Αυτός ο ελληνικός αθλητισμός είναι καλύτερος από τον προηγούμενο!

Ο Μιχάλης Τσόχος, σε ένα κείμενο στο theinsiders.gr, τεκμηρίωσε τον θαυμασμό του για τη στάση του Κυριάκου Χονδροκούκη, τη δημόσια συμπεριφορά του, τον τρόπο που επέλεξε να χειριστεί την τεράστια επιτυχία του γιου του, του Δημήτρη Χονδροκούκη, που είναι από το βράδυ της Κυριακής παγκόσμιος πρωταθλητής κλειστού στίβου στο άλμα εις ύψος.

Σε αυτό το σημείωμα θα εξηγήσω για ποιους λόγους προτιμώ τον σημερινό ελληνικό πρωταθλητισμό στον στίβο συγκριτικά με τον κατασκευασμένο ελληνικό πρωταθλητισμό των προηγούμενων ετών.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Η κρίση έδιωξε τους χορηγούς από την ζωή και την αγορά του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Στην πραγματικότητα τον ξανάκανε ερασιτεχνικό τον αθλητισμό. Διότι προηγουμένως είχαμε «ερασιτέχνες» πρωταθλητές με επαγγελματική συνείδηση, δηλαδή παιδιά που έκαναν πρωταθλητισμό με βασικό ή και μοναδικό κίνητρο τα προνόμια που έβλεπαν μπροστά τους. Έκαναν πρωταθλητισμό για το μπόνους της Πολιτείας, το πριμ της ομοσπονδίας και του χορηγού τους, τη δωρεάν σουίτα στον Άγιο Κοσμά, την άδεια ΠΡΟΠΟ, την θέση στο Δημόσιο, το γαλόνι και τον εφ’ όρου ζωής μισθό, το ακριβό συμβόλαιο με μια αθλητική εταιρεία ένδυσης κλπ.

Τα παιδιά εκείνης της γενιάς κυκλοφορούσαν με μια τρομακτική λαιμαργία στα στάδια, έτοιμα να καταπιούν οτιδήποτε και οποιονδήποτε προκειμένου να κάνουν την επιτυχία που θα άλλαζε τη ζωή τους. Ήταν έτοιμα να αλλάξουν αίμα για να αλλάξουν ζωή. Σήμερα, που τα κίνητρα και οι κάθε μορφής χορηγοί εξαφανίστηκαν, μένουν στον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό παιδιά των οποίων τα κίνητρα είναι το δάκρυ του πατέρα, ο γύρος του θριάμβου με τη σημαία, η συγκίνηση των Ελλήνων που τα συναντά στον δρόμο.

Από τη ζωή και τους διαδρόμους του αθλητισμού εξαφανίζονται τα λαμόγια, οι τυχοδιώκτες, οι κάθε μορφής στυγνοί μεσάζοντες και τα μικρόβια που είχαν κολλήσει στον οργανισμό του στίβου και των άλλων αθλημάτων για να ‘κονομήσουν με κάθε κόστος. Ο αθλητισμός σήμερα έχει περισσότερο καθαρό αέρα. Αυτό το περιβάλλον είναι βέβαιο ότι θα φτιάξει καλύτερους ανθρώπους, έστω κι αν φέρει λιγότερα μετάλλια και πολύ λιγότερες Porsche Cayenne στον αθλητισμό.

Ναι, δεν έχει μόνο τα καλά η κρίση, έχει και πάρα πολλά κακά. Οι αθλητές προπονούνται χωρίς θέρμανση. Όμως και οι αθλητές της ζωής, οι σημερινοί Ελληνες, δουλεύουν, κοιμούνται ή κάνουν μπάνιο χωρίς θέρμανση. Εχω τόση στεναχώρια και συμπόνια για τους αθλητές της ζωής, που δεν αδειάζω, δεν «προλαβαίνω» να σκάσω για τους πρωταθλητές του αθλητισμού.

Και, τελικά, είμαστε μπροστά σε μια απόφαση ζωής: Ή θα συνεχίσουμε να καθόμαστε να κλαίμε πάνω από το πτώμα του αθλητισμού της προηγούμενης εποχής, ή θα κοιτάξουμε μπροστά και θα ψάξουμε μέσα μας για να βρούμε τη δύναμη να αγωνιστούμε για να εκμεταλλευτούμε την κρίση και να φτιάξουμε αθλητισμό καλύτερο, και κυρίως υγιέστερο, από τον προηγούμενο. Καθένας κάνει την επιλογή του.

Follow me on twitter: @VSambrakos