Δεν θέλει προπονητή, γιατρό θέλει (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το τελευταίο που μένει να ακούσουμε είναι ότι ο Παναθηναϊκός πέρασε στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ χάρη στη σωστή τακτική και την καλή οργάνωση της ομάδας. Ολά τα έχουμε ακούσει, γιατί όχι και αυτό; Αν κάποιος ζητούσε από την ομάδα του Παναθηναϊκού να περάσει με τον πιο δύσκολο τρόπο στην επόμενη φάση, σίγουρα θα διάλεγε αυτόν. Κι όμως όλα ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς. Η ομάδα μπήκε δυνατά στο παιχνίδι, οι γραμμές της έδειξαν να λειτουργούν, οι παίκτες ήταν συγκεντρωμένοι και το φυσικό επακόλουθο, το γκολ δηλαδή, ήρθε γρήγορα, μόλις στο 14ο λεπτό. Ο Παπαδόπουλος είχε την έμπνευση με γυρισμένη την πλάτη στην εστία να επιχειρήσει ένα σουτ εκτός ισορροπίας και τα κατάφερε, επιδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Αν κάποιος έκλεινε την τηλεόραση και σου έλεγε «πες μου τι θα γίνει μετά», το λογικό είναι να του απαντούσες ότι ο Παναθηναϊκός κυριαρχεί στο γήπεδο, κοντρολάρει τον ρυθμό και τις επιθέσεις, δημιουργεί ευκαιρίες και αν είσαι και πολύ Παναθηναϊκός μπορεί να προσέθετες και ότι η ομάδα θα πετύχαινε και 2-3 γκολ ακόμα. Πόσο έξω μπορούσες να πέσεις σε αυτήν την πρόβλεψη; Η πραγματικότητα, όμως, που σιχαίνεται τη φαντασία, χαμογελά ειρωνικά. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ο Παναθηναϊκός άρχισε να «αιμορραγεί». Οι κρίκοι της αλυσίδας άρχισαν να σπάνε ένας ένας και το κάθε κομμάτι της ομάδας αρχίζει να αυτονομείται παρουσιάζοντας μια απρόσμενη εικόνα διάλυσης. Το κέντρο παρουσιάζει αρρυθμία, τα δε άκρα δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν ούτε εξ αποστάσεως. Ο Σέριτς αριστερά δεν αντάμωσε ποτέ του τον Παπαδόπουλο, ο δε Βύντρα δεξιά σίγουρα θα άκουσε ότι κάπου μπροστά του υπάρχει ένας παίκτης που λέγεται Ρομέρο. Ενα ακόμη παιχνίδι στο οποίο οι «πράσινοι» απέδειξαν με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι δεν είναι ομάδα. Μετά ήρθε το όνειρο. Γιατί σίγουρα ο Βέλιτς, από τον οποίον δεν μπορείς να ζητήσεις ευθύνες λόγω της ιδιότητάς του ως υπηρεσιακού προπονητή, ξάπλωσε, κοιμήθηκε και όταν με το καλό επανήλθε στη ζοφερή πραγματικότητα αποφάσισε να κάνει τις προσταγές του Μορφέα πράξη. Είδε στον ύπνο του τον Μπίσκαν να σώζει το κέντρο της ομάδας, τον Ίβανσιτς να στέκεται εμπόδιο στην πρόκριση, τον Παπαδόπουλο να μεταμορφώνεται στο κορυφαίο δεκάρι που έχει να επιδείξει ο σύλλογος τα τελευταία χρόνια και, τέλος, τον Σαλπιγγίδη σαν δεξί αμυντικό που όμοιό του το σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν έχει να επιδείξει. Η τέλεια ρώσικη σαλάτα επί ουκρανικού εδάφους. Στον ήδη αποδιοργανωμένο Παναθηναϊκό, οι διακόπτες έπεσαν. Γενικό μπλακάουτ, απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα που σίγουρα θα μοιράζει σε DVD τη χθεσινή της απόδοση στις τοπικές εφημερίδες, αφού το δίχως άλλο θα είναι από τις καλύτερες. Ενας ολόκληρος Παναθηναϊκός πίσω, ταμπουρωμένος, να διώχνει την μπάλα στα πεδινά και με τον Βύντρα να τρέχει δεξιά, αριστερά σαν τρελός για να βουλώνει τρύπες και γκάφες. Μαζί του ο Εμπέντε, που από το 44' του πρώτου ημιχρόνου πραγματοποιώντας την απόκρουση του αγώνα αποφάσισε να πάρει μόνος του την πρόκριση. Ποτέ μια μπάλα δεν πουλήθηκε τόσο φθηνά και τόσο αβίαστα από μία καλύτερη ομάδα απέναντι σε μία χειρότερη. Δεν ξέρω τι θα προλάβει να κάνει ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού, μακάρι να φέρει μαζί του ένα μαγικό ραβδί, όπως κάποτε ο Γκόρσκι, και να τους μεταμορφώσει. Αλλά αυτό που χρειάζονται σίγουρα στην Παιανία είναι έναν γιατρό, νευρολόγο ή ψυχίατρο. Γιατί δεν γίνεται ο καθένας τις εμμονές του να τις κάνει πράξεις σε αυτήν την ομάδα. Τέλος καλό, όλα καλά, ο Παναθηναϊκός στην επόμενη φάση των ομίλων. και μια που μιλάμε για εμμονές, να πω κι εγώ μια δική μου; Είναι τόσο δύσκολο να δει κάποιος στο περιβόητο... 4-3-3 του ΠΑΟ τον Ίβανσιτς καθαρό δεκάρι, δεξιά τον Σαλπιγγίδη, αριστερά τον Παπαδόπουλο και φουνταριστό τον Ρομέρο; Αν μου πείτε όχι, να μπω κι εγώ στην ουρά να περιμένω τον γιατρό.