Ναι, ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός.
Ήταν πιο στατικός συγκριτικά με προηγούμενα ματς, αλλά το ίδιο νωθρός και εφησυχασμένος.
Ήταν λιγότερο μονότονος συγκριτικά με τη συμπεριφορά του στα προηγούμενα ματς του 2012, αλλά όχι αρκετός.
Ήταν πιεστικός, αλλά είχε μια μπλαζέ νοοτροπία που δεν δίνει τίτλο.
Του Βασίλη Σαμπράκου
Όμως ο Κωνσταντινέας, που ήταν πολύ κοντά για να μπορεί οποιοσδήποτε να δείξει καλή διάθεση, του στέρησε την ευκαιρία που δικαιούταν για να ισοφαρίσει, ακόμη και να γυρίσει το παιχνίδι, αν του καθόταν η σφαίρα στη ρώσικη ρουλέτα των καθυστερήσεων.
Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί αυτή την ευκαιρία από μια ομάδα; Ένας διαιτητής που θα μας πει ότι δεν είδε καλά και θα πάει για δύο βδομάδες σπίτι; Σαν τον άλλο της Τούμπας την περασμένη Τετάρτη; Σαν τόσους άλλους προηγουμένως; Το πρόβλημα, έχω κουραστεί να το σημειώνω, είναι η διοίκηση του ποδοσφαίρου και η διεύθυνση της διαιτησίας. Όσο αυτοί δεν αλλάζουν, αυτό το ποδόσφαιρο θα βλέπουμε.
Στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός στηρίχθηκε στην αποτελεσματικότητα της άμυνάς του και βοηθήθηκε από έναν καλό Κουίνσι και μια στιγμή. Σε μια φάση κρίθηκε ένα ματς που δίνει στον Παναθηναϊκό μια πολύ βαριά νίκη.
Στη Λειβαδιά ήρθε ακόμη μια απόδειξη ότι αρκεί ένας ικανός προπονητής και ορισμένοι ψημένοι ποδοσφαιριστές για να σταθεί περήφανα μια ομάδα με βαριά φανέλα στην κατηγορία και να κάνει μια εντυπωσιακή, για τα δεδομένα, πορεία.
Στο Αγρίνιο φάνηκε καθαρά ότι ο Παναιτωλικός που παρουσιάζει ο Μπάμπης Τεννές είναι μια ομάδα χωρίς μαχητικότητα, πείσμα, πάθος, μια ομάδα που μοιάζει βολεμένη και δεν μπαίνει με το μαχαίρι στα δόντια και την απαιτούμενη εγρήγορση. Με τέτοια συνταγή, ο Παναιτωλικός θα βάλει τον εαυτό του σε περιπέτειες.
Στο Καυταντζόγλειο αποδείχθηκε ότι ο Κατσαβάκης παίρνει λάθος δρόμο, ή μάλλον αταίριαστο για να συνεχίσει να παρουσιάζει σκληρή Δόξα. Ίσως είναι ο δρόμος για τη δημιουργία μιας ομάδας για την επόμενη σεζόν. Αν αποδείχθηκε ότι συνέρχεται ο Αρης; Πρέπει να δούμε πολλά ακόμη προτού τολμήσουμε να το διαπιστώσουμε αυτό.