Ο επόμενος διαιτητής που θα δεχθεί επίθεση

Εχω άπειρες φορές επιμείνει, στην κριτική προς τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, πάνω στην επισήμανση ότι όσο οι ίδιοι δεν προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο που ζουν τόσο θα συνεχίσουν να βγάζουν μεροκάματο σε αντιεπαγγελματικές συνθήκες.

Στην συντριπτική πλειονότητά τους, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι παροτρύνουν σχεδόν καθημερινά τους ποδοσφαιριστές να χρησιμοποιήσουν την δύναμη της φωνής τους και να ενωθούν σε έναν αγώνα για την βελτίωση των συνθηκών του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η κρίση είναι αλήθεια ότι τους έχει αναγκάσει να κάνουν κάποια βήματα προόδου.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Τους έχει σηκώσει από τον δερμάτινο καναπέ του ακριβού σπιτιού τους, τους σταρ, και τους έχει βάλει στη διαδικασία της κινητοποίησης για να βοηθήσουν τους λιγότερο προβεβλημένους και καλοπληρωμένους συναδέλφους τους να εξασφαλίσουν αυτή την εποχή τουλάχιστον τα αυτονόητα, και ειδικά ότι δεν θα δουλεύουν ανασφάλιστοι και διαρκώς απλήρωτοι.

Την ίδια συζήτηση κάνουμε τελευταία με τους Ελληνες διαιτητές. Με την απορία, την εύλογη απορία, σχετικά με το πώς είναι δυνατόν να ανέχονται να λειτουργούν υπό τις σημερινές συνθήκες. Διαιτητές που ζουν με την πίεση του λάθους, που δέχονται ή ανέχονται να κρίνεται έως και να καθορίζεται η πρόοδος και η εξέλιξή τους από την ικανότητά τους στο lobbying, άνθρωποι που πηγαίνουν σε γήπεδα όπου τους επιτίθενται, άνθρωποι που γίνονται στόχοι επιθέσεων, άνθρωποι που βλέπουν τα οικεία τους πρόσωπα να απειλούνται και τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, κάθονται και αποδέχονται ακούνητοι την κακή τους μοίρα.

Οι Έλληνες διαιτητές φοβούνται να μιλήσουν ακόμη και όταν τους δίδεται η σχετική άδεια από την Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας. Διστάζουν και τελικώς αποφεύγουν τον δημόσιο λόγο ακόμη και όταν γίνονται στόχοι επίθεσης, ακόμη και όταν διαπομπεύονται. Η δημόσια συμπεριφορά τους οδηγεί τον παρατηρητή στην εκτίμηση ότι φοβούνται να μιλήσουν, είτε επειδή έχουν κάτι να κρύψουν είτε επειδή ανησυχούν για την πιθανότητα να πληρώσουν ακριβά το κόστος μιας τέτοιας επιλογής.

Όσο όμως μένουν σιωπηλοί και ανέχονται να γίνονται θύματα επιθέσεων δεν πρόκειται να αλλάξουν την προοπτική για τους εαυτούς και τους συναδέλφους τους. Όσο δεν αγωνίζονται με πράξεις να αλλάξουν το περιβάλλον που ζουν, τόσο θα συνεχίσουν να ζουν επικινδύνως.

Θεωρητικά, το βασικό κίνητρο της παρουσίας ενός διαιτητή στο ποδόσφαιρο είναι η αγάπη του για το άθλημα. Ε, φίλε διαιτητή, αν πραγματικά το αγαπάς το ποδόσφαιρο, κάνε επιτέλους κάτι κι εσύ για να το αλλάξεις. Τόσα χρόνια που μένεις σιωπηλός, έχεις δει να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο για σένα και για το άθλημα;

Follow @vsambrakos