Να παίξει μπάλα... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η Εθνική πάει για τη νίκη στο ματς με τη Νορβηγία. Μακάρι. Θα ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα τη δεδομένη χρονική περίοδο. Εγώ θα επιμείνω όμως ότι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο. Αυτό που θα με ενδιαφέρει και θα ήθελα να δω είναι να παίζουν και πάλι οι παίκτες μας με πάθος και όρεξη. Να τα δίνουν όλα να γυαλίζει το μάτι τους. Να δω επιτέλους αυτή την ομάδα να έχει αγωνιστικό προσανατολισμό, φιλοσοφία και διάθεση για διάκριση. Να τους δω να χαίρονται το παιχνίδι, ανεξάρτητα με το ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα. Δεν δέχομαι την άποψη που λέει ότι αν η Εθνική μας παίξει καλή μπάλα, αλλά δεν καταφέρει να κερδίσει, τότε θα πέσουν οι συνήθεις ύποπτοι δημοσιογράφοι να την τσακίσουν. Αυτοί που θέλουν και έχουν λόγο να περιμένουν στη γωνία, θα περιμένουν μια ζωή. Κερδίσει, χάσει ή φέρει ισοπαλία η ομάδα, θα βρουν τρόπο να αναστηθούν. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πόσο σοβαρό θα είναι ένα επιχείρημα απέναντι σε μια Εθνική που έπαιξε ποιοτικό ποδόσφαιρο, αλλά δεν κέρδισε.

Πολλοί λένε ότι και τότε στην Πορτογαλία δεν παίξαμε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, αλλά θριαμβεύσαμε. Σωστά, αλλά μιλάμε για ένα τουρνουά που έχει τους δικούς του κανόνες και τη δική του λογική. Μιλάμε για έξι αγώνες, στους οποίους ξεκινάς κι ό,τι βγει. Στην τελική φάση ενός θεσμού δεν προλαβαίνεις να μάθεις ούτε να καταστρώσεις καινούργια σχέδια. Ούτε να διορθώσεις δεν προλαβαίνεις πολλές φορές. Ο χρόνος πιστεύω ότι χάθηκε μετά την Πορτογαλία. Ανοίγοντας τον νέο κύκλο υποχρεώσεων οφείλαμε να αλλάξουμε ύφος και στυλ. Γιατί όχι, να πειραματιστούμε. Ποιος θα μπορούσε να μας το απαγορεύσει και ποιος θα ήταν σε θέση να στερήσει από την προπονητή αυτό το δικαίωμα. Κλείνουμε ένα κεφάλαιο και ανοίγουμε ένα άλλο. Αυτό είναι η ζωή. Μόνο τα τρένα ακολουθούν πιστά την ίδια διαδρομή και το ίδιο δρομολόγιο. Ποιος επίσης θα τολμούσε να αρθρώσει σοβαρό λόγο απέναντι σε μια ομάδα που θα αποφάσιζε να δείξει στον κόσμο ότι έχει και άλλες ποδοσφαιρικές αρετές εκτός από το να αμύνεται όσο καλύτερα τις επιτρέπουν οι συνθήκες ενός παιχνιδιού και η θεά τύχη; Γι' αυτό λέω ότι δεν με πείραξε καθόλου που δεν πήγαμε στο Μουντιάλ. Με πείραξε όμως ότι δεν προσπαθήσαμε να γίνουμε, αν όχι ελκυστικοί, τουλάχιστον συμπαθητικοί στο παιχνίδι μας. Αυτό θα γινόταν, όμως, μόνο αν αλλάζαμε ως ομάδα νοοτροπία, πράγμα που δεν έγινε. Ποτέ δεν είναι αργά. Αυτό όμως που δεν θέλω είναι σε περίπτωση που στραβώσει το ματς σήμερα, να θεωρηθούν υπεύθυνοι όσοι άσκησαν κριτική στις επιλογές Ρεχάγκελ. Να θεωρηθούν αυτοί ηθικοί αυτουργοί. Οτι δηλαδή χάλασαν το καλό κλίμα και επηρέασαν αρνητικά τους ποδοσφαιριστές. Συγγνώμη, αλλά κάτι τέτοια τα ακούω βερεσέ. Τηρουμένων των αναλογιών, υπάρχουν εθνικές ομάδες που έχουν δοκιμασθεί από τα Μέσα με τρόπο που δεν φανταζόμαστε στη χώρα μας. Η εθνική Ιταλίας στο τελευταίο Μουντιάλ αντιμετώπισε μέχρι και αποχή των δημοσιογράφων (SILENZIO STAMPA) εξαιτίας του σκανδάλου CALCIOPOLI. Κάτι ανάλογο σε μικρότερο βαθμό είχε γίνει με τη «σκουάντρα ατζούρα» και στο Παγκόσμιο το '82. Και στις δύο περιπτώσεις η ομάδα γύρισε με τίτλο. Τα ίδια με τους συναδέλφους τους Ιταλούς -κι ακόμα χειρότερα- τράβηξαν οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές. Οταν ξέρεις τι θέλεις και πώς να το πετύχεις, κανένας δεν μπορεί να σε βγάλει από τον στόχο σου. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν μιλάμε για ένα μόνο παιχνίδι και όχι για μια ολόκληρη διοργάνωση. Αντε, καλή επιτυχία...