Red Hot Chili Peppers: Live in Athens (Review)

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσεις τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ.

1) Να γκρινιάξεις για τις δυσκολίες στην πρόσβαση και την είσοδο στο γήπεδο. Υπήρχαν και ήταν μεγάλες. Τόσο, που κόσμος που είχε φροντίσει να φτάσει νωρίς στο ΟΑΚΑ κατάφερε να μπει στον χώρο λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας.

2) Να γκρινιάξεις που θυμήθηκαν να μας έρθουν τώρα στα γεράματα που η μπογιά τους έχει περάσει.

3) Να γκρινιάξεις για το κοσμικό του γεγονότος και για το τόσο ετερόκλητο κοινό που πήγε για πρώτη φορά σε συναυλία και δεν ήξερε τίποτα για τους Peppers πλην φυσικά των γνωστών χιτακίων.

4) Να ασχοληθείς με τη μουσική που έπαιξαν οι Peppers.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Μετά από μια πρόχειρη σύσκεψη με τον εαυτό μου αποφάσισα να κάνω το νούμερο τέσσερα στη λίστα. Και συνήθως αυτό γίνεται όταν το μουσικό περιεχόμενο είναι τόσο καλό που υπερκαλύπτει την όποια ταλαιπωρία μπορεί να περάσαμε.

Ναι σύμφωνοι, ο Φρουσιάντε έλειπε. Αλλά τι να κάναμε δηλαδή. Η εναλλακτική θα ήταν να μην υπάρχουν οι Peppers και δεν την προτιμούμε.

Ήταν λίγο μετά τις 21.30 όταν ανέβηκαν στη σκηνή και οι αμφιβολίες μου για την παρουσία τους διαλύθηκαν κάπου εκεί. Γιατί εκτίμησα το γεγονός ότι οι τύποι τζαμάρουν ασταμάτητα. Τζαμάρουν τόσο που θυσιάζουν χρόνο που θα τους επέτρεπε να παίξουν τρία με τέσσερα τραγούδια ακόμα. Αλλά γουστάρουν να το κάνουν αυτό και φαίνεται. Και δεν με πείραξαν οι μικρές αλλαγές που έκαναν στην εκτέλεση των κομματιών.

Μέσα σε μία ώρα και πενήντα λεπτά χώρεσαν σχεδόν όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες (είπαμε σχεδόν, όχι όλες) και νομίζω ότι έδωσαν ένα καλό μάθημα σε όλους αυτούς (στους οποίους βάζω και τον εαυτό μου) που σκέφτονταν πριν τη συναυλία ότι οι Peppers έχουν γίνει μέρος του μουσικού συστήματος και ότι δεν είναι πλέον ροκ συγκρότημα, αλλά ποπ θέαμα.

Είναι τελικά κάτι ενδιάμεσο. Ένα μεγάλο ποπ θέαμα που δεν ξεχνάει ούτε στιγμή ότι παραμένει ροκ συγκρότημα. Γιατί ο Flea είναι τεράστιος μπασίστας, ο Keidis μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές που υπάρχουν και δεν έσπασε ούτε στιγμή και ο Chad Smith είναι πολύ καλύτερος ντράμερ από όσο μας έχει κάνει να νομίζουμε.



Όσο για τον νέο της παρέας που είχε το δύσκολο έργο να γεμίσει τα παπούτσια του Φρουσιάντε; O Josh Klinghoffer έπαιξε όσο το σετ καθισμένος σε μία καρέκλα (λόγω του σπασμένου του ποδιού), αλλά δεν σταμάτησε να χτυπιέται λεπτό. Και ζει το όνειρο του ο τύπος και φαίνεται. Και είναι και καλός. Δεν θα αντικαταστήσει ποτέ στα μάτια του περισσότερου κόσμου τον προκάτοχο του, αλλά τι πειράζει; Κάποιες φορές πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τα γεγονότα και να προχωράμε παρακάτω.

Για μένα δεν ήταν μια συναυλία που θα πρέπει να κάτσω να διαλέξω καλύτερες στιγμές. Ήταν ένα στοίχημα που ή θα κερδιζόταν ή θα χανόταν συνολικά.

Και οι Peppers το βράδυ της Τρίτης στο OAKA με κερδίσανε από τα αποδυτήρια. Και μπράβο τους γι αυτό.



Setlist:

Monarchy of Roses
Dani California
Can't Stop
Scar Tissue
Look Around
(Stone Cold Bush tease in the intro)
Strip My Mind
Parallel Universe
I Could Have Lied
The Adventures of Rain Dance Maggie
I Like Dirt
Under the Bridge
(Dosed tease as intro)
Higher Ground (Stevie Wonder cover)
Californication
Goodbye Hooray
By the Way
Encore:
Chad & Mauro Jam
Suck My Kiss
Ethiopia
Give It Away
Final Jam