Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η Εθνική μπάσκετ στον μεγάλο τελικό της Κυριακής κόντρα στην Ισπανία δεν έχασε. Υπέστη συντριβή. Και μόνο να σκεφτούμε ότι οι αντίπαλοι μάς αντιμετώπισαν χωρίς τον καλύτερό τους παίκτη, τον σούπερ σταρ τους, τον Γκασόλ, τον παίκτη που σε κάθε παιχνίδι καταθέτει στο Ταμείο Παρακαταθηκών Δανείων και... Καλαθιών 20 πόντους για την ομάδα του, αντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορούμε να είμαστε και πολύ υπερήφανοι ούτε με την έκβαση του παιχνιδιού ούτε και με την τελική διαφορά των 23 πόντων.

Αλλά αυτή η συντριβή στον τελικό μιας παγκόσμιας διοργάνωσης, στον οποίο η Εθνική κατάφερε με το σπαθί της να φτάσει, είναι που κάνει αυτή την ομάδα ακόμα πιο συμπαθή. Γιατί θυμίζει κάτι παλιόφιλους που τους αγαπάμε και τους θαυμάζουμε πραγματικά. Οι οποίοι, όταν τους κάθεται η στραβή, όταν -όπως όλοι μας- την έχουν πατήσει, έρχονται μαζί μας να πιουν ένα ποτό χωρίς να γκρινιάζουν ή να μιζεριάζουν. Ξέρουν από μόνοι τους πού έκαναν τη λάθος κίνηση, αναλαμβάνουν αντρίκια την ευθύνη χωρίς φτηνές δικαιολογίες ή ρίχνοντας τα βάρη αλλού και όλη αυτή η εικόνα σε κάνει ακόμα πιο υπερήφανο που διάλεξες αυτούς τους ανθρώπους για φίλους. Την επόμενη μέρα, όταν το οινόπνευμα θα έχει διαλυθεί στον οργανισμό, νιώθεις απόλυτη σιγουριά ότι θα σταθούν και πάλι στα πόδια τους δυνατοί, θα ξεκινήσουν από το μηδέν και θα βρουν δυνάμεις να σκαρφαλώσουν στην κορυφή για να τους καμαρώσεις.

Αυτός ήταν ο λόγος που η συντριβή στον τελικό με πίκρανε, αλλά δεν με έκανε να χάσω την εμπιστοσύνη μου προς αυτά τα παιδιά. Θριάμβους και συντριβές μετρούν όλες οι ομάδες στον κόσμο. Από τις τελευταίες διδάσκονται και από τους πρώτους μετρούν τις ευθύνες τους. Κι έτσι κερδίζουν τον θαυμασμό και την αναγνώριση των φιλάθλων. Αυτό το καταλαβαίνω. Εκείνο όμως που με έχει εξοργίσει πραγματικά είναι η στάση των πολιτικών. Ας μου πει κάποιος τι φταίω σε κάθε θρίαμβο μιας Εθνικής να βλέπω τον κάθε πολιτικό να μιλάει, σαν σε σαπουνόπερα μεταγλωττισμένη ασυγχρόνιστα, για την Ελλάδα που θέλει και μπορεί, εκπροσωπώντας την Ελλάδα του τίποτα, της ρεμούλας και του εφησυχασμού. Εβλεπα τον πρωθυπουργό στην τηλεόραση την Κυριακή. Μετά το παιχνίδι βγήκε να κάνει δηλώσεις με ένα στυλ που νόμιζες ότι θα μας κάνει παρατήρηση, επειδή του διακόψαμε το μεσημεριανό φαγητό του. Ξύλινα λόγια, προϊόν αποστήθισης. Μετά είδα τον Γιωργάκη να επιμένει ότι η Ελλάδα έχει δυνατότητες και δίπλα του ο κ. Φούρας κοιτούσε στο πουθενά. Αντε να σε πείσει. Πολιτικοί–ζόμπι που, όπως λένε οι Cranberries, ζουν κατατρώγοντας ό,τι δίνει η ζωή στους άλλους. Ετσι προσπαθούν να φτιάξουν την εικόνα του σύγχρονου και μοντέρνου πολιτικού. Δομώντας την σε πλαστικά λέγκο τουβλάκια. Αναρωτιέμαι, κάποιος από αυτούς τους χαρτογιακάδες, τους οποίους πληρώνουν αδρά για συμβούλους, δεν βρέθηκε να τους πει ότι όλα αυτά είναι άρρωστα και ξεπερασμένα και δεν μπορούν πλέον να ευδοκιμήσουν ούτε σε μια Ελλάδα τεχνηέντως τριτοκοσμική εξαιτίας των επιλογών τους; Αλλά τι ρωτάω; Ομοιος ομοίω αεί πελάζει. Δεν υπάρχει πιο νοσηρή εικόνα από αυτήν του εκπροσώπου της πολιτείας να περιμένει στο αεροδρόμιο τους θριαμβευτές για να πάρει κάτι από τη λάμψη τους. Από τη λάμψη αυτών που αρνήθηκαν τη δική του φιλοσοφία και στάση ζωής. Τουλάχιστον, να τους περίμεναν στα αεροδρόμια και να τους ρωτούσαν τι κάνουν αυτοί και τα καταφέρνουν, ενώ οι ίδιοι δεν μπορούν. Αυτό θα ήταν πρόοδος.