Είμαι ένας VIP ροκάς (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Διάβαζα το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Δημήτρη Ευαγγελάτου για τα ποσά που έχουν βάλει οι πρόεδροι των τριών μεγάλων. Διάβασα και το σχετικό σχόλιο του Μιχάλη Τσόχου. Δεν ξέρω τι έβαλαν αυτοί και πού τα βρήκαν, αλλά εγώ ξέρω τι πλήρωσα την Τρίτη το βράδυ για να δω τους PLACEBO στο TERRA VIBE στη Μαλακάσα. Μπορεί επίσης τόσο ο Ντέμης όσο και ο Κόκκαλης και ο Βαρδινογιάννης να περιμένουν μέχρι το τέλος της περιόδου για να δουν αν άξιζε τον κόπο, εγώ όμως ξέρω από τώρα πως την πάτησα.

Το TERRA VIBE είναι μια χαρά για ροκ φεστιβάλ ή συναυλίες (πείτε τες όπως θέλετε), που συγκεντρώνουν δηλαδή σε μία μέρα 3-4 ονόματα της ροκ σκηνής. Το βρίσκω ιδανικό για να φιλοξενήσει ονόματα ή συγκροτήματα-μύθους, όπως ο Ρότζερ Γουότερ των Πινκ Φλόιντ και οι Depeche Mode, που ξέρεις ότι θα συγκεντρώσουν πολύ κόσμο, που αποκλείεται να τον μάζευες σε άλλο χώρο μέσα στην Αθήνα. Ομως να τρέχεις, τώρα, 40 χιλιόμετρα μακριά, για να δεις ένα γκρουπ που θα παίξει μία ώρα με το ρολόι και μετά, με το ζόρι, ένα τέταρτο, ε! τότε πραγματικά… δεν λέει. Το εισιτήριο κόστιζε 45 ευρώ –το ακριβότερο που έχω πληρώσει για να δω το συγκεκριμένο γκρουπ, αφού έχει τύχει να πληρώσω λιγότερα στις προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα– και τα VIP 60 ή 65 ευρώ. Τώρα πώς συνδυάζεται ροκ και vip, θα σας γελάσω. Ας απαντήσουν αυτοί που τα αγόρασαν και οι διοργανωτές που το σκέφτηκαν. Ετσι όπως πάμε, σε λίγο, για να δούμε ροκ καλλιτέχνη, θα κλείνουμε και τραπέζι, όπως στον Τερλένγκα, και οι καλοί πελάτες θα αφήνουν κάβα την μποτίλια για την επόμενη συναυλία. Γιατί όχι; Αυτό όμως που με χαλάει είναι να πληρώνω, και μάλιστα αρκετά, για γκρουπ που έχουν αρχίσει την αρπαχτή από τα νιάτα τους. Να μου τα αρπάξει ο καντινιέρης, χρεώνοντάς μου τα δύο διπλά σουβλάκια και τις 4 μπίρες συνολικά 16 ευρώ, το καταλαβαίνω. Δεν έχει γράψει αυτός το BLACK MARKET, αλλά να μου τα αρπάζει ο Μόλκο που το έχει γράψει, ε! τότε αυτό, φιλαράκι, πάει πολύ!

Το να φεύγεις από ροκ συναυλία χωρίς να νιώθεις γεμάτος είναι σαν να φεύγεις από το πρώτο ραντεβού με κοπέλα και να σκέφτεσαι πού θα συνεχίσεις τη νύχτα. Πολύ περισσότερο όταν σκέφτεσαι στα 40 χιλιόμετρα που σε χωρίζουν από την επιστροφή στο σπίτι ότι αυτό το γρουπ είχε να δώσει και δεν έδωσε. Εκανε στο χαλαρό μια προώθηση του νέου άλμπουμ Medicine και μετά… πάμε αλλού. Ούτε PURE MORNING ούτε YOU DON’T CARE ABOUT US, που το καταλάβαμε ότι δεν πολυνοιάζεστε, αλλά λέμε τώρα, ούτε το θρυλικό WITHOUT YOU I’M NOTHING, από το cd που τους καταξίωσε και δικαίως θεωρείται από τα καλύτερα ακούσματα των τελευταίων ετών, μόνο ένα EVERY YOU EVERY ME και αυτό στη χειρότερη εκτέλεση που έχω ακούσει. Καλά, ούτε λόγος για SLAVE TO THE WAGE ή TASTE IN MEN και, προς Θεού, καμία απαίτηση για το σκληρά λυρικό THIS PICTURE.

Επειδή τυχαίνει να έχω παρακολουθήσει πάνω από 100 συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, το μόνο που έχω να τους πω, στη γλώσσα τους, γιατί δεν με βλέπω να τους συναντώ άλλη φορά, είναι: A song to say goobay, bye-bye…