Βρε, καλά είναι και τα δώρα... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Μετρούσα και ξαναμετρούσα, μήπως και βγάλω άκρη. Στα χαφ ο Μπόβιο, ο Μπίσκαν, ο Σέριτς. Να και ο Κώτσιος. Πιο πίσω ο Μόρις και δίπλα του ο Γκούμας. Βρείτε μου έναν απ' όλους αυτούς που να μπορεί να πάει την μπάλα μπροστά, να περάσει μια πάσα της προκοπής. Ο Μπόβιο, ίσως κάτω από προϋποθέσεις. Ο Μπίσκαν, με τίποτα. Είναι μαλωμένος χοντρά με ό,τι πάει μπροστά. Δίπλα, πλάγια, στα κοντά και πίσω. Αυτοί είναι οι χώροι που βλέπει και «σερβίρει». Ο Σέριτς θέλει μια μπάλα μόνος του, ο Κώτσιος θα αστειεύεστε ότι είναι ικανός να ανταποκριθεί σε κάτι άλλο εκτός από τα ανασταλτικά καθήκοντά του.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λογικό ήταν να μην μπορεί η ομάδα να φτιάξει παιχνίδι. Θα μου πείτε ότι δεν υπήρχε άλλος, αφού ο Ίβανσιτς, ο μόνος ικανός, καθόταν στον πάγκο λόγω ίωσης. Ναι, αλλά δεν είναι δυνατόν η υπόλοιπη ομάδα να μην μπορεί να βρει τρόπους για να επιτεθεί! Και απέναντι σε ποιον; Σε έναν Πανιώνιο άχρωμο, άγευστο και κουραστικό για όσους περιμένουν κάτι αξιόλογο από αυτή την ομάδα, η οποία φοβάμαι, αν και δεν το θέλω, ότι θα κινδυνέψει και φέτος. Οσο μπορούσαν λοιπόν οι παίκτες του ΠΑΟ να έχουν διπλό ρόλο, όσο είχαν ακόμα δυνάμεις στα πόδια τους, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, κατάφεραν να δημιουργήσουν αξιόλογες φάσεις. Οι περισσότερες προϊόν αυτοσχεδιασμού, παρά οργανωμένης επίθεσης. Στο δεύτερο μέρος όμως που τα πόδια των παικτών του βάρυναν, η ομάδα έμοιαζε να περπατάει σε κινούμενη άμμο. Σε κάποια φάση άρχισα να μετράω πόσες μπαλιές άλλαξαν μεταξύ τους οι «πράσινοι» μέχρι να φτάσει στους... ναυαγούς επιθετικούς.

Κουράστηκα και το παράτησα. Είχα φτάσει αισίως στο νούμερο 9. Μόνο με πέναλτι-δώρο του μέτριου σε όλο το ματς Πανιώνιου θα έβαζε ο χθεσινός ΠΑΟ 3 βαθμούς στη βαθμολογία. Ειλικρινά, άλλο τρόπο δεν μπορώ να σκεφτώ... Τυχεροί στις άτυχες στιγμές που βιώνουν οι «πράσινοι», ξετύλιξαν το κουτί με το δώρο και προχωρούν. Μη με ρωτήσετε μόνο πού μπορούν να φτάσουν. Ενας Θεός ξέρει...