Η πρώτη ΠΑΕ που θα παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να παίξει στην Ευρώπη

Έτυχε πλέον να έχω ολοκληρώσει τον κύκλο της συζήτησης με στελέχη όλων των εταιρειών που κινδυνεύουν να χάσουν την άδεια της ευρωπαϊκής λειτουργίας τους.

Ουδείς έχει φτάσει σε ακριβές συμπέρασμα σχετικά με το τι είναι καλύτερο να συμβεί στην παρούσα φάση για αυτές τις προβληματικές ΠΑΕ.

Ή, πιο σωστά, δεν είναι βέβαιοι οι ίδιοι άνθρωποι που μοχθούν και αγωνιούν για το αύριο μιας προβληματικής ΠΑΕ, σχετικά με το αν είναι ή όχι μάταιο να παλεύουν για κάτι που μοιάζει απίθανο να αποφύγουν αντί να βάζουν την ίδια ενέργεια για να λύσουν την άσκηση που αφορά το μέλλον της εταιρείας που υπηρετούν.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Απαντούν στο ερώτημα όπως οι πολιτικοί σε αυτό περί του αν έχει νόημα ή όχι να προσπαθεί η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ των μνημονίων.

Μοιάζει πολύ η κατάσταση με αυτή της ελληνικής οικονομίας. Και οι διαχειριστές του ποδοσφαιρικού προβλήματος μιμούνται για την ώρα αυτούς του ελληνικού κράτους. Φοβούνται το πρόβλημα, φοβούνται, ή τρέμουν στην ιδέα του αποκλεισμού. Κι επειδή έχουν ήδη αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι ο φόβος δεν τους έχει βγάλει πουθενά κι ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να εξασφαλίζουν μικρές παρατάσεις ζωής και όχι μακροζωία, οι ίδιοι παράγοντες φτάνουν να ρωτούν μπροστά στον καθρέφτη μήπως είναι καλύτερα να αφήσουν στην άκρη τον φόβο και να αγκαλιάσουν το πρόβλημα, για να το λύσουν.

Όλα όμως γυρίζουν στην αρχή της αθεράπευτα κακής ελληνικής νοοτροπίας. Ποιος θα αντέξει να ζήσει με αυτό το κόστος; Ποιος θα το πάρει το κόστος να βγει απέναντι στον κόσμο και να εξηγήσει ότι η προτιμότερη επιλογή είναι η «αποβολή» από την Ευρώπη; Και, κυρίως, ποιος θα πείσει προηγουμένως τον εαυτό του ότι είναι ικανός και έτοιμος να διαχειριστεί δημιουργικά αυτή την κρίση και θα βγάλει τον σύλλογο, και κατ’ επέκταση την εταιρεία, ωφελημένη από αυτή;

Τούτη τη στιγμή ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ ζουν με τον κίνδυνο της αποβολής από την Ευρώπη. Αν ήδη το είχαν αποφασίσει ότι δεν θα παίξουν στην Ευρώπη, πιθανόν να έβρισκαν δρόμο και τρόπο για να διαχειριστούν αλλιώς την κατάσταση, να τακτοποιήσουν με διαφορετική σειρά τις οικονομικές υποχρεώσεις, να κάνουν άλλου τύπου διαχείριση των εσόδων προκειμένου αφενός να γλιτώσουν την στέρηση του δικαιώματος μεταγραφών το ερχόμενο καλοκαίρι και αφετέρου να αφοσιωθούν στη δουλειά για την προοπτική, δίχως να χάνουν ενέργεια σε μια προσπάθεια που μοιάζει χαμένη.

Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται περί τα 3 εκατ. ευρώ. Η ΑΕΚ τουλάχιστον 5. Ο Παναθηναϊκός περισσότερα. Πού θα τα βρουν; Πώς θα τα βρουν; Ακόμη όμως και αν βρουν αυτό το κεφάλαιο, τι παραπάνω θα κάνουν από το να κερδίσουν λίγο χρόνο;

Οι μεγάλες ποδοσφαιρικές εταιρείες δεν μπορούν να πάνε μακριά αν δεν κοιτάξουν μακριά. Όσο παραμένουν με το βλέμμα καρφωμένο στο σήμερα και το αύριο, δεν αλλάζουν μέθοδο, συνεχίζουν το life style που τους έφερε μπροστά στον γκρεμό. Ο ΠΑΟΚ, που έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται καιρό τώρα, δείχνει μια τάση να ξεφύγει. Μακάρι να τα καταφέρει, διότι θα δείξει τον δρόμο στους υπόλοιπους.

Η κρίση χρειάζεται πρώτα απ’ όλα γενναιότητα. Ο γενναίος μπορεί να φέρει επανάσταση, που θα αλλάξει την προοπτική. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρει όμως, θα έχει να λέει στον εαυτό του ότι προσπάθησε. Ότι δεν ξοδεύτηκε σε ένα παιχνίδι με προκαθορισμένο αποτέλεσμα, την ήττα.

Follow me on twitter: @VSambrakos