Είμαστε τυχεροί που δεν θρηνήσαμε θύματα. Διότι δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από μια ανθρώπινη ζωή και συγχρόνως τίποτα πιο ευτελές από την υποκρισία –ντυμένη με τον μανδύα της θλίψης ή της συμπόνιας (ανάλογα ποιο ταιριάζει καλύτερα) μετά το τραγικό γεγονός– όλων αυτών που από θέσεις υπεύθυνες μπορούσαν να κάνουν κάτι και σκοπίμως αμέλησαν.

«Δεν πάει άλλο! Πρέπει να κάνουμε κάτι! Μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη και δεύτερη στον κόσμο. Αυτό είναι το μήνυμά μου». Αφού τις πρωτιές τις έχουμε μόνο για να πανηγυρίζουμε και είμαστε ανίκανοι να αντιληφθούμε το ειδικό βάρος τους, λογικό είναι να υπάρχει πάντα ένας «ξένος», που θα μας επαναφέρει στην τάξη! Ας χαμηλώσουν τα κεφάλια κι ας τον ακολουθήσουν τώρα όλοι αυτοί που τόσο καιρό σιωπούσαν και έμεναν επικίνδυνα ανενεργοί.