Η μάχη επιβίωσης που θα ενέπνεε ή θα συγκινούσε τους ΑΕΚτσήδες

Είναι αφόρητα στενάχωρο για τον ΑΕΚτσή αυτό που συμβαίνει στην αγαπημένη του ομάδα. Τόσο στενάχωρο που φτάνει να γίνεται, τούτη την εποχή, απωθητικό. Εχει καταλήξει να μη θέλει ούτε να ακούει ούτε να διαβάζει για την αγαπημένη του ΑΕΚ ο μέσος φίλος της. Δεν θέλει να ασχολείται, διότι τον πονάει πολύ αυτό που της συμβαίνει, την ίδια ώρα που νιώθει αδύναμος μπροστά στην κατάρρευσή της.

Αισθάνεται ο μέσος φίλος της ΑΕΚ ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά για την αγαπημένη του ομάδα, διότι έχει να λύσει τα δικά του προβλήματα ζωής, επιβίωσης, τα οποία τον έχουν γονατίσει.

Ναι, είναι φτηνά τα εισιτήρια διαρκείας, μέσω των οποίων η ΠΑΕ του ζητεί στην πραγματικότητα να βοηθήσει την ομάδα να επιβιώσει και όχι να εξασφαλίσει εκείνος μια θέση στο ΟΑΚΑ. Όμως όχι, δεν περισσεύουν από την πλειοψηφία των ΑΕΚτσήδων ούτε αυτά τα 140 – 150 ευρώ. Αν τα δώσει, αυτός που έχει να τα δώσει, θα τα στερηθεί. Διότι ήδη ζει μέσα στη στέρηση. Εχει ήδη αναγκαστεί όχι απλώς να περιορίσει την λίστα των ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων του, αλλά περίπου να τη σβήσει.

Υπάρχει η πιθανότητα να ανταποκριθεί ο ΑΕΚτσής, αλλά αυτό θα συμβεί μόνο αν εμπνευστεί ή τουλάχιστον αν συγκινηθεί από τη σημερινή προσπάθεια των ανθρώπων που λειτουργούν για την αγαπημένη του ομάδα. Γι’ αυτό η ΠΑΕ ΑΕΚ θα έπρεπε να προβάλει την προσπάθεια των ανθρώπων της, δηλαδή των μισθοσυντήρητων υπαλλήλων της, οι οποίοι εργάζονται απλήρωτοι εδώ και μήνες και παρ’ όλα αυτά καταφέρνουν να κρατούν τη λειτουργία της εταιρείας στο ύψος της αξιοπρέπειας υπό τις σημερινές τραγικές συνθήκες.

Αυτοί οι άνθρωποι δίνουν πραγματικά μάχη επαγγελματικής επιβίωσης. Γι’ αυτό και ο μέσος ΑΕΚτσής θα ταυτιζόταν μαζί τους, διότι σήμερα κάνει το ίδιο, μάχεται να βρει ή να κρατήσει την θέση εργασίας του, να επιβιώσει. Αυτό το μήνυμα είναι το πιο δυνατό που μπορεί να στείλει η ΑΕΚ, πολύ πιο δυνατό από αυτό που θα έστελναν οι νυν ή οι πρώην παίκτες της. Είναι ώρα η ΠΑΕ ΑΕΚ να εμφανίσει μπροστά, με όσα όπλα επικοινωνίας έχει, τους αφανείς επαγγελματίες της. Διότι ο δικός τους αγώνας ακόμη και αν δεν εμπνέει, συγκινεί.