Ο βασιλιάς στη σκόνη... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Τι τραγική φιγούρα αυτός ο Πελέ. Πραγματικά τραγική. Δεν γνωρίζω άλλο μεγάλο ποδοσφαιριστή που να προσπάθησε τόσο πολύ να γκρεμίσει την εικόνα που με τόσο κόπο έφτιαξε στα γήπεδα. Διότι ο Πελέ ήταν πραγματικά σπουδαίος στις 4 γραμμές του καταπράσινου βασιλείου του. Πέραν αυτών όμως, ένα «τίποτα» στην κυριολεξία. Το να σέρνεις το σαρκίο σου σε αυτή την ηλικία από χώρα σε χώρα, δέσμιος των χορηγών, πόσο κολακευτικό μπορεί να είναι για έναν αθλητή που κατάφερε στα νιάτα του να φτάσει τόσο ψηλά;

Τον παρατηρούσα στην τηλεόραση μ’ εκείνο το προκάτ χαμόγελο να χαριεντίζεται με όλο τον κόσμο σαν να τους ήξερε χρόνια. Είμαι σίγουρος πως αν του κάνουν μια καλή προσφορά να πάει στον Αμαζόνιο, όχι μόνο θα το κάνει, αλλά τον πρώτο ουρακοτάγκο που θα βρει θα τον γραπώσει, θα βγει φωτογραφία μαζί του και -ποιος ξέρει;- μπορεί να μας πει ότι είχαν παίξει και μαζί. Είμαι σίγουρος ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που «καίγεται» να βρεθεί ζωή σε άλλο πλανήτη ώστε να ανοίξουν οι δουλειές, μια που αυτόν τον έχει ταξιδέψει και παραμυθιάσει όλο.

Ενα τζουκμπόξ που ό,τι κέρμα του ρίξεις, ανάλογο τραγούδι θα πει. Το χάλι του, μεγαλύτερο και από αυτό του άλλου βασιλιά Ελβις Πρίσλεϊ, που κατάντησε να τραγουδάει για χοντρές κυρίες και συνταξιούχους με πάρκινσον στο Μαϊάμι. Ο Πελέ είναι πλέον το κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Παιδί μου, όταν μεγαλώσεις κοίτα να γίνεις μεγάλος ποδοσφαιριστής σαν τον Πελέ. Οταν όμως σταματήσεις την μπάλα, πρόσεξε μη ζηλέψεις τα χάλια του.
Ξεφύλλιζα τις εφημερίδες και διάβαζα τις δηλώσεις του. Με 100 ευρώ είμαι σίγουρος ότι θα μιλούσε και για τους Βραζιλιάνους του Αρη. Οτι τους γνωρίζει χρόνια και ότι θα αφήσουν εποχή. Και τι δεν είπε; Για τον Μπόβιο ότι είναι παικταράς (αμφιβάλλω αν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται), ότι ο «Ρίμπο» έπρεπε να είχε πάει στο Μουντιάλ (προφανώς ως θεατής) και φυσικά ότι στην Ελλάδα νιώθει όπως στο σπίτι του. Ας βγάλει τότε τα παπούτσια, ας μείνει με τις παντόφλες και ας αράξει για κάνα χρόνο. Πάλι καλά που δεν άρχισε να μιλάει και για τον Κονσεϊσάο, να μας «ψήσει» ότι πρόκειται για σπάνιο ταλέντο που μπέρδεψε το βάδην με την μπάλα και ότι ενώ προοριζόταν για το πρώτο, έκανε καριέρα στο δεύτερο άθλημα.

Εβλεπα τις φωτογραφίες του από τον περίφημο τελικό του '70. Βρε, λέω, τι είναι η ζωή; Σε μια από αυτές, στην άκρη, μόλις διακρίνεται ο Φακέτι. Ο Πελέ κέρδισε εκείνο τον τελικό με θρίαμβο. Αυτός ήταν ο βασιλιάς του ποδοσφαίρου, αυτός ήταν ο μάγος. Ο άλλος, ο Φακέτι, ήταν απλώς ένας φιναλίστ. Ο δεύτερος, που δεν σημαίνει τίποτα. Ενας πολύ καλός αμυντικός, που άλλαξε την ιστορία του αριστερού μπακ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Πέρα όμως από αυτό, και ένας μεγάλος αριστοκράτης, μια τεράστια προσωπικότητα, που πρόσφερε με αξιοπρέπεια και ήθος στο άθλημα που υπηρέτησε απ' όπου και αν του ζητήθηκε. Χωρίς χορηγούς και φιοριτούρες. Που δίδαξε ότι και πέρα από το χόρτο ο αγώνας συνεχίζεται και όσοι αγαπούν το άθλημα, οφείλουν να έχουν φιλοσοφία και αρχές. Αυτό λέγεται κληρονομιά. Ο Πελέ τι κληρονομιά θα αφήσει; Πιστωτικές κάρτες και λογαριασμούς σε τράπεζες. Αριθμοί που εκτιμώνται σε δολάρια και εξαργυρώνονται. Αντίθετα, αυτά που άφησε πίσω του ο Φακέτι, αυτός ο δεύτερος, ο φιναλίστ, θα παραμείνουν ανεκτίμητα...