1-4 ή «μισό-μηδέν»; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η Εθνική δεν είναι απαραίτητο να παίζει καλά. Το ζητούμενο είναι να παίρνει τους βαθμούς που θα την οδηγήσουν στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Φτάνει να μη χάνει και όλα τ' άλλα θα τα βρούμε στον δρόμο. Πού θα τα βρούμε; Σκάσε και ακολούθα! Θα τα βρούμε στον δρόμο για την πρόκριση! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτός είναι ο «χρυσός» κανόνας, αυτός είναι ο φάρος της πρόκρισης. Αν από το φως φωτιστούμε και διαβάσουμε τη διαδρομή σωστά, αποκλείεται να κάνουμε λάθος. Θα είμαστε μέσα στις πρώτες ομάδες και γιατί όχι η πρώτη, με το «εισιτήριο» σφραγισμένο για το μεγάλο ταξίδι. Ολα τα υπόλοιπα περιττεύουν. Ποιος είναι, κύριοι, ο αντικειμενικός σκοπός μας; Οσοι ξέρουν, ας σηκώσουν το χέρι. Ας μην μπουν καλύτερα στον κόπο αυτοί που δεν γνωρίζουν την απάντηση και όλοι αυτοί που νομίζουν ότι ξέρουν, αλλά στην πραγματικότητα είναι βαθιά νυχτωμένοι. Ο αντικειμενικός σκοπός μας -και το γράφω τελευταία φορά για τυχόν αμελείς που μας τα ζαλίζουν ασκόπως αλλά και για αφελείς- είναι η πρόκριση στην Αυστρία και την Ελβετία. Δύο πολύ όμορφες χώρες, των οποίων την πρόσκληση δεν είμαστε σε θέση να απορρίψουμε, ελαφρά τη καρδία. Οπότε, πάρτε ένα μπλοκάκι και αρχίστε να σημειώνετε πόσους βαθμούς χρειαζόμαστε για να γίνει το όνειρό μας πραγματικότητα. Ούτε πώς θα παίξουμε ούτε ποιοι θα αγωνιστούν μάς ενδιαφέρει. Πολύ περισσότερο η ποιότητα του παιχνιδιού μας. Αυτά είναι για κάτι ρομαντικούς αναρχοκομουνιστές, οι οποίοι όπως θα έχετε διαπιστώσει, ούτε το 7% του συνολικού πληθυσμού της χώρας δεν εκπροσωπούν. Αρα, μην μπείτε ούτε στον κόπο να τους απαντήσετε σχετικά. Να μη χάσουμε λοιπόν από τη Βοσνία αλλά και από τη φίλη της, την Ερζεγοβίνη. Αν χρειαστεί και με ισοπαλία, πασάδες στα Γιάννινα είμαστε. Πίσω όλοι, μπετονιέρες και χτιστά, δίπλα μας η Παναγιά για βοήθεια και ζερβά η τρίτη ΜΟΜΑ για παν ενδεχόμενο. Μακριά η μπάλα, όπου πάει και αν τέλος μας κάτσει και σκοράρουμε, τότε είμαστε σούπερ! Ετσι θα σκάσουν για μια ακόμα φορά οι ανόητοι επικριτές της φαουστικής μας περί πρόκρισης αντίληψης. Ολα τα άλλα ματσάκια «μισό μηδέν» μπορούμε να τα πάρουμε; Μια χαρά. Δεν μπορούμε «μισό μηδέν»; Τότε «1/4-μηδέν» μας κάθεται; Αριστούργημα! Οι βαθμοί μετρούν κορόιδα. Γιατί οι Ιταλοί καλύτερη μπάλα παίζουν; Ασε τους Ιταλούς. Οι Σκωτσέζοι, ρε μάγκα, που έπαιζαν ταμπούρι και κέρδισαν ολόκληρους Γάλλους, πιο μάγκες ή πιο έξυπνοι είναι; Οι βαθμοί μετρούν! Ξυπνήστε! Ας ξυπνήσουμε λοιπόν. Στο ματς με τη Νορβηγία και πιο συγκεκριμένα στο πρώτο ημίχρονο έπαιξε ή δεν έπαιξε καλή μπάλα η Εθνική μας; Επαιξε συμπαθητικά, κάλυψε διαδρόμους, είχε ανάπτυξη, αλληλοκάλυψη και στόχους. Δεν έπαιξε την μπάλα από άλλον πλανήτη -προσωπικά πιστεύω ότι δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες- αλλά τι έβλεπες ευχάριστα. Στο δεύτερο ήμασταν από μέτριοι έως κακοί. Κακές επιλογές, λάθη σχεδόν σε όλες τις γραμμές, η συνοχή του πρώτου μέρους έλειπε, πίεση μηδέν. Πότε κέρδισε η Εθνική με την εμφάνισή της; Στο πρώτο ή στο δεύτερο ημίχρονο; Μα φυσικά στο πρώτο, όταν έπαιξε μπάλα και σκόραρε. Στο δεύτερο κινδύνεψε σοβαρά και αν το διαιτητικό τρίο ήταν πιο προσεκτικό, το γκολ των Νορβηγών θα μετρούσε και ίσως τώρα να λέγαμε άλλα... Αλλο, λοιπόν, να είμαστε ρεαλιστές και άλλο εξωπραγματικά κυνικοί. Το να κερδίσεις ένα παιχνίδι, άντε δύο, χωρίς να παίξεις μπάλα, είναι θεμιτό. Επ' ουδενί, όμως, αυτό δεν μπορεί να μετατραπεί σε βασικό κανόνα στο εγχειρίδιο της μεγάλης πρόκρισης. Οσο καλύτερα παίζεις σε κάθε ματς, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να προκριθείς. Αυτό υπαγορεύει η λογική σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη. Από το ματς του Σαββάτου κρατάω το πρώτο μέρος και τη δήλωση του Σαμαρά ότι «είδατε μόνο το 50% των δυνατοτήτων μας». Μακάρι, γιατί με βουντού και ξόρκια πρόκριση δεν έρχεται.