Η πιο θεαματική Εθνική της δεκαετίας

Η χθεσινή ήταν μια από τις καλύτερες μέρες του Φερνάντο Σάντος στη δουλειά, από τότε που ανέλαβε την ευθύνη της Εθνικής ομάδας. Τον είχε αγγίξει η μαζική προσέλευση των 22+ χιλιάδων Ελλήνων στο Καραϊσκάκη, του είχε δώσει μεγάλη ικανοποίηση η συνολική προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του να βγάλουν στο τερέν αυτό που τους ζητεί σε προπονήσεις και μαθήματα τακτικής, του είχε τονώσει την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στο σχέδιο η δεύτερη σερί νίκη με πλάνο και, κυρίως, τον άφησαν ενθουσιασμένο οι σκέψεις που κάνει για την προοπτική εξέλιξης του παιχνιδιού της Εθνικής.

Πιο πολύ από ποτέ, από την ημέρα που ανέλαβε, ο Πορτογάλος πιστεύει ότι το συσσωρευμένο ταλέντο που έχει στα χέρια του είναι ικανό να τον βοηθήσει να αποδειχθεί συνεπής και στο τελευταίο σκέλος της υπόσχεσης που έδωσε προς τον εαυτό του και τους Ελληνες ποδοσφαιρόφιλους, ότι θα δουν από τα χέρια του μια Εθνική που θα παίξει, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ζωή της, δημιουργικό και συγχρόνως αποτελεσματικό ποδόσφαιρο.

Ο Σάντος είχε αρχίσει να βλέπει από τον περασμένο Μάιο αυτό που ερχόταν, διότι τον είχε ερεθίσει πολύ ποδοσφαιρικά αυτό που συνέχισε να βλέπει από τον Φορτούνη, αυτό που είχε τότε αρχίσει να βλέπει από τον Μήτρογλου και αυτό που σε στιγμές έπαιρνε από τον Νίνη. Τα έβαζε όλα αυτά πλάι στη συνείδηση ότι έχει στα χέρια του δύο εκ των καλύτερων Ευρωπαίων κεντρικών αμυντικών της γενιάς τους (Κυριάκος – Σωκράτης), ότι διαθέτει έναν πολύ έμπειρο υψηλής ποιότητας οργανωτή παιχνιδιού (Κατσουράνης), ότι εξελίσσεται κοντά του ακόμη ένας, ο Μανιάτης, ότι έχει τον Σαμαρά, τον Σαλπιγγίδη, τον Γκέκα, ότι στο δεξί άκρο του βρίσκεται ένας εκ των καλύτερων Ελλήνων ever (Τοροσίδης). Κι όταν άρχισε να βεβαιώνεται ότι έχει και τερματοφύλακα (Καρνέζης), άρχισε να ανησυχεί μόνο για το αριστερό άκρο και, πού και πού, για τον δεύτερο κεντρικό μέσο του σχηματισμού του.

Η ολοκλήρωση του πρώτου σετ αγώνων για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου επιβεβαίωσε στον Σάντος αυτό που και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές συζητούν τελευταία σε κάθε συνεύρεσή τους, ότι αυτή είναι η Εθνική με τους περισσότερους μπαλαδόρους, τους περισσότερους τεχνίτες και συνάμα σύγχρονους ποδοσφαιριστές που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στην ομάδα με το εθνόσημο. Και ναι, όλο αυτό αφήνει τον Σάντος με τον «αχ και να τους είχα για έναν μήνα, σαν προπονητής κανονικής ομάδας στη διάθεσή μου» καημό, για όσα θα έφτιαχναν μαζί, αλλά την ίδια στιγμή του βάζει κι ένα πολύ δημιουργικό ζιζάνιο στο κεφάλι: σε έναν όμιλο χωρίς μεγάλα ονόματα, αυτή η Εθνική έχει την ευκαιρία να εκπαιδευτεί στο ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Κι αν ψηθεί μέσα από αυτή τη διαδικασία και αλλάξει τη φύση της, η Εθνική που θα βρεθεί στη Βραζιλία θα είναι η πιο μπαλαδόρισσα Ελλάδα της 10ετίας. Κι αυτό θα είναι επίτευγμα.