Das ist genug, lieblicher Otto… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Σε αντίθεση με κάποιους άλλους, εγώ δεν έχω πολλές απαιτήσεις από τον Οτο Ρεχάγκελ. Δεν απαιτώ δηλαδή, σώνει και καλά, να με πάει σε μία ακόμα μεγάλη διοργάνωση, είτε αυτή λέγεται Μουντιάλ είτε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Κακά τα ψέματα, δεν εξαρτώνται όλα από τον Γερμανό. Παίζουν ρόλο -και μάλιστα σημαντικό- κι άλλα πράγματα. Όπως η φουρνιά των παικτών που στελεχώνει την Εθνική. Η κλήρωση και οι ομάδες που συμμετέχουν στα προκριματικά. Μην ξεχνάτε ότι δεν παίζουμε μόνοι μας. Το ότι η Ελλάδα κατάφερε (γιατί -θα το επαναλάβω- περί κατορθώματος πρόκειται) να κερδίσει το Ευρωπαϊκό στην Πορτογαλία, δεν σημαίνει ότι έγινε και μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη. Ηταν και παραμένει μια μικρομεσαία εθνική ομάδα σε σύγκριση με τις υπόλοιπες. Φιλόδοξη, με δυνατότητες, με ταλέντο, να δεχθώ ό,τι άλλο έχετε να προτείνετε ως προσδιοριστικό, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Αυτό όμως που απαιτώ από τον Ρεχάγκελ είναι δύο πράγματα. Πρώτον, να είναι ειλικρινής και, δεύτερον, να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να με οδηγήσει στον σωστό δρόμο. Να με χτίσει ως ομάδα, ως νοοτροπία, ώστε κάποτε να αισιοδοξώ πλέον βάσιμα ότι θα κατακτήσω τα σκαλοπάτια που απομένουν και οδηγούν στην κορυφή. Ο,τι κάνουν οι δάσκαλοι στο Δημοτικό. Γιατί ποδοσφαιρικά βρίσκομαι ακόμα στον πρώτο βαθμό εκπαίδευσης. Ειλικρινά, αν είναι να παίζω μπάλα που θα τη βλέπει κάποιος και θα κλείνει την τηλεόραση, τότε αυτή την εικόνα θα την άλλαζα ευχάριστα με το να έβλεπα την Εθνική μας να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και να αποκλείεται. Γιατί να αποκλεισθεί; Γιατί οι άλλοι έπαιξαν ακόμα καλύτερα από εμάς. Συμβαίνουν αυτά. Κάποτε θα καταφέρει να τα συνδυάσει. Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για πραγματική πρόοδο. Τώρα, δυστυχώς, αν και τιτλούχος, δεν είμαι πουθενά. Θα ήθελα δηλαδή να μου μάθει να είμαι αξιοπρεπής με αυτό που έχω να παρουσιάσω. Και, πάνω απ’ όλα, να μη με κοροϊδεύει. Γιατί όταν παραμονές ενός κρίσιμου παιχνιδιού μού καλεί στην Εθνική έναν ποδοσφαιριστή που έχει τον τελευταίο καιρό μπει περισσότερες φορές στο νερό για φυσιοθεραπεία από ό,τι στο γήπεδο και κοντεύει να βγάλει λέπια, τότε πώς να μη νιώθω ότι με κοροϊδεύει; Την ίδια ώρα μάλιστα που ο ανενεργός Στολτίδης βαρέθηκε να περιμένει πότε θα έρθει -αν έρθει- η σειρά του.

Κάποιοι θα πουν ότι δεν έχει κι άλλους να καλέσει. Συγγνώμη, αλλά ο Ρεχάγκελ και ο Τοπαλίδης πληρώνονται πολύ καλά για να κάνουν αυτή ακριβώς τη δουλειά. Να αλωνίζουν τα γήπεδα και να βρίσκουν παίκτες έτοιμους να ανταποκριθούν. Δεν είναι δυνατόν να βλέπει σε μια περιορισμένη από επιλογές αγορά ο τάδε δημοσιογράφος (αλλά και ο κόσμος) ότι αυτός ο παίκτης τραβάει και να μην το βλέπει το προπονητικό τιμ της Εθνικής, σε περιόδους μάλιστα που δυσκολεύεται να καταρτίσει την αποστολή! Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσει ο Ρεχάγκελ να αγνοεί με αυτόν τον προκλητικό τρόπο πρόσωπα που έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν ή αν συνεχίσει τη μεροληψία του, δηλαδή να τους παίρνει μαζί του στο ταξίδι και να τους πηγαινοφέρνει σαν βαλίτσες χωρίς να τους δίνει καν τη δυνατότητα συμμετοχής, τότε πολύ σύντομα θα φτάσει η εποχή (αν δεν έχει φτάσει) που οι «τραυματίες» θα ξεπεράσουν τους συμμετέχοντες. Θα καταλήξουμε εν ολίγοις στον ίδιο παρονομαστή. Από εκεί που ξεκινήσαμε όταν ανέλαβε ο Οτο, αποφασίζοντας να κάνει το «μαγαζί» σοβαρό. Θα είναι πραγματικά κρίμα γι' αυτόν, για τον κόπο του, για το πείσμα του, για την προσπάθεια που κατέβαλε, αλλά θα είναι κρίμα και για όλους εμάς, που τον πιστέψαμε πραγματικά!