Δεν έκανε πράματα και θάματα, αλλά αυτός ο παίκτης κάνει τη διαφορά για τον Παναθηναϊκό. Με τη βοήθεια από τους Μπόβιο και Βίκτορ, έχω την πεποίθηση ότι ο Αργεντινός μπορεί να βγει μέχρι και πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. «Εχει» και τα δύο πόδια, μπορεί να παίξει και στις δύο πλευρές και διαθέτει την τρομακτική ικανότητα να είναι μέσα στις φάσεις.
Το γκολ που έκρινε τον αγώνα στο Περιστέρι είναι η απόδειξη. Εκμεταλλεύθηκε το λάθος στην άμυνα του Ατρομήτου, ήρθε από θέση που δεν τον περίμενε κανείς και «εκτέλεσε» χωρίς λάθος. Δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε να μετατρέπει φάση από το πουθενά σε γκολ για το «τριφύλλι». Παράλληλα, έχει την καλή μακρινή μπαλιά. Η 30άρα πάσα στον Παπαδόπουλο, αλλά και οι κοντινές κρυφές στην πλάτη του Ατρομήτου, είναι τέτοιες που ως παίκτη τον κάνουν να μπορεί με μια κίνηση να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα.
Ο άλλος που μου άρεσε πολύ ήταν ο Αντονσον. Απλός, μα πάνω απ' όλα ουσιαστικός, ήταν εγγύηση μπροστά από τον Γκαλίνοβιτς. Παράλληλα, έδωσε την ευκαιρία ελεύθερων κινήσεων στον Μόρις, ελέγχοντας τον χώρο του με ασφάλεια και άμεσες τοποθετήσεις. Ο Σουηδός μπορεί να βγει «νέος Χένρικσεν». Τουλάχιστον αυτό φαίνεται από τα πρώτα παιχνίδια. Στα αξιοσημείωτα συγκαταλέγεται και η καλή παρουσία των Δάρλα-Σέριτς αριστερά. Ηταν καλύτεροι από πολλά άλλα παιχνίδια.
Πάντως, με την άμυνα να εμπνέει σιγουριά και την επίθεση να μην κάνει δέκα ώρες να βάλει γκολ, υπάρχει μέλλον σε αυτόν τον Παναθηναϊκό. Κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να πετύχει, πρέπει να επιτρέπει το πολύ δύο σουτ σε κάθε αντίπαλο και την ίδια στιγμή από τα δικά της 3-4 στην αντίπαλη εστία να κάνει γκολ τα δύο από αυτά. Μινιμαλισμός, αλλά και ουσία στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.