Τέο Ζαγοράκης ή Τέως Ζαγοράκης; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Θα ήταν το 1987, Οκτώβριος, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ένα χρόνο μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό, όταν η ιταλική τηλεόραση στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων των 8:00 ανακοίνωνε την απόφαση του Καμπρίνι να σταματήσει από την εθνική ομάδα. Ιεραρχώντας, μάλιστα, τη σπουδαιότητα της είδησης, στο τρέιλερ με τα κυριότερα γεγονότα της μέρας, που προηγείται της θεματογραφίας του δελτίου, την είχε τοποθετήσει δεύτερη είδηση, πράγμα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Καρφωθήκαμε τότε όλοι να μάθουμε τι συμβαίνει. Μετά την ανακοίνωση της είδησης, εμφανίστηκε στη μικρή οθόνη «ο ωραίος Αντόνιο», όπως ήταν τότε το παρατσούκλι του Καμπρίνι, για να συνομιλήσει με τον παρουσιαστή του δελτίου και να απαντήσει σε τυχόν ερωτήσεις που αυτός θα του έθετε.

Δεν είπαν πολλά. Ο Καμπρίνι ανακοίνωσε συγκινημένος ότι όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος και θα παραμείνουν ωραία, αν τελειώσουν ωραία. Στην τελευταία αυτή φράση έδωσε έναν ιδιαίτερο τόνο, χρωμάτισε με ένα διαφορετικό και συγχρόνως μοναδικό τρόπο τη φωνή του, ώστε να μου μείνει ζώσα μέχρι τη στιγμή που γράφω τις γραμμές αυτές. Ο παρουσιαστής επέμεινε αν η απόφασή του είναι οριστική. Ο Καμπρίνι κούνησε το κεφάλι του και απάντησε πως μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ και έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα με την ομάδα του, τη Γιουβέντους, δεν είχε τίποτα άλλο αξιόλογο να περιμένει στην καριέρα του. «Εξάλλου, άρχισαν να μας παίρνουν και τα χρόνια», είπε χαμογελώντας στον φακό. Ηταν μόλις 30 ετών…
Τι θα γινόταν όμως με τo πόστο του αριστερού μπακ; Του περίφημου «terzino», όπως αρέσει στους Ιταλούς να αποκαλούν τους ποδοσφαιριστές με αυτό το νούμερο στη φανέλα. Μια θέση που πρώτος ο μεγάλος Φακέτι τής έδωσε άλλες διαστάσεις, έναν άλλο ρόλο, όχι αυστηρά αμυντικό μέσα στο παιχνίδι, και μια άλλη φιλοσοφία. Ο Καμπρίνι αποδείχθηκε άξιος αντικαταστάτης, ο συνεχιστής! Επειτα από αυτόν όμως, τι; Μοιραία, λοιπόν, τέθηκε η κρίσιμη ερώτηση. Τετριμμένη αλλά συγχρόνως επιβεβλημένη. «Το κενό σου στην Εθνική, δυσαναπλήρωτο. Η θέση σου μένει ορφανή;», ήταν τα λόγια του παρουσιαστή. Ο Αντόνιο απάντησε με σιγουριά, κοιτώντας την κάμερα: «Κανένα κενό. Υπάρχει ένας πολύ καλός παίκτης σε αυτή τη θέση, που θα κάνει μάλιστα γρήγορα το όνομά μου να ξεχαστεί». Ακολούθησε μια παύση, ένα μικρό κενό, που σίγουρα για πολλούς φάνηκε αιώνας. Τελικά το είπε: «Το όνομά του Πάολο Μαλντίνι. Αυτό το παιδί αξίζει να παίζει βασικός στη "σκουάντρα ατζούρα"».

Η ιστορία δικαιώνει πάντα τους μεγάλους, σε όποιον τομέα και αν εμφανίζονται αυτοί. Το πόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής είναι ο Μαλντίνι το γνωρίζουμε πλέον όλοι, αλλά το βασικό είναι ότι ο Καμπρίνι δικαιώθηκε σε όλα. Τόσο στην επιλογή του να σταματήσει όσο και στον αντικαταστάτη τον οποίο αυτός, κατά κάποιο τρόπο, έχρισε.

Μου ήρθε στο μυαλό αυτή η ιστορία, διαβάζοντας στις εφημερίδες για τις περίφημες πιέσεις που δέχεται ο αρχηγός Ζαγοράκης από τον Ρεχάγκελ να συνεχίσει στην Εθνική. Αυτό που οφείλουν να καταλάβουν κάποιοι Ελληνες ποδοσφαιριστές, και στην προκειμένη περίπτωση ο Τέο, είναι πως αρχηγός δεν είσαι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Το πράγμα μιλάει από μόνο του. Ο αρχηγός δεν μπορεί! Σε λίγο δεν θα τον αποκαλούν Τέο Ζαγοράκη, αλλά Τέως Ζαγοράκη. Οπότε, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αναλάβει ο ίδιος τη διαχείριση της καριέρας του, διαλέγοντας να της δώσει το τέλος που της αξίζει πραγματικά. Αυτός και μόνο αυτός. Πριν είναι πολύ αργά, αν δεν είναι ήδη. Τηρουμένων των αναλογιών με τον Καμπρίνι, το Μουντιάλ που κέρδισε ο Αντόνιο ισοδυναμεί με το Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας που κατέκτησε ο Ζαγοράκης. Αν μάλιστα είναι σε θέση να προτείνει και τον αντικαταστάτη του, ας το πράξει, μια που ο Γερμανός αντιμετωπίζει μια αντικειμενική δυσκολία στον τομέα αυτόν!