Ζήτω το Έθνος! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθε φορά που οι ελληνικές ομάδες έχουν τελειώσει τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις τους, κάθομαι στο κομπιούτερ, μην ξέροντας από πού να αρχίσω και πώς να τελειώσω. Κοιτάζω τα πρωτοσέλιδα και αναρωτιέμαι τι απ' όλα αυτά δεν έχουμε πει και τι δεν έχουμε θίξει. Σχεδόν όλα. Ε, και; Διάβασα χθες το θλιβερό μαντάτο: «Στη 17η θέση έπεσε η Ελλάδα, που πλέον χρειάζεται θαύμα για να βγάλει δύο ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ του 2008-09». Θυμήθηκα την ιστορία με τον γαλατά, τον κυρ-Γιάννη, τον τεμπέλη που είχαμε στη γειτονιά. Επιστρέφαμε αργά το απόγευμα σπίτια μας και τον πετυχαίναμε στα γεράματα να μοιράζει ακόμα γάλα. Και όταν του λέγαμε κάτι για να τον πειράξουμε, μας απαντούσε: «Και πού είσαι ακόμα έτσι που καταντήσαμε». Το ίδιο έχω να πω και για την εκπροσώπηση των ομάδων μας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οταν στο ποδόσφαιρο αλλά και σε άλλους τομείς παύεις να πιστεύεις στα επίγεια και εναποθέτεις τις όποιες ελπίδες σου στα επουράνια, τότε γειτονεύεις με το δράμα. Τι θαύμα άραγε περιμένουμε; Και τι είναι η ΟΥΕΦΑ; Η Παναγία της Τήνου να πάει σκυφτός ο Φερέρ (τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος), κάνοντας τάμα στην εικόνα του Γιόχανσον έναν επιθετικό, μπας και γίνει το θαύμα από τη μια μέρα στην άλλη και αρχίσει η ομάδα του να σκοράρει; Να πάει ο Σόλιντ γονυπετής για να ζητήσει χαφ και αμυντικούς αξίας σε προσιτή τιμή; Ή να πάει ο Παναθηναϊκός με ένα τεράστιο χρυσό ερωτηματικό να το ακουμπήσει ευλαβικά δίπλα στη θαυματουργή εικόνα, μπας κι αυτή τον φωτίσει να βρει προπονητή;

Αφού τον βρήκε και αυτός ισχυρίζεται ότι δεν φεύγει από τον Ερυθρό Αστέρα. Πότε ήταν που ακούγαμε τον Τζίγκερ να δηλώνει ότι: «Εμείς, όποιον θέλουμε, τον παίρνουμε (φαντάζομαι έχει να κάνει και με τους προπονητές) και όποιον δεν θέλουμε, τον αφήνουμε». Τώρα ο πολυνίκης προπονητής στην Ελλάδα, και γνώστης της περίφημης ελληνικής πραγματικότητας, αυτής που μας κατρακυλάει θέσεις στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, κάνει κορδελάκια και σιβυλλικές δηλώσεις. Αυτός τον οποίο ανακυκλώνουν όλοι οι σύλλογοι τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια για να σωθούν. Ο οποίος στην ευρωπαϊκή πορεία του εκτός ελληνικών συνόρων κατάφερε να αποκλειστεί από την τσεχική Σλόβαν Λίμπερετς χωρίς να έχει νίκη στο ενεργητικό του. Δεν φταίει ο Μπάγεβιτς, προς Θεού, τη δουλειά του κάνει και μάλιστα όσο καλύτερα ξέρει και μπορεί. Αυτοί φταίνε που τριγυρνάνε στον λαβύρινθο, δηλώνοντας ότι σχεδιάζουν πορείες και κυρίως η αθάνατη ελληνική τους πραγματικότητα, που χωρίς αυτή δεν ζουν. Ζήτω το Έθνος!

Αν την γνωρίζει πάντως κάποιος καλά αυτή την «πραγματικότητα» σε βαθμό να μην την εκτιμά καθόλου -και γιατί όχι να τη σιχαίνεται κιόλας, αφού απέχει από την προσωπική αισθητική του- αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Σάββα Κωφίδη.
Δευτέρα μέρα ήτανε, μετά την «τριάρα» στο ματς του Ηρακλή με την ΑΕΚ, όταν τον έβλεπα στην τηλεόραση. Πες τα, ρε μεγάλε, αναφώνησα, όταν με τη σοβαρότητα που τον διακρίνει σχεδόν εξομολογούνταν ότι το ποδόσφαιρό μας έψαχνε μια ευχάριστη έκπληξη στο πρωτάθλημα και, ελλείψει άλλου, αυτός ήταν πέρυσι ο Ηρακλής. Οχι ότι δεν έπαιξε καλή μπάλα ο «Γηραιός», αλλά για τον ρεαλιστή Σάββα ήταν απλά συμπαθητική. Είπε επίσης ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει ποιότητα, φαντασία και το κυριότερο ταχύτητα (πράγμα που δεν έχει επισημάνει κανείς από τους μεγάλους συναδέλφους του προπονητές) και πως κάτω από αυτές τις συνθήκες μία ομάδα, παίζοντας ικανοποιητικά, εύκολα μπορεί να μεταμορφωθεί σε «ομάδα θαύμα». Η κατρακύλα μας, δίχως άλλο, τον δικαιώνει. Ο Σάββας Κωφίδης, που γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα και μάλιστα την γκρίζα της πλευρά διότι δεν αποτέλεσε μεταγραφικό στόχο αυτών που την ευαγγελίζονται, μάλλον μιλάει για άλλη πραγματικότητα απ' αυτήν που θέλουν να χτίσουν οι «ειδικοί».