Το ελληνικό «χρυσορυχείο» πιτσιρικάδων ποδοσφαιριστών

Ο ένας πίσω από τον άλλο οι προπονητές ποδοσφαίρου δηλώνουν τον θαυμασμό τους για την οργανωμένη, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, προσπάθεια του ΠΑΟΚ να προωθήσει και να στηρίξει τα νέα παιδιά, τα πρώτα «προϊόντα» της ακαδημίας του και ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο την εξέλιξη αυτού του πρότζεκτ που θέλει τον σύλλογο να στηρίζεται σε ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό στα δικά του παιδιά στη νέα περίοδο.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Το τελευταίο προϊόν που εμφανίστηκε, ο Κώστας Παναγιωτούδης, σε συνέχεια των προηγούμενων, έκανε την κουβέντα ακόμη πιο επίκαιρη. Διότι, εκτός των άλλων, αυτά τα παιδιά, του ΠΑΟΚ, εμφανίζονται εκπαιδευμένα και ώριμα για να σηκώσουν μια τόσο βαριά φανέλα σαν την ασπρόμαυρη.

Η εξήγηση γι’ αυτό που συμβαίνει στον ΠΑΟΚ είναι τόσο, μα τόσο απλή, όσο αυτή η πρόταση: «Στον ΠΑΟΚ το 2007 ανέλαβε ο Ζαγοράκης, και μετά βρέθηκε δίπλα του ο Βρύζας, που συνεχίζει μέχρι σήμερα». Είναι τόσο απλό, κι ας ακούγεται απλοϊκό. Το συζητούσαμε στους ραδιοφωνικούς «Insiders» με τον υπεύθυνο των τμημάτων υποδομής του ΠΑΟΚ, τον Βαγγέλη Πουρλιοτόπουλο.

Ο ΠΑΟΚ το ξεκίνησε όλο αυτό το 2007, προτού εμφανιστούν τα financial fair play και οι διατάξεις περί αναγκαστικής προώθησης των παικτών της ακαδημίας στην πρώτη ομάδα. Το ξεκίνησε ακριβώς επειδή τις αποφάσεις λάμβαναν τον καιρό εκείνο, όπως και σήμερα, άνθρωποι του ποδοσφαίρου, και μάλιστα παιδιά που είχαν την τύχη να πάρουν διεθνείς παραστάσεις ως παίκτες, να ανοίξουν το κεφάλι τους, να πιάσουν το νόημα και να το φέρουν πίσω κατά τον επαναπατρισμό τους.

Άνθρωποι του ποδοσφαίρου είναι και αυτοί που ενέπνευσαν και έπεισαν τον Γιώργο Σπανό να επενδύσει χρήμα, χρόνο και συναισθήματα στην ακαδημία του Ατρόμητου. Άνθρωποι του ποδοσφαίρου δουλεύουν στην υποδομή του Εργοτέλη, στην υποδομή της Ξάνθης, στην ακαδημία του Πανιωνίου. Και κάπως έτσι έχουν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα καλά σημάδια, οι πρώτες καλές αχτίδες φωτός, σε αντίθεση με τη μαυρίλα που σκεπάζει το παρόν και το μέλλον των ποδοσφαιρικών εταιρειών που διοικούνται από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε εμπειρία, ούτε μόρφωση ποδοσφαίρου.

Σκεφθείτε ότι ο ΠΑΟΚ, για μια σειρά από λόγους, δεν τα έκανε όλα σωστά στην ακαδημία του, στις υποδομές. Και δεν τόλμησε και νωρίτερα, δηλαδή τον καιρό που ο προηγούμενος προπονητής του, ο Μάκης Χάβος, φώναζε για την ανάγκη να μπει σε εφαρμογή στο σχέδιο.

Σκεφθείτε ότι η τόλμη έλειψε και από τη Νέα Σμύρνη το περασμένο καλοκαίρι, επειδή η διοίκηση δεν είχε το θάρρος να εμφανιστεί στην πλατεία και να πάρει την ευθύνη να πορευτεί κυρίως με τα πιτσιρίκια του Πανιωνίου. Και αναλογιστείτε πόσο μπροστά θα είχε φύγει, για παράδειγμα, στον τομέα αυτό ο ΠΑΟΚ, που είναι εμφανές ότι κάνει καλύτερη και βαθύτερη δουλειά στην εκπαίδευση ποδοσφαιριστών συγκριτικά με τη μέση ελληνική ομάδα.

Εδώ που ζούμε, αναγκαζόμαστε και σήμερα να στεκόμαστε στα εδώ και δεκαετίες αυτονόητα των προηγμένων, ποδοσφαιρικά και όχι μόνο, χωρών. Όμως όλο αυτό που σήμερα συμβαίνει είναι πιθανό να βάλει, έστω από ανάγκη, έστω από σπόντα, το ποδόσφαιρο στον κανονικό δρόμο, στην κανονική τροχιά της ανάπτυξης. Έστω κι έτσι. Έστω και αργά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Follow @vsambrakos